Διαστάσεις | 08.04.2009
Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα...
Η Ιταλία είναι σεισμογενής χώρα. Στο παρελθόν έχει θρηνήσει χιλιάδες θύματα. Κάθε φορά που χτυπά ο εγκέλαδος είναι μια τραγωδία με διαστάσεις που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία. Αλλά και κάθε φορά αποδεικνύεται πόσο προβληματική στην πράξη είναι η επόμενη μέρα.
«Σβήνει η μνήμη των υπεύθυνων»
Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία«Βρισκόμαστε σε μια συνοικία στο ανατολικό άκρο της Νάπολης. Εδώ πριν από χρόνια ήταν μια μεγάλη φάμπρικα που παρασκεύαζε ζυμαρικά και ντομάτες σε κονσέρβες με χιλιάδες εργαζόμενους» μας λέει ο ιερέας Τονίνο Παλμέζε, που είναι και ο ίδιος κάτοικος του Σαν Τζιοβάνι α Τεντούτσιο της Νάπολης. «Σήμερα η φάμπρικα δεν υπάρχει πια. Στη θέση της ζουν 540 οικογένειες, που ήρθαν αναγκαστικά με όλη της σημασία της λέξης. Ήταν θύματα ενός καταστροφικού σεισμού, έμειναν άστεγοι και αναγκάστηκαν να μεταφέρουν τη ζωή τους εδώ. Χάνοντας τις ρίζες και τον πολιτισμό τους».
Το 1980 στην περιοχή της Καμπανίας 3.000 σκοτώθηκαν, χιλιάδες άλλοι έμειναν άστεγοι. Η ζωή με τους σεισμούς δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο στην Ιταλία, αλλά κάθε φορά που συμβαίνουν, ακολουθούν μεγάλες κινητοποιήσεις, εκστομίζονται μεγάλα λόγια και μετά έρχεται ο χρόνος και βήνει τη μνήμη των υπεύθυνων. Δεν παίρνουν μέτρα διαχρονικά ώστε και τα θύματα να είναι λιγότερα και οι κάτοικοι πιο ασφαλείς. Το θέμα της προστασίας από τους σεισμούς δεν είναι προσφιλές θέμα για τη κοινή γνώμη.
Η βοήθεια καταλήγει στον υπόκοσμο
«Οι περιφέρειες και οι κοινότητες θα έπρεπε να ενημερώνουν πιο συστηματικά και κυρίως τους κατοίκους στο νότιο τμήμα της χώρας», λέει η ιστορικός Εμμανουέλλα Τζουιντομπόνι. «Η κοινή γνώμη αντιδρά, κάτι που έχει να κάνει με τον φαταλισμό και τις προλήψεις, όταν γίνεται λόγος για κακοτυχίες». Στη Τζιοβανι α Τεντουτσιο το λέγειν το έχει η Καμόρα. Σε αντίθεση με το πανέμορφο ιστορικό κέντρο, στη συνοικία έξω από τη Νάπολη, το ένα οικοδομικό τετράγωνο συναγωνίζεται το άλλο σε ασχήμια. Οι σκυθρωπές πολυκατοικίες χτίστηκαν για να φιλοξενήσουν σεισμοπαθείς από τη Καμπανία. Μεταξύ αυτών είναι και ο Πιέτρο ντελ Γκόλφο. «Όταν συναντώ άλλους ευχαριστούμε το Θεό που ζούμε, έχασα όμως τα πάντα, ότι είχα και δεν είχα», μας λέει. Η βοήθεια που δίνει η κυβέρνηση για την ανοικοδόμηση των σπιτιών καταλήγει στις τσέπες των εργολάβων, που έχουν συνασπιστεί με το οργανωμένο έγκλημα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνει η ιστορικός Εμανουέλα Τζιουιντομπόνι.
«‘Έργα που δεν τελειώνουν ποτέ»
Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Τα συνεργεία ισοπεδώνουν τα ερείπια«Η ανοικοδόμηση των περιοχών που επλήγησαν από τους σεισμούς είναι μια πονεμένη υπόθεση στην ιστορία της Ιταλίας. Η μεγάλη διάρκεια των εργασιών μας δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Πολύ λίγοι ξέρουν ότι τα έργα στους σεισμούς του 1976 στη περιφέρεια Φριολ της βόρειας Ιταλίας είναι τα μόνα στην Ιταλία που έχουν επίσημα ολοκληρωθεί». Είναι και η μόνη περιοχή που τα σημάδια του εγκέλαδου έχουν σβήσει.
Σε όλες τις άλλες υπάρχουν ακόμη κοντέινερ και προσωρινά καταλύματα για σεισμοπαθείς που δεν έχουν ακόμη μόνιμη στέγη.«Η ανοικοδόμηση δεν τελειώνει, διότι τα οικονομικά συμφέροντα είναι πολλά», λέει η ιταλίδα ιστορικός. «Όσο περισσότερο διαρκούν τα έργα, τόσο περισσότερα χρήματα στέλνει η κυβέρνηση». Τα χρήματα δεν καλύπτουν τις ανάγκες των σεισμοπαθών, αλλά καταλήγουν στις τσέπες ολίγων.
Το τί επιθυμούν τα ίδια τα θύματα, μας το λέει ο διευθυντής της τοπικής εφημερίδας Ιλ Τσέντρο της ΄Ακουιλα. «Θέλουμε να ξανακτιστούν τα σπίτια μας, να γίνουν αντισεισμικά και όχι να πλουτίζουν με τον πόνο μας ορισμένοι».
δηλαδή μας έκλεψαν η τους κλέψαμε το προνόμιο της διαφθοράς; Ειχα την εντύπωση πως όλα θα ήταν καλίτερα μετά την καταστροφή.Μένει να αποδειχτεί η ουτοπία μου στο μέλλον.Θέλω να πιστεύω όμως, πως μπορούν να ξαναδώσουν ζωή στην περιοχή γιατί διαθέτουν ειδικευμένο προσωπικό σε όλους τους τομείς.
ReplyDelete