Ο Λόρδος Βύρων πηγή έμπνευσης και σήμερα
Γράφει: Πάνος Τριγάζης
23/04/2009
23/04/2009
«Της θείας της γης διαλαλητής, μα και κριτής
της έφερε τη λύρα του και το σπαθί του αντάμα..»
Κωστής Παλαμάς
Σαν σήμερα, πριν από 185 χρόνια, ο Λόρδος Βύρων άφηνε την τελευταία του πνοή στο πολιορκημένο Μεσολόγγι σε ηλικία μόλις 36 χρόνων. Ήταν και τότε Πάσχα, 19 Απριλίου 1824.
Πρόωρα έληξε το δεύτερο ταξίδι του Μπάιρον στην Ελλάδα, που ήταν και το τελευταίο. Είχε πάει στο Μεσολόγγι στις 4.1.1824, προερχόμενος από την Κεφαλονιά, όπου είχε μείνει 4 μήνες στα Μεταξάτα. Φεύγοντας για την Κεφαλονιά από τη Γένοβα, είχε γράψει σ’ ένα ποίημά του:
«Οι σκλάβοι ξεσηκώθηκαν
κι εγώ θα κάνω πίσω;
Το στάχυ ξαναωρίμασε
κι εγώ δεν θα θερίσω;»
Στην πρώτη επίσκεψη στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, από τις 26.9.1809 ως τις 22.4.1811, ο νεαρός Λόρδος (21 ετών όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στην Πάτρα) παρότρυνε τους υπόδουλους Έλληνες σε εξέγερση:
«Κληρονομικοί δεσμώτες, δε γνωρίζετε πώς πρέπει
Όσοι λευτεριά ζητούνε αυτοί οι ίδιοι να χτυπήσουν;».
Είχε τότε περιηγηθεί πολλές περιοχές της χώρας μας, αρχίζοντας από την Ήπειρο από την οποία προχώρησε ως το Τεπελένι της σημερινής Αλβανίας, ενώ επιστρέφοντας για να φθάσει στην Αθήνα, πέρασε από τη Στερεά.
Ο Λόρδος Βύρων ανέβηκε και στην Ακρόπολη, το 1810, όπου ένιωσε οργή μπροστά στη λεηλασία του Παρθενώνα από τον Έλγιν, την οποία εξέφρασε μέσα και από τα ποιήματά του «Το Προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ» και «Η Κατάρα της Αθηνάς».
Διανύοντας τον 21ο αιώνα, πιστεύουμε ότι οι ιδέες και οι αγώνες του «Μπάιρον της Ελλάδας και του κόσμου», διατηρούν την αξία τους στο ακέραιο.
Με αυτό το πνεύμα διεκδικήσαμε, από το 2001, την καθιέρωση της ημέρας του θανάτου του Λόρδου Βύρωνα (19 Απριλίου) ως «Ημέρας Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης», αίτημα που ικανοποιήθηκε από την ελληνική Πολιτεία με το Προεδρικό Διάταγμα 130/2008.
Καλούμαστε να τιμήσουμε την ημέρα αυτή (φέτος, λόγω του Πάσχα, οι σχετικές εκδηλώσεις μετατίθενται κατά μία εβδομάδα και θα πραγματοποιηθούν στις 26 Απριλίου) με την πολυδιάστατη ανάδειξη των ιδεών και του έργου του Λόρδου Βύρωνα, ιδιαίτερα στα σχολεία της χώρας μας. Με επίγνωση ότι αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για την ανεξαρτησία της Ελλάδας γιατί υπερασπιζόταν την ελευθερία σ’ όλο τον κόσμο.
«Νους φωτεινός», κατά το Γκαίτε, «θερμός και αγέρωχος αγωνιστής της ελευθερίας των λαών», κατά το Γκόρκι, «ποιητική ιδιοφυΐα, αλλά και διάνοια πολιτική», κατά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο Λόρδος Βύρων αναδείχθηκε σε βάρδο της ελευθερίας και σε κορυφαίο εκπρόσωπο του πνεύματος της αντίστασης κατά των ισχυρών της εποχής του. Όταν πέθανε ήταν τέτοια η αίσθηση της απώλειάς του σ’ όλη την Ευρώπη, ώστε ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε: «Μας φάνηκε σαν να μας άρπαξε κάποιος ένα κομμάτι από το μέλλον μας».
Αν ζούσε σήμερα ο Λόρδος Βύρων, θα ύψωνε τη φωνή του κατά των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως έκανε από το βήμα της Βουλής των Λόρδων, στις 27.2.1812, τασσόμενος (μόνον αυτός) κατά της θανατικής ποινής για τους εξεγερμένους κλωστοϋφαντουργούς του Νόττινχαμ (γνωστούς και ως «Λουδίτες»), οι οποίοι κατέστρεφαν τις μηχανές που τους «έπαιρναν» τις δουλειές. Θα σήμαινε συναγερμό αγώνα, δηλώνοντας ότι «θα ξεσηκώσω, αν μπορέσω, και τις πέτρες ακόμα ενάντια στους τυράννους της γης». Θα καλούσε σε ενότητα του κόσμου μπροστά στην περιβαλλοντική καταστροφή, διακηρύσσοντας ότι «η Φύση ένα έθνος τέκνων της αναγνωρίζει», όπως λέει στο ποίημά του «το Νησί».
from/ Emprosnet
της έφερε τη λύρα του και το σπαθί του αντάμα..»
Κωστής Παλαμάς
Σαν σήμερα, πριν από 185 χρόνια, ο Λόρδος Βύρων άφηνε την τελευταία του πνοή στο πολιορκημένο Μεσολόγγι σε ηλικία μόλις 36 χρόνων. Ήταν και τότε Πάσχα, 19 Απριλίου 1824.
Πρόωρα έληξε το δεύτερο ταξίδι του Μπάιρον στην Ελλάδα, που ήταν και το τελευταίο. Είχε πάει στο Μεσολόγγι στις 4.1.1824, προερχόμενος από την Κεφαλονιά, όπου είχε μείνει 4 μήνες στα Μεταξάτα. Φεύγοντας για την Κεφαλονιά από τη Γένοβα, είχε γράψει σ’ ένα ποίημά του:
«Οι σκλάβοι ξεσηκώθηκαν
κι εγώ θα κάνω πίσω;
Το στάχυ ξαναωρίμασε
κι εγώ δεν θα θερίσω;»
Στην πρώτη επίσκεψη στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, από τις 26.9.1809 ως τις 22.4.1811, ο νεαρός Λόρδος (21 ετών όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στην Πάτρα) παρότρυνε τους υπόδουλους Έλληνες σε εξέγερση:
«Κληρονομικοί δεσμώτες, δε γνωρίζετε πώς πρέπει
Όσοι λευτεριά ζητούνε αυτοί οι ίδιοι να χτυπήσουν;».
Είχε τότε περιηγηθεί πολλές περιοχές της χώρας μας, αρχίζοντας από την Ήπειρο από την οποία προχώρησε ως το Τεπελένι της σημερινής Αλβανίας, ενώ επιστρέφοντας για να φθάσει στην Αθήνα, πέρασε από τη Στερεά.
Ο Λόρδος Βύρων ανέβηκε και στην Ακρόπολη, το 1810, όπου ένιωσε οργή μπροστά στη λεηλασία του Παρθενώνα από τον Έλγιν, την οποία εξέφρασε μέσα και από τα ποιήματά του «Το Προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ» και «Η Κατάρα της Αθηνάς».
Διανύοντας τον 21ο αιώνα, πιστεύουμε ότι οι ιδέες και οι αγώνες του «Μπάιρον της Ελλάδας και του κόσμου», διατηρούν την αξία τους στο ακέραιο.
Με αυτό το πνεύμα διεκδικήσαμε, από το 2001, την καθιέρωση της ημέρας του θανάτου του Λόρδου Βύρωνα (19 Απριλίου) ως «Ημέρας Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης», αίτημα που ικανοποιήθηκε από την ελληνική Πολιτεία με το Προεδρικό Διάταγμα 130/2008.
Καλούμαστε να τιμήσουμε την ημέρα αυτή (φέτος, λόγω του Πάσχα, οι σχετικές εκδηλώσεις μετατίθενται κατά μία εβδομάδα και θα πραγματοποιηθούν στις 26 Απριλίου) με την πολυδιάστατη ανάδειξη των ιδεών και του έργου του Λόρδου Βύρωνα, ιδιαίτερα στα σχολεία της χώρας μας. Με επίγνωση ότι αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για την ανεξαρτησία της Ελλάδας γιατί υπερασπιζόταν την ελευθερία σ’ όλο τον κόσμο.
«Νους φωτεινός», κατά το Γκαίτε, «θερμός και αγέρωχος αγωνιστής της ελευθερίας των λαών», κατά το Γκόρκι, «ποιητική ιδιοφυΐα, αλλά και διάνοια πολιτική», κατά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο Λόρδος Βύρων αναδείχθηκε σε βάρδο της ελευθερίας και σε κορυφαίο εκπρόσωπο του πνεύματος της αντίστασης κατά των ισχυρών της εποχής του. Όταν πέθανε ήταν τέτοια η αίσθηση της απώλειάς του σ’ όλη την Ευρώπη, ώστε ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε: «Μας φάνηκε σαν να μας άρπαξε κάποιος ένα κομμάτι από το μέλλον μας».
Αν ζούσε σήμερα ο Λόρδος Βύρων, θα ύψωνε τη φωνή του κατά των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως έκανε από το βήμα της Βουλής των Λόρδων, στις 27.2.1812, τασσόμενος (μόνον αυτός) κατά της θανατικής ποινής για τους εξεγερμένους κλωστοϋφαντουργούς του Νόττινχαμ (γνωστούς και ως «Λουδίτες»), οι οποίοι κατέστρεφαν τις μηχανές που τους «έπαιρναν» τις δουλειές. Θα σήμαινε συναγερμό αγώνα, δηλώνοντας ότι «θα ξεσηκώσω, αν μπορέσω, και τις πέτρες ακόμα ενάντια στους τυράννους της γης». Θα καλούσε σε ενότητα του κόσμου μπροστά στην περιβαλλοντική καταστροφή, διακηρύσσοντας ότι «η Φύση ένα έθνος τέκνων της αναγνωρίζει», όπως λέει στο ποίημά του «το Νησί».
from/ Emprosnet
No comments:
Post a Comment