Αλαφροσημειώματα 25. 12. 2006 . Πρωί –πρωί ξεκίνησε στην εκκλησιά να πάει. Είχε τηλεφωνίσει αποβραδίς δια την σιγουριά του ,μην τύχει χρόνος και κόπος πάει χαμένος και βρεθεί συνάμα κολασμένος. Περίανδρε με λέγει ο Σπυρίδων, μπές στ’αμάξι ,κάνει κρύο ,και μα την αλήθεια άκουσέ με,αμφιβάλλω κατά πόσον θέλει- βρω πάρκινγκ, λόγω μέρας ,λόγω κόσμου.Υπάκουσε σαν γέρος στα κελεύσματα του γυιού του. Είναι απολαυστικό να διασχίζεις δρόμους χωρίς κάρο να θωριέται πουθενά, και ξεκούραστος να φτάνεις στον ναό. Οποία εκπληξη ετούτη ,σαν παρκάρισαν κεί γύρω, εις της εκκλησιάς τους χώρους, μια ανθρώπινη ύπαρξη σερνική η θηλυκή,το γένος δεν έχει σημασία ,τυλιγμένη καταλλήλως εκοιμάτο καταγής, εις τον του πεζοδρομίου χώρον, με κασελάκι ανοιχτό, δεχόμενο του περαστικού τον οβολόν. Αναρρωτήθηκε –προβληματίστηκε –λυπήθηκε για την κατάντια! .Πως και τέτοιες καταστάσεις , σε τούτες δώ τις πλούσιες χώρες ,που πολιτισμούς προσβάλουν, αφίνονται ανευ ελέγχου από ταγούς και κυβερνήσεις?χάριν της του ατόμου ελευθερίας ?Οποίος εξεφτελισμός με την υποκρισία συνοδό!. Δεύτερη έκπληξη ετούτη ,με το άνοιγμα της θύρας νάτενίζεις τον ναό άδειο από χριστιανούς ,τέτοια μέρα του Χριστού.Είπε εις τον εαυτό του.Περίανδρε βλέπεις καλά, η ήλθες εις τον όρθρον? Καθόλου απίθανο νά ήτο πολύ πρωινός.Το ρολόι έδειχνε 20 λεπτά πριν τις ενηά.Ακουσε με προσοχή της μέρας τα τροπάρια /Χριστός γεννάται δοξάσατε/ και το /η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών.../που του θύμισαν παιδικές εποχές πίστης και αφοσίωσης στην Θεότητα .Ενοιωσε καλά,με το στοιχείο του παρελθόντος που κουβαλούσε μέσα του ,αναλλοίωτο στου χρόνου το διάβα. Αναχωρούντες για το σπίτι μέρος της πόλης επεσκέφθησαν και του κλίματος βοηθούντος πήραν διακοπή στην καρδιά του χειμώνα. lornion

Πολιτισμός | 27.03.2009

"Οι κούκοι της Βέλικα Χότσα"

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Ο συγγραφέας Πέτερ Χάντκε

Δέκα ακριβώς χρόνια μετά την έναρξη των νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας ο Αυστριακός συγγραφέας Πέτερ Χάντκε επανέρχεται στο προσφιλές θέμα του με ένα οδοιπορικό σε ένα σερβικό θύλακα στο Κοσσυφοπέδιο.

Στο νοτιοδυτικό Κοσσυφοπέδιο βρίσκεται ένα μικρό χωριό, απομονωμένος σερβικός θύλακας μέσα στην αλβανική επικράτεια, με λίγα αμπέλια και σιταροχώραφα γύρω-γύρω, και μέσα στο χωριουδάκι δυο σημαντικά σημεία: το σπίτι του παπά και ένα κοντέινερ χωρίς παράθυρα, όπου μαζεύονται οι τρεις γέροι της κοινότητας και ψήνουν κοτόπουλο και τα κουτσοπίνουν και τα λένε. Και λέει ο ένας που είναι νεφροπαθής: «Ξέρεις πώς με προσέχει η Τουρκάλα γιατρός στο νοσοκομείο που πάω κάθε εβδομάδα στην αλβανική πόλη;» Και του λέει ο άλλος: «Εμ, βέβαια οι Τούρκοι έχουν παράδοση στο να κυβερνούν, οι Αλβανοί καθόλου». Και το κοντέινερ το λένε Ραμπουγιέ, όπως τον γαλλικό πύργο έξω από το Παρίσι όπου τον Φεβρουάριο του 1999 έγιναν και απέτυχαν οι ειρηνευτικές συνομιλίες για τη μικρή Γιουγκοσλαβία. Στο Ραμπουγιέ του Κοσσυφοπεδίου μας μεταφέρει 10 ακριβώς χρόνια μετά την έναρξη των νατοϊκών βομβαρδισμών ο συγγραφέας Πέτερ Χάντκε με ένα σύντομο οδοιπορικό που μόλις κυκλοφόρησε. Από τις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα με μια σειρά πεζών ο Χάντκε αντιτάχθηκε στη δαιμονοποίηση αποκλειστικά και μόνο των Σέρβων για την τραγική διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Και δαιμονοποιήθηκε ο ίδιος δεόντως από πολλά ΜΜΕ ως λείκτης του αιμοσταγούς Μιλόσεβιτς. Ας είναι.

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Το Ραμπουγιέ έξω από το Παρίσι

Στο «Ραμπουγιέ» του Κοσσυφοπεδίου

Ο Χάντκε επισκέφθηκε πέρυσι τον Μάιο τη Βέλικα Χότσα και τώρα έχουμε στα χέρια μας τις δουλεμένες σημειώσεις του. Όχι, δεν πρόκειται για ένα κείμενο διεκτραγώδησης των σερβικών δεινών, δεν πρόκειται για μια απόπειρα να γραφεί η ιστορία αυτού του πολέμου, να στηλιτευθούν οι υπαίτιοι, τίποτα απ’ όλα αυτά. Πρόκειται για μια παράταξη εικόνων της σημερινής πραγματικότητας που καλούνται μόνες τους να μιλήσουν: τα άδεια μάτια των κοριτσιών που δεν κοιτάνε πουθενά στους φούρνους της Μιτρόβιτσα πολύ πρωί πριν καν μπουν μέσα οι πρώτοι πελάτες, το αθώο χαμόγελο με το οποίο η αλβανική νεολαία στον άλλο τομέα της Μιτρόβιτσα μοιράζει στους ξένους χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας, ο παπα-Μιλένκο στη Βέλικα Χότσα που τον καιρό των βομβαρδισμών τα είχε χάσει και δεν λειτουργούσε και μιλούσε μόνο με τα ζώα στην αυλή, το τρομαγμένο άναυδο ανέκφραστο βλέμμα της Αλβανίδας γερόντισσας στο διπλανό αλβανικό χωριό.

Σήματα στην ξεραμένη λάσπη

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: "Οι κούκοι της Βέλικα Χότσα"

Και κυρίως ο δρόμος, ο δρόμος που οδηγεί από το σερβικό στο αλβανικό χωριό, χορταριασμένος αλλά όχι απάτητος, εγκαταλελειμμένος αλλά γεμάτος μαρτυρίες, ο συγγραφέας σκύβει και ανακαλύπτει στην ξεραμένη λάσπη ίχνη από αυτοκίνητα που πέρναγαν κάποτε, ίχνη ποδιών, παπουτσιών, εδώ το ίχνος από ένα ματογυάλι που είχε πέσει, εκεί το χνάρι από μια βαλίτσα που είχαν ακουμπήσει για λίγο κάτω. Τι δηλοί αυτός ο δρόμος; Ζωή, κοινή ζωή, φυσιολογική ροή, που πάγωσε, αναιρέθηκε, έσβησε, δέκα χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς. Ο Χάντκε ψάχνει και το μόνο που βρίσκει είναι σημάδια μιας κοινής ζωής που την αρνήθηκαν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Το οδοιπορικό λέγεται «Οι κούκοι της Βέλικα Χότσα»: ναι, το μόνο που ακούς εκεί είναι οι κούκοι, πολλοί κούκοι, πολλά στριγκά κελαηδήματα. Ο κούκος μοναχικό και αλλοπρόσαλλο πουλί, μίζερο. Έτσι και οι άνθρωποι σ’ αυτή την περιοχή δέκα χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς: ο καθένας μοναχικά λέει το δικό του στριγκό τραγούδι και η ζωή ξεχαρβαλωμένη, λειψή, ένας κόμπος στον λαιμό.

Σπύρος Μοσκόβου

dw

Μιλά για τη σχέση των δύο χωρών Την 25η Μαρτίου τιμά ο Μπαράκ Ομπάμα με διακήρυξή του

Reuters

Ο Αμερικανός πρόεδρος θα υποδεχθεί στον Λευκό Οίκο Έλληνες ομογενείς

Ουάσινγκτον

«Ο αμερικανικός λαός εορτάζει την 188η επέτειο της ελληνικής ανεξαρτησίας και τιμά την ιστορική συμβολή των Ελλήνων και Ελληνοαμερικανών», τονίζει σε διακήρυξη για την 25η Μαρτίου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος επισημαίνει ότι η σχέση μεταξύ των δυο χωρών χαρακτηρίζεται από το όραμα της δημοκρατίας και της ελευθερίας που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Ο Μπαράκ Ομπάμα σημειώνει ότι στον 19ο αιώνα η Αμερική υποστήριξε τον αγώνα της Ελλάδας για ανεξαρτησία και αναφέρει ότι οι ιδρυτές της αμερικανικής δημοκρατίας οικοδόμησαν τους θεσμούς της χώρας πάνω στις ανεξίτηλες αρχές της αρχαίας Ελλάδας. Αφού υπογραμμίζει και τη σημαντική πολιτιστική συμβολή της Ελλάδας, σημειώνοντας την επιρροή του Ελληνισμού ακόμη και στην αρχιτεκτονική δομή της αμερικανικής πρωτεύουσας, ο Αμερικανός πρόεδρος τονίζει ότι και στη σύγχρονη ιστορία η Ελλάδα και οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν μαζί τις προκλήσεις των καιρών, πολέμησαν σε κοινούς αγώνες στη διάρκεια του 20ού αιώνα και συνεχίζουν να συνεργάζονται σε πολλούς τομείς μέσα και από τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει ο Αμερικανός πρόεδρος στη συμβολή της ελληνοαμερικανικής κοινότητας για την οποία σημειώνει ότι εμπλουτίζει με την παρουσία της το αμερικανικό έθνος και λειτουργεί ως δεσμός ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Ο Μπ.Ομπάμα αναφέρεται στην 25η Μαρτίου ως «Ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας» και καλεί τον αμερικανικό λαό να την εορτάσει ως «εθνική ημέρα εορτασμού της ελληνικής και αμερικανικής δημοκρατίας». Εορτασμοί στον Λευκό Οίκο Ο Αμερικανός πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν θα υποδεχθούν στον Λευκό Οίκο τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο και κορυφαία στελέχη της ελληνικής ομογένειας στο πλαίσιο της καθιερωμένης ειδικής τελετής για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου. Στην τελετή, που θα αρχίσει στις 23:00 το βράδυ (ώρα Ελλάδας) και θα ολοκληρωθεί στη 01:00 τα ξημερώματα, θα είναι παρόντες  περίπου 300 ομογενείς, ενώ την Ελλάδα θα εκπροσωπήσει ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Δένδιας. Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το θαύμα του 1821 Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη Κάθε φορά που σκέφτομαι την Επανάσταση του 1821, νομίζω πως τότε έγινε ένα θαύμα: Μια ασήμαντη επαρχία της απέραντης και κραταιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας, ουσιαστικά η Πελοπόννησος, η Στερεά και τα Νησιά, ξεσηκώθηκε, επαναστάτησε, αγωνίσθηκε επί οκτώ χρόνια και τελικά κατάφερε να γίνει κράτος, το οποίο επιβιώνει έως σήμερα, περίπου δύο αιώνες τώρα. Αν ζούσα τότε και με ρωτούσαν οι πλανόδιοι Φιλικοί, ασήμαντοι και αυτοί και φτωχοπρόδρομοι, θα έλεγα ότι το εγχείρημα είναι απονενοημένο, ότι θα αποτύχει και θα καταστρέψει τη χώρα και τον λαό της. Αλλοτε πάλι, όταν τυχαίνει να διαβάσω βιβλία ξένων περιηγητών, που επισκέφθηκαν την Ελλάδα πριν από το 1821, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, αναρωτιέμαι: Μήπως δεν ήμασταν τόσο ασήμαντοι και τόσο ανήμποροι όσο μας επιβάλλει να δεχθούμε η συντριπτική για μας σύγκριση με τις υλικές δυνάμεις του αντιπάλου. Και στις μέρες μας παρόμοιες συγκρίσεις αποδεικνύονται εσφαλμένες. Εντελώς πρόσφατα, μόλις προχθές, άρχισα να διαβάζω τον «Ρήγα Βελεστινλή» του Γουντχάουζ (του γνωστού από την Κατοχή Κρις και μετέπειτα καθηγητού της Ιστορίας), εκδόσεις Παπαδήμα, αφιερωμένο μάλιστα στον εκλεκτό φιλόλογο και ιστορικό από τα Γιάννενα, τον Λέανδρο Βρανούση, «συμπολεμιστή στον πρόσφατο αγώνα για την ανεξαρτησία» (εννοεί την κατοχική Αντίσταση). Μεθοδικά, αναλύει πώς γεννήθηκε και πώς αναπτύχθηκε και πέρα από τα όρια της ασήμαντης οθωμανικής επαρχίας, σαν ένα ευρωπαϊκό κίνημα, η ιδέα της επανάστασης για την ελληνική ανεξαρτησία. Σας το συνιστώ... Φαίνεται πως δεν ήμασταν και τόσο ασήμαντοι και ανίσχυροι. Υπήρχε πρώτα εκείνη η μυστική «χημεία» ενός τόπου και ενός λαού. Μπορεί ο λαός να ήταν αγράμματος, ταπεινωμένος και αγνοημένος. Βρέθηκε, όμως, να ζει σ’ ένα τόπο με μεγάλη ιστορία, να αισθάνεται απόγονος ένδοξων προγόνων και προπαντός να μιλάει σχεδόν την ίδια γλώσσα με εκείνους. Ηταν σκλάβοι χριστιανοί και Ελληνες που μιλούσαν ελληνικά, την πανάρχαιη γλώσσα του πιο πλούσιου ώς τότε και πασίγνωστου πνευματικού έργου και της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι νεωτερικές αντιλήψεις για τη θρησκεία και την Εκκλησία όχι μόνο δεν εμποδίζουν, αντιθέτως επιβάλλουν να αναγνωρίσουμε ότι εκείνη την εποχή αποτελούσαν σταθερό σημείο αναφοράς, συσπείρωσης και οργάνωσης. Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα μέσα από αυτή την αδιαμόρφωτη μάζα του λαού, άρχισαν να διαμορφώνονται μερικές επίλεκτες και δυναμικές ομάδες. Ηταν πρώτα οι έμποροι, οι βιοτέχνες και οι ναυτικοί. Οι πρώτοι Φιλικοί ήταν ασήμαντοι εμπορευόμενοι, ούτε καν έμποροι. Ο πατέρας του Ρήγα ήταν μεγάλος για την εποχή έμπορος και βιοτέχνης. Οι Οθωμανοί κατακτητές, εθισμένοι στην αρπαγή, ευτυχώς «περιφρονούσαν το εμπόριο και τη βιοτεχνία» (Γουντχάουζ). Οι έμποροι, οι βιοτέχνες και οι ναυτικοί άρχισαν να συσσωρεύουν πλούτο και δύναμη. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην Πελοπόννησο, στα Νησιά, στην Ηπειρο, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία, άρχισαν να διαμορφώνονται κέντρα ανάπτυξης όμοια με εκείνα της Ευρώπης. Εκείνο που τους έλειπε ήταν το «εθνικό κράτος» να τα προστατεύσει και να εγγυηθεί τη συνέχειά τους. Δεν έφταναν οι έμποροι, οι ναυτικοί και ο πλούτος για να διαμορφώσουν την «άρχουσα τάξη» των σκλάβων, το εθνικό φρόνημα και την πολιτική της. Τολμηροί και εξωστρεφείς καθώς ήταν ταξίδευαν σε όλη την Ευρώπη, έστησαν πρακτορεία και ανθηρές παροικίες, γνώρισαν τις ευρωπαϊκές φιλελεύθερες ιδέες, καλλιέργησαν τα γράμματα και πολύ σύντομα, άρχισαν να περιβάλλονται από συγκροτημένη ελληνική διανόηση. Ηταν μια αναγέννηση και μια εποποιία που συντελέσθηκε 2-3 δεκαετίες πριν από την Επανάσταση. Αν πρέπει να αναζητήσουμε κάποιο θαύμα, εκεί θα το βρούμε./kathimerini.

Πολιτισμός | 20.03.2009

Πλάτων και Γαύδος: γερμανικές εκμεταλλεύσεις ελληνικών κεφαλαίων

 

Κρίση και φιλοσοφία

Μια πολυσέλιδη έκδοση αφιερωμένη στην πολιτική σκέψη του Πλάτωνα και μια τουριστική διαφήμιση για άγνωστες και φθηνές ομορφιές του Αιγαίου: η διπλή γερμανική ματιά στην Ελλάδα.

 

Τελικά ό τι και να γίνει τα γερμανικά βλέμματα στρέφονται στην Ελλάδα. Αναρχία στις χρηματοπιστωτικές αγορές και διαφαινόμενη οικονομική κρίση, οπότε θα έλεγε κανείς ότι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι καταφεύγουν πάλι σε κλασσικά κείμενα, ξέρουμε για παράδειγμα ότι πολλοί ανατρέχουν πάλι στο Κεφάλαιο του Μαρξ για να δουν πώς αναλύει τις βάσεις του καπιταλισμού. Και όμως το τελευταίο τεύχος του ετήσιου περιοδικού θεωρητικών αναζητήσεων «Πολιτική Σκέψη» που εκδίδεται στο Βερολίνο, ξέρετε σε ποιο κεφαλαιώδες έργο είναι αφιερωμένο; Στους Νόμους του Πλάτωνα, το γεροντικό εκείνο και στριφνό πόνημα του αρχαίου φιλοσόφου, με τίτλο: « Η εξουσία των νόμων και η εξουσία του ανθρώπου». Κατάδυση λοιπόν στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία αναζητώντας το πώς είναι δυνατόν σε μια κοινωνία, σε μια πολιτεία οι νόμοι να θεραπεύουν ή να εξισορροπούν τις αδυναμίες του ανθρώπου, του πολίτη.

 

Ο ρεαλισμός της διαφήμισης …

 

Διακοπές στα ελληνικά νησιά

 

Τελικά ό τι και να γίνει τα γερμανικά βλέμματα στρέφονται στην Ελλάδα. Ποικιλοτρόπως. Όχι μόνο στην αρχαία, αλλά και στη σύγχρονη που δεν παράγει πλέον σκέψη αλλά τουλάχιστον ψυχική ευφορία. Μια διαφήμιση αυτή την εβδομάδα στη λαϊκή εφημερίδα Bild. Αρχίζει τόσο ρεαλιστικά και ψύχραιμα όσο ίσως καμιά διαφήμιση. Απαριθμεί όλες τις αρνητικές ειδήσεις που καταφθάνουν από την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες: πρωτοφανείς ταραχές στο κέντρο της Αθήνας τον Δεκέμβριο, η χώρα στο δόκανο της οικονομικής κρίσης, ο ελληνικός τουρισμός σε υποχώρηση. Και όμως, λέει η διαφήμιση που απευθύνεται στον απλό Γερμανό καταναλωτή, όλα αυτά τα προβλήματα εγκλείουν τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσει εδώ και τώρα τη χώρα των θεών. Γιατί τα προβλήματα αυτά ακριβώς ανάγκασαν τους Έλληνες ξενοδόχους να κατεβάσουν τις τιμές και τώρα ο Γερμανός τουρίστας καλό θα είναι να αρπάξει τις προσφορές αυτές, μέχρι και 40% φθηνότερες από το κανονικό. Και ποια νησιά προτείνει η διαφήμιση; Όχι τα κλασσικά θέρετρα, την Κρήτη, τη Μύκονο και τη Ρόδο, αλλά άγνωστες μορφονιές: τη Σκιάθο και την Πάρο, την Ικαρία και τη Γαύδο.

 

... και η εθνική συνέχεια

 

Τελικά ό τι και να γίνει τα γερμανικά βλέμματα στρέφονται στην Ελλάδα. Παραπονιόμαστε καμιά φορά που οι Γερμανοί είναι προσηλωμένοι στην αρχαιότητα και δεν βλέπουν την ελληνική συνέχεια, δεν βλέπουν το χθες μέσα στο δικό μας σήμερα. Τώρα τι συνέχεια κι τι ασυνέχεια; Μήπως το γερμανικό βλέμμα είναι σοφότερο και πρακτικότερο από τις όποιες δικές μας στενοχώριες; Παίρνει από την αρχαιότητα αυτό που αξίζει και το μελετά, ας πούμε τη φιλοσοφία και την πολιτική σκέψη, και το μελετά σημειωτέον εμβριθώς εδώ και 250 χρόνια, και από τη σημερινή Ελλάδα παίρνει πάλι αυτό που αξίζει, αυτό που του λείπει: λίγο φως, λίγη ανεμελιά, ένα γαρύφαλλο, την αποκάρωση του απομεσήμερου. Δεν τον νοιάζει αν εκείνο το παλιό οδήγησε σ’ αυτό το σημερινό. Χαίρεται τη χρηστική αξία και των δύο. Μόνο εμείς πεισμώνουμε και θέλουμε σώνει και καλά πειστήρια και τεκμήρια και επαίνους ει δυνατόν για τη συνέχεια την αδιάσπαστη κτλ κτλ. Καλύτερα να μην επιμένουμε άλλο….

 

Σπύρος Μοσκόβου

Προ-βολες

Η θυσία στον Ιστγουντ

Tου Σπυρου Γιανναρα

Oι άνθρωποι που κάνουν τέχνη γιατί έχουν κάτι να πουν δεν κρύβονται. Δεν ξέρω άλλον που να καταπιάστηκε με το εξόχως δύσκολο θέμα της θυσίας στον κινηματογράφο μετά τον Ταρκόφσκι. Εξόχως δύσκολο, διότι τα κοινωνικά δεδομένα, η γλώσσα της εποχής, οι προσλαμβάνουσες των ανθρώπων έχουν τόσο πολύ αλλάξει, που όταν μιλάς για θυσία δεν γίνεται αντιληπτό για τι ακριβώς πρόκειται. Στην καλύτερη περίπτωση, ένα μόλις βήμα μετά την εμφατική αδιαφορία, είναι η κατάταξη του στην κατηγορία του δογματικού Χριστιανού, που παπαγαλίζει το ανιαρό του ποίημα.

Ποιες προσλαμβάνουσες έχει ο Ιστγουντ και κατορθώνει να κάνει μια ταινία για τη θυσία, χωρίς να πέσει στην (πιο προφανή) παγίδα της ηθικολογίας; Πώς καταφέρνει να θίξει ένα τόσο «ξένο» για μας θέμα, χρησιμοποιώντας εντελώς σημερινή, απτή, αληθινή γλώσσα; Πώς, ας πούμε, ο Αγγελόπουλος, που γαλουχήθηκε στις χριστιανικές οργανώσεις, που πήρε το «επαναστατικό» βάπτισμα του πυρός στην Αριστερά δεν μπόρεσε ποτέ να ψελλίσει το παραμικρό για ένα τέτοιο ζήτημα; Εκπληξη προκαλεί ο τρόπος ανάδειξης της απροσμέτρητης απόστασης που χωρίζει τη μη Εκκλησία (τη μέση δυτική -και κατ’ επέκταση ορθόδοξη- ενορία) από την έμπρακτη θεολογία της αγάπης και της θυσίας. Εκπληκτικό σχόλιο στο χαμένο πρότυπο του άνδρα αποτελεί η διαρκής αντιπαράθεση του ήρωα με την αλητεία του αχαλίνωτου ενστίκτου και της τυφλής βίας που αλωνίζει στους δρόμους, σπαταλώντας τη ζωή της. Η σχέση που εξυφαίνεται μεταξύ του ήρωα και του νεαρού Κινέζου αναδεικνύει δίχως μελοδραματισμό το γεγονός ότι η σχέση με τον άλλο είναι μια μοναδική δέσμευση για την οποία αξίζει κάθε θυσία, διότι δίνει νόημα στη ζωή. Σε αντιδιαστολή με την κενή σχέση αίματος με τον γιο, που τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει.

Μόνο με τη θυσία είναι δυνατόν να υπερβεί το κενό που χωρίζει τα άτομα, να ιδρυθεί σχέση μεταξύ των αυτοϊκανοποιούμενων «ανεξάρτητων» και προπάντων θεμελιωδώς μοναχικών μονάδων που κατοικούν τον κόσμο. Γιατί οι ανταλλακτικές «σχέσεις» είναι στείρα χορογραφία στο κενό. Σαν τις κωμικές κινήσεις των αστροναυτών στο διάστημα.

Οι αισιόδοξοι ζουν περισσότερο και πιο υγιείς

Οι αισιόδοξοι άνθρωποι ζουν περισσότερο και με λιγότερα προβλήματα υγείας σε σχέση με τους απαισιόδοξους, αναφέρουν ερευνητές στις ΗΠΑ σε μια μελέτη που θα μπορούσε να δώσει ακόμη μια αφορμή για… γκρίνια σε όσους βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο.

Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ μελέτησαν τα ποσοστά θνησιμότητας και την κατάσταση υγείας μεταξύ 100.000 γυναικών ηλικίας πενήντα ετών και πάνω, για 15 χρόνια. ΟΙ γυναίκες που χαρακτηρίστηκαν «αισιόδοξες» με βάση σειρά ψυχολογικών και ψυχομετρικών τεστ, είχαν 14% λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από οποιαδήποτε αιτία σε σχέση με τις απαισιόδοξες, και 30% λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από καρδιαγγειακή πάθηση. Επιπλέον, οι αισιόδοξες γυναίκες είχαν πολύ λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν υψηλή αρτηριακή πίεση ή διαβήτη.

Η ερευνητική ομάδα, της οποίας ηγείτο η Δρ. Χίλαρι Τιντλ, μελέτησε επίσης γυναίκες που δεν εμπιστεύονταν εύκολα ανθρώπους και τις συνέκρινε με εκείνες που έτειναν να πιστεύουν πιο εύκολα τις προθέσεις των άλλων. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι πρώτες είχαν 16% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από κάποια ασθένεια, κατά τη διάρκεια των 15 ετών που διήρκεσε η έρευνα, ενώ είχαν 23% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο.

Η Τίντλ επισημαίνει ότι τα αποτελέσματα δεν αποδεικνύουν ότι οι αρνητική στάση απέναντι στη ζωή έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία, αν και κάποια σχέση φαίνεται να υπάρχει μεταξύ των δύο. «Πρέπει να πραγματοποιήσουμε περισσότερες μελέτες στο συγκεκριμένο θέμα, ώστε να σχεδιάσουμε θεραπείες που θα συμπεριλαμβάνουν τη στάση των ανθρώπων απέναντι στη ζωή» πρόσθεσε.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες Reuters

Mάρτιος 4ημέρα του 2009.                                                                                              Καλό σου ταξείδι Γιάννη παιδί μου. Αδυνατώ να συνεχίσω.                                            Σαν φτάσεις στην Αθήνα δώσε σήμα .Θα ξαναγυρίσω στα ίδια.                                        Πατέρας.-           Σήμερα η 5^η του Μαρτιού .Χάρηκα που είχες καλό ταξείδι και που έφτασες με το καλό ξεκούραστος.. Γιάννη συμβαίνουν πολλά στον οικονομικό μας κόσμο. Η Τζένεραλ Μότορς προειδοποιεί πτώχευση και η άλλη η Τζενεραλ Ελεκτρικ δεν πάει καλά .Ηπτώση του χρηματιστηρίου με εμβάλει σε ανησυχία ,και ειλικρινά δεν ξέρω αν οι οικονομικές ενέσεις του Προέδρου θα πιάσουν τόπο. Φοβούμαι πως άλλοι γίγαντες θα παρουσιαστούν ,ποιός ξέρει ; στις οικονομικές αναμπουμπούλες σου βγένουν κάτι ψάρια στην στεριά απρόσμενα που η δίψα για χρήμμα είναι ακόρεστη. Πάντως υπάρχει μια προειδοποίηση /παρακολουθείτε  τις εξελίξεις/Βέβαια οι επαϊοντες οικονομολόγοι έχουν γεμίσει τα κανάλια κακαρίζοντας την φιλοσοφία τους ,πράγμα που μου θυμίζει τα ελληνικά παραθυράκια που όλοι μιλούν για ν’ακουστούν. Ασε να δούμε πως θα κλείσει η μέρα.Σήμερα κάπου είδα δυο φωτογραφίες του Προέδρου Ομπάμα ,ασπρίσανε τα μαλιά του ανθρώπου στην προσπάθειά νάχει μια κάποια συμπαράσταση από το κόμμα των Ρεπουπλικανών για την αντιμετώπιση της κρίσης,χάριν της Αμερικής. Πιστεύω να τα καταφέρει. Αν ναι τότες σε βεβαιώνω πως θάναι ο μοναδικός μεγάλος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και θα του ανήκει δικαιωματικά ο τίτλος και οι περγαμηνές. Lornion.

Σκοπιανό: Η ώρα των Ανατροπών

Γράφει ο/η Greek American News Agency

04.03.09

Του Ελευθέριου Καραγιάννη, Πρέσβυς ε.τ. Ο στόχος των Σκοπίων για την υφαρπαγή σημαντικού τμήματος της Ιστορίας και του Πολιτισμού του Ελληνικού έθνους, με την οικειοποίηση του Μακεδονικού Πολιτισμού και Ιστορίας, αποτελεί συνέχιση ενός Σλαβικού στρατηγικού σχεδίου, το οποίο εμπνεύστηκε η Τσαρική Ρωσία στα μέσα του 19ου αιώνα για να αποκτήσει, μεταξύ άλλων ωφελημάτων, εδαφικό στρατηγικό πλεονέκτημα στα Βαλκάνια έναντι της Αυστρο-Ουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως και ασφαλή πρόσβαση στο Αιγαίο ώστε να αποφύγει το πρόβλημα διέλευσης από τα Στενά του Βοσπόρου και να αναπτύξει την πολιτική της όχι μόνον στη Νότια Ευρώπη αλλά και Μέση Ανατολή και Αφρική. Την στρατηγική αυτή ασπάσθηκε ασμένως, στα τέλη του 19ου αιώνα, η Βουλγαρία η οποία θα ήταν και η ωφελούμενη από την υλοποίηση αυτού του σχεδίου με την εδαφική επέκταση της στο Νότο, όπως προέβλεπε η ανεκπλήρωτη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Το σχέδιο αυτό υιοθέτησε και η Σοβιετική Ένωση και με την περίφημη απόφαση του 3ου συνεδρίου της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1924 εζητείτο από όλα τα τότε Κομμουνιστικά Κόμματα να υποστηρίξουν την πραγματοποίηση της απόφασης για "δημιουργία ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης". Χαρακτηριστικό στοιχείο της διαπάλης μεταξύ των Σλάβων ως προς την απόκτηση ωφελειών από την υλοποίηση αυτού του σχεδίου υφαρπαγής της Μακεδονίας είναι το γεγονός ότι ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας μέχρι το 1934 δεν αναγνώριζε την ύπαρξη ιδίας μακεδονικής εθνότητας, το 1937 με την επικράτηση του, μόλις επιστρέψαντος από την Μόσχα, Τίτο, το Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε ακριβώς την αντίθετη απόφαση, βάζοντας έτσι και την Γιουγκοσλαβία στο παιχνίδι διεκδίκησης της Μακεδονίας και των συνακόλουθων ωφελημάτων. Ο Τίτο εντάσσοντας στις Γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες του Ομόσπονδου κράτους που σύστησε τον Αύγουστο του 1944 το πολιτικό κατασκεύασμα της "Δημοκρατικής Ομοσπονδιακής Μακεδονίας" εκμεταλλεύτηκε, μεταξύ άλλων, την τότε ταραγμένη περίοδο λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την δική μας γνωστή κατάσταση, θέτοντας πλέον τον εαυτόν του σε πλεονεκτική θέση έναντι των Βουλγάρων και των Ρώσων στην διεκδίκηση της Μακεδονίας. Μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από τους Δυτικούς και την αναγνώριση των Δημοκρατιών της σε Κράτη, αντί οι Δημοκρατίες του Δυτικού Κόσμου να ακυρώσουν αυτό το κατασκεύασμα του Ρωσοσλαβικού επεκτατισμού κατά μίας χώρας της οποίας ο πολιτισμός αποτελεί την βάση του δικού τους πολιτισμού, αντίθετα, κάποιες γνωστές χώρες του Δυτικού Κόσμου πρωτοστάτησαν για την ικανοποίηση αυτού του πρωτοφανούς πολιτικού ανοσιουργήματος το οποίο δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογητική βάση που να στηρίζει έστω και επ` ελάχιστον, τις διεκδικήσεις των Σλάβων της Νοτίου Γιουγκοσλαβίας. Στην ανάπτυξη του εθνικού αυτού θέματος θα μου επιτρέψετε να αναφέρω τα γεγονότα τα οποία έζησα καθώς και ενδιαφέρουσες παραμέτρους και τις απόψεις και εκτιμήσεις μου. Τα θέματα που θα θίξω αφορούν τις επίσημες διμερείς διαπραγματεύσεις της περιόδου 1990-1993, την πολιτική της Ελληνικής πλευράς και την αδιαλλαξία των Σλάβων των Σκοπίων και τις ενδεχόμενες παραλήψεις μας, την προσπάθεια διαμόρφωσης της Ελληνικής Κοινής Γνώμης από τα ΜΜΕ, την Αμερικανική πολιτική στο Σκοπιανό, την προϊστορία του γεωγραφικού προσδιορισμού, τις σχέσεις των Σκοπίων με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και την άποψη μου για την λύση του προβλήματος. Ως γενική παρατήρηση θα ήθελα να αναφέρω ότι στο πρόβλημα αυτό, όπως και στα άλλα δύο εθνικά θέματα, το Βοριεοηπειρωτικό και το Κυπριακό-Ελληνοτουρκικά παρουσιάστηκε η ίδια σχεδόν παθογένεια εκ μέρους της χώρας μας, τουτέστιν, έλλειψη στρατηγικής, πολιτικού θάρρους, ρεαλισμού και ειλικρίνειας τόσο μεταξύ των πολιτικών όσο και μεταξύ των πολιτικών και του λαού Διμερείς επίσημες διαπραγματεύσεις και ανεπίσημη διαμεσολάβηση Κατά την περίοδο 1990-1993 έλαβαν χώρα τρεις διμερείς επίσημες συναντήσεις μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων και μία διαμεσολάβηση του Προέδρου της Σερβίας. Στα μέσα Νοεμβρίου του 1991 ο τότε Πρόεδρος των Σκοπίων απηύθυνε δισέλιδη επιστολή στον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδος "ως ένδειξη καλής θέλησης και ετοιμότητας για έναρξη διαλόγου" και αφού αναφέρει τις τυπικές γενικότητες περί αρχών καλής γειτονίας και της λύσης των προβλημάτων δια μέσου των διαπραγματεύσεων, εκφράζει την πεποίθηση του ότι σε ένα τέτοιο πνεύμα μπορούν να βρεθούν αμοιβαία αποδεκτές λύσεις για μία σειρά ζητημάτων "Ανθρωπιστικού, Περιουσιακονομικού χαρακτήρα καθώς και όσον αφορά το ζήτημα της βίζας και παρόμοια, με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων". Κλείνοντας την επιστολή του ζητά από τον Έλληνα Πρωθυπουργό να ενημερωθεί για τις απόψεις του για τα ζητήματα αυτά καθώς και για την δυνατότητα ανοίγματος διαλόγου για όλα αυτά και άλλα ζητήματα, προς το συμφέρον της παραπέρα συνεργασίας. Η επιστολή αυτή αποτέλεσε το έναυσμα για την πρώτη επίσημη διμερή συνάντηση μεταξύ των δύο πλευρών. Στις 5 Δεκεμβρίου 1991 μετέβην στα Σκόπια για να συζητήσω με τον Πρόεδρο των Σκοπίων τα διμερή θέματα τα οποία ήσαν: α) εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας β) διεκδίκηση μειονότητος στη χώρα μας και γ) το θέμα του ονόματος. Μετά πολύωρη διαπραγμάτευση η συζήτηση επικεντρώθηκε στο όνομα. Ο Πρόεδρος των Σκοπίων απαντώντας στην επιχειρηματολογία μου ανέφερε ότι ο όρος Μακεδονία έχει για τους κατοίκους του Κράτους του γεωγραφική μόνο έννοια καθ όσον "είναι Σλάβοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τον 7ο μ.Χ. αιώνα και ουδεμία ιστορική ή πολιτιστική συγγένεια έχουν με τους Μακεδόνες", τονίζοντας ότι "το ιστορικό και πολιτιστικό παρελθόν ανήκει σε σας, αυτό είναι σαφές. Εσείς είσθε οι κληρονόμοι των αρχαίων Μακεδόνων". Πρόσθεσε δε και το εξής σημαντικό στοιχείο ότι "οι Σλάβοι της περιοχής των Σκοπίων εγκαταστάθηκαν εκεί τον 18ο αιώνα και επειδή διέφεραν από τους εκεί υπάρχοντες Σέρβους και Βουλγάρους έλαβαν το όνομα τμήματος του εδάφους για να μην απορροφηθούν από τους Σέρβους ή τους Βουλγάρους". ΄Όταν τον ρώτησα "γιατί θα πρέπει ο Ελληνισμός να πληρώσει το τίμημα μίας ενδοσλαβικής διαφοράς" μου απήντησε "δυστυχώς έτσι έχει εξελιχθεί η ιστορία". Την απάντηση που μου έδωσε ο Πρόεδρος των Σκοπίων την επανέλαβε πολλές φορές ακόμη και ευρισκόμενος στο εξωτερικό, εκτός από την φράση για απορρόφησή τους από τους Σλάβους γείτονες τους, την οποίαν επανέλαβε, εμμέσως πλην σαφώς, μετά από 18 χρόνια, περί τις αρχές του παρελθόντος Οκτωβρίου, ο π. Υπουργός των Σκοπίων Φρτσκόφσκι σε συνέντευξη του στην εκπομπή "Ανιχνεύσεις". Επισημαίνω ότι η παραδοχή αυτή του Σκοπιανού Προέδρου ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από την Ελληνική πλευρά ως επιχείρημα έναντι των ξένων Κυβερνήσεων και ως απάντηση στις Σκοπιανές αιτιάσεις. Θεωρώ χρήσιμο να προσθέσω το ακόλουθο γεγονός πού συνέβη όταν ήμουν Πρέσβυς στο Πακιστάν (1994-7) καθ΄ όσον θέτει εν αμφιβόλω τις προθέσεις και την ειλικρίνεια των λόγων του Προέδρου των Σκοπίων, δημιουργώντας σοβαρά ερωτηματικά ως προς τους πραγματικούς στόχους τόσον των Σκοπιανών όσον και αυτών που τους στηρίζουν και υποστηρίζουν. Ο Πρόεδρος των Σκοπίων είχε απευθύνει επιστολή στην τότε Πρωθυπουργό του Πακιστάν Μπεναζίρ Μπούτο με την οποίαν ζητούσε την έγκριση όπως επισκεφθεί την χώρα της αρχαιολογική αποστολή των Σκοπίων για να μελετήσει τις ρίζες των προγόνων τους, δηλαδή των απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η Πακιστανή Πρωθυπουργός μετά από συνεννόηση μου με τον αρμόδιο Σύμβουλο της, απήντησε αρνητικά, ενώ η εισήγηση μου προς τους αρμόδιους των Αθηνών όπως αποσταλεί Έλληνας αρχαιολόγος ο οποίος θα μπορούσε να ενταχθεί σε μία από τις εκεί υπάρχουσες Ευρωπαϊκές αρχαιολογικές αποστολές, ώστε να εδραιώσουμε την παρουσία μας στον τομέα αυτό, έμεινε αναπάντητη. Στις 3 Ιανουαρίου 1992 έλαβε χώρα στην Αθήνα συνάντηση τεχνικών αντιπροσωπειών των δύο Υπουργείων Εξωτερικών για συζήτηση των διμερών προβλημάτων. Η συνάντηση αυτή που διήρκεσε 2½ ώρες κατέληξε άδοξα όταν εθίγη το θέμα του ονόματος. Στις Αρχές Μαΐου 1992 πραγματοποιήθηκε στα Σκόπια η τελευταία διμερής συνάντηση, τρίτη στην σειρά, με τον Πρόεδρο των Σκοπίων. Το αντικείμενο της συνάντησης μας ήταν η έκφραση επιθυμίας του Έλληνα Πρωθυπουργού για ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων υπό την προϋπόθεση ότι θα επιλυθούν οι μεταξύ των δύο πλευρών διαφορές, ιδίως αυτή του ονόματος. Περί το τέλος Μαΐου 1993 ο Πρόεδρος της Σερβίας, ο οποίος είχε συναντηθεί προ ολίγου χρόνου στην Αχρίδα με τον Πρόεδρο των Σκοπίων, ζήτησε να με συναντήσει στο Βελιγράδι. Κατά την συνάντηση μας, μου απεκάλυψε ότι κατά την συνάντηση των δύο Προέδρων στην Αχρίδα διεφάνη προθυμία του Προέδρου των Σκοπίων να αποδεχθεί συμβιβασμό ως προς το όνομα. Μετά από συνεννόηση με την Αθήνα ο Πρόεδρος της Σερβίας τηλεφώνησε στον Πρόεδρο των Σκοπίων και κατά την ημίωρη συνομιλία ο τελευταίος δέχθηκε να τροποποιήσει το Σύνταγμα και να ονομασθεί το Κράτος του "Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας". Συνεφωνήθη δε κείμενο Κοινού Ανακοινωθέντος το οποίο θα εδημοσιοποιείτο ευθύς ως οι συνομιλίες του Προέδρου των Σκοπίων με τα τοπικά κόμματα, του εξασφάλιζαν την απαιτούμενη Κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής. Η πρωτοβουλία αυτή δεν κατέληξε σε αποτέλεσμα καθ΄ όσον δεν επετεύχθη η αναγκαία πλειοψηφία. Κατά το ως άνω διάστημα 1990-1993 υπήρξαν και δύο διεθνείς διαμεσολαβήσεις οι οποίες δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Η πρώτη ήταν του Υπουργού Εξωτερικών της Πορτογαλίας Πινέϊρο το 1992 με την πρόταση για "Νέα Μακεδονία" και η δεύτερη των συμπροέδρων της Διεθνούς Διάσκεψης για την πρώην Γιουγκοσλαβία Βάνς και Όουεν το 1993 με πρόταση για "Νόβα Μακεντόνια". Η σημερινή διαδικασία μέσω του Ο.Η.Ε. βασίζεται στην απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας της 7ης Απριλίου 1993 υπ` αριθ. 817 που αφορούσε την ένταξη των Σκοπίων στον Ο.Η.Ε. και αναφέρει "Σημειώνει όμως ότι μία διαφορά έχει προκύψει επί του ονόματος του Κράτους η οποία απαιτείται να λυθεί προς όφελος της διατήρησης ειρηνικών και καλής γειτονίας σχέσεων στην περιοχή". Στην απόφαση αυτή στηρίχθηκε και η ως άνω πρωτοβουλία των Βανς και Όουεν. Πολιτική Ελληνικής πλευράς στο πρόβλημα. Αδιαλλαξία των Σλάβων των Σκοπίων και ενδεχόμενες παραλείψεις μας Η πολυσυζητημένη φράση γνωστού πολιτικού ότι "κανείς δεν θα θυμάται σε δέκα χρόνια το πρόβλημα του ονόματος" θα είχε μείνει στην ιστορία της χώρας ως μία από τις πλέον εύστοχες που ελέχθησαν ποτέ αν εμπεριείχε δύο ακόμη λέξεις "ποιο είναι" το πρόβλημα του ονόματος Περισσότερο από μισό αιώνα, η Ελληνική πολιτική και διανόηση εξήντλησαν τις προσπάθειες τους στο να αποδείξουν την κυριότητα των ιστορικών μας τίτλων για την Μακεδονία, που δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν επί αιώνες πλην ορισμένων Σλάβων τις τελευταίες δεκαετίες για τους γνωστούς λόγους, που αφορούν την Τσαρική και Σοβιετική Ρωσία όσο και τις Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και τώρα τους Σλάβους των Σκοπίων. Η πολιτική μας αυτή δεν απέδωσε καρπούς, τουλάχιστον τους αναμενόμενους, διότι, βασικώς, εξισώσαμε την θέση μας με αυτήν των Σλάβων, ενώ μπήκαμε στην λογική των διλημμάτων και της αναζήτησης ονόματος -βάπτισης, όπως την αποκαλώ,- του νέου Κράτους. Η πολιτική αυτή, επί πλέον, οδήγησε σε αποπροσανατολισμό από την ουσία του πραγματικού προβλήματος που είναι η υφαρπαγή από τους Σλάβους των Σκοπίων του Μακεδονικού πολιτισμού και ιστορίας δια της ονομασίας των ως Μακεδόνων. Η ελληνική πλευρά, θα έπρεπε να υποστηρίξει ευθύς εξ αρχής το αυταπόδεικτο, τουτέστιν ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική και ο όρος ως εκ τούτου δεν δύναται να χρησιμοποιηθεί από άλλους, το πώς δε θα αποκληθεί το νέο Κράτος είναι δικό τους θέμα και όχι δικό μας. Την πολιτική αυτή ακολουθήσαμε δυστυχώς μία μόνο φορά. Όταν επρόκειτο να συνέλθει η Σύνοδος Κορυφής της Λισσαβώνας τον Ιούνιο του 1992, ο τότε Πρωθυπουργός ζήτησε να τον συνοδεύσω, μαζί με την υπόλοιπη Αντιπροσωπεία. Στην συζήτηση που είχαμε κατ΄ ιδίαν, του ανέφερα ότι η πολιτική της αναζήτησης από την Ελληνική πλευρά ονόματος για το νέο Κράτος δεν έχει πιθανότητες να γίνει αποδεκτή από τους Κοινοτικούς εταίρους μας. Αυτό όμως που δεν μπορούν να αρνηθούν οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας είναι ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική και ως εκ τούτου ουδείς άλλος μπορεί να φέρει το όνομα αυτό. Το πώς δε θα αποκληθεί το νέο Κράτος είναι δική του επιλογή. Την γραπτή αυτή ελληνική πρόταση υιοθέτησαν στην Σύνοδο Κορυφής της Λισσαβώνας. Τι απέγινε με την απόφαση αυτή της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας; Απολύτως τίποτα. Αντί να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής μας τόσο στο διεθνές επίπεδο όσο και στην διαδικασία διαμεσολάβησης του Ο.Η.Ε., ερίφθη στο καλάθι των αχρήστων. Ουδείς Έλληνας πολιτικός την επικαλέστηκε, ωσάν να επρόκειτο περί κειμένου εθνικής ήττας. Αν την απόφαση αυτή την είχαν πάρει οι Σλάβοι των Σκοπίων θα την είχαν κάνει το Ευαγγέλιο της πολιτικής τους, ενώ εμείς επανήλθαμε στην πολιτική της αναζήτησης ονόματος αποδεκτού και από τις δύο πλευρές. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η αδιαλλαξία των Σλάβων των Σκοπίων προέρχεται μόνο από την υποστήριξη που έχουν από ξένα Κράτη ή μήπως και από δικές μας παραλείψεις ή δείγματα υποχώρησης που τους ενθαρρύνουν στην τήρηση της πολιτικής τους αυτής; Πέραν από το ανωτέρω γεγονός θα επισημάνω, ενδεικτικά και μερικά άλλα γεγονότα. Τον Δεκέμβριο του 1991 ο τότε Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος αποδέχθηκε ένα Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας που αφορούσε το καθεστώς εισαγωγής προϊόντων καταγωγής Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, Κροατίας, Σλοβενίας και Μακεδονίας, τουτέστιν απεδέχθη όπως τα Σκόπια αναφερθούν ως Μακεδονία παρά την περί του αντιθέτου πολιτική της χώρας μας. Επίσης, ο ίδιος Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών στο πρώτο κείμενο που παρουσίαζε στην διεθνή Κοινότητα τις Ελληνικές θέσεις στο Σκοπιανό και που ετιτλοφορείτο "Υπόμνημα για την Γ/βική Μακεδονία" και είχε συνταχθεί το 1991 στα αγγλικά και επιδοθεί στην Σύνοδο των Υπουργών των Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, τους Σκοπιανούς τους αποκαλούσε Σλαβομακεδόνες Ωσαύτως, στην Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητος της 16ης Δεκεμβρίου 1991 κατά την οποίαν ελήφθη η απόφαση αναγνώρισης της Σλοβενίας και Κροατίας, ως προς τα Σκόπια ανέφερε ότι "πρέπει να δοθούν συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις από μία Γ/βική Δημοκρατία που θα διασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις, δεν θα πραγματοποιεί εχθρικές προπαγανδιστικές ενέργειες, περιλαμβανομένης και της χρήσης μίας ονομασίας που υπονοεί εδαφικές διεκδικήσεις". Κατά την κρίσιμη αυτή σύνοδο η χώρα μας έχασε ένα τεράστιο πλεονέκτημα, τουτέστιν να ζητήσει από την Ε. Κοινότητα να μην αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως Μακεδονία, ανταλλάσσοντας το βέτο που μπορούσε να ασκήσει για τις αναγνωρίσεις που ζητούσαν επιτακτικά, Γερμανοί και Ιταλοί. ΄Ο Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών αρκέστηκε, δυστυχώς, σε μία διατύπωση που ήταν και προάγγελος διαπραγματεύσεων ως προς το όνομα. Εξ άλλου, όταν συνεστήθη από την Ε. Κοινότητα το 1991 η γνωστή Επιτροπή Μπαντεντέρ, η οποία σκοπό είχε να δώσει νομική κάλυψη στις πολιτικές αποφάσεις για την αναγνώριση των Κρατών που θα εδημιουργούντο από την διάλυση της Γ/βίας και εμείς λόγω Σκοπίων είχαμε κάθε λόγο να συμμετάσχουμε, δεν φέραμε αντίρρηση στην σύσταση της μόνο από μέλη Συνταγματικών Δικαστηρίων και μείναμε απέξω από την διεργασία αυτή τόσο σημαντική για την χώρα μας. Αρχές του 1992 η Βουλγαρία αποτέλεσε την πρώτη χώρα που αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία αλλά ως Κράτος και όχι ως έθνος, ακολουθώντας την πολιτική που είχε υιοθετήσει το τέλος της δεκαετίας του 1950, ότι η Μακεδονία είναι γεωγραφικός όρος και όχι εθνολογικός. Η Ελληνική πλευρά στην πρώτη αυτή αναγνώριση αντέδρασε με γραπτό και προφορικό διάβημα και με πολιτικές δηλώσεις. Θεώρησα την αντίδραση αυτή ήπια και εισηγήθηκα με τηλεγράφημα μου την ίδια μέρα της αναγνώρισης όπως υποβαθμισθούν αμέσως οι διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών, σε επίπεδο Επιτετραμμένου για να δοθεί το μήνυμα διεθνώς ότι η χώρα μας θα αντιδράσει σθεναρά σε μελλοντικές παρόμοιες ενέργειες. Η εισήγηση μου δεν έγινε αποδεκτή από τον τότε Υπουργό των Εξωτερικών. Η Ενδιάμεση Συμφωνία η οποία υπεγράφη το 1995, στο άρθρο 7 παρ.3 για την χρήση των Συμβόλων αναφέρει ότι "αν ένα από τα μέρη πιστεύει ότι ένα ή περισσότερα σύμβολα που αποτελούν μέρος της ιστορικής ή πολιτιστικής του κληρονομιάς χρησιμοποιείται από το άλλο μέρος τότε θα του θέσει το θέμα και το άλλο μέρος είτε θα λάβει τις κατάλληλες διορθωτικές ενέργειες ή θα αναφέρει γιατί δεν θεωρεί αναγκαίο να τις λάβει". Εν ολίγοις τους εκχωρήσαμε με διεθνή συμφωνία την χρήση των εθνικών μας συμβόλων! Επίσης, στην ίδια συμφωνία αρθρ.11 αναλάβαμε την διεθνή δέσμευση να υποστηρίξουμε την ένταξη των Σκοπίων στους Διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους και η χώρα μας είναι μέλος, εφ΄ όσον υποβάλουν αίτηση ως ΠΓΔΜ. Κατόπιν τούτου το βέτο που ασκήσαμε στο ΝΑΤΟ και αυτό που ενδεχομένως θα ασκούσαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αν η έκθεση της Επιτροπής ήταν θετική, μας κατέτασσε στους παραβάτες διεθνών συμφωνιών, δίνοντας επιχειρήματα στους αντιπάλους μας. Βάσει του άρθρου αυτού και του αρθρ.21 προσέφυγαν στα μέσα Νοεμβρίου τρέχοντος έτους οι Σκοπιανοί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Επισημαίνω ότι στο άρθρο αυτό δεν προβλέφθηκε κανένας περιορισμός στην άσκηση του δικαιώματος προσφυγής στο Δικαστήριο. Τέλος, θεωρώ ότι η σημερινή πολιτική της Ελληνικής πλευράς που αποδέχεται "σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις" είναι επικίνδυνη διότι αφ` ενός εμπεριέχει πολλές δυνατότητες ερμηνείας εις βάρος μας, αφ` ετέρου δεν επιλύει το ουσιαστικό πρόβλημα που είναι το εθνολογικό και όχι το γεωγραφικό. Προσθέτω ότι το 38% του Μακεδονικού εδάφους που περιλαμβάνεται στα σημερινά σύνορα της ΠΓΔΜ αποτελεί το 40% της εδαφικής της επικράτειας. Ωσαύτως είναι μεγάλο σφάλμα η προβολή του επιχειρήματος ότι οι συνομιλίες αφορούν το όνομα και όχι την εθνότητα, υπηκοότητα κ.λπ. Θα έπρεπε η Ελληνική πλευρά να υποστηρίξει ότι τα θέματα αυτά θα επιλυθούν με την επίλυση του ονόματος ως απορρέοντα απ΄ αυτό. Θεωρώ δε ότι ο ισχυρισμός που κατεγράφη σε επίσημη επιστολή του Ελληνικού Κράτους ότι δεν υπάρχει Μακεδονική μειονότητα στη Ελλάδα, είναι αδόκιμος, καθ` όσον Μακεδονική μειονότητα μπορεί να υπάρχει μόνον εκτός Ελλάδος Προσπάθειες Διαμόρφωσης  της Ελληνικής Κοινής Γνώμης Παρακολουθώντας την αρθρογραφία και τις τηλεοπτικές εκπομπές των Αθηναϊκών κυρίως ΜΜΕ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι κοινή επωδός, που λαμβάνει διαστάσεις συνθήματος, είναι ότι δεν απαιτείται εθνολογικός προσδιορισμός του ονόματος, αλλά αρκεί ο γεωγραφικός και πιέζουν για οποιαδήποτε γεωγραφική λύση διαφορετικά, όπως υποστηρίζουν, και αναφέρω χαρακτηριστικές φράσεις που έχουν είτε ειπωθεί από τηλεοράσεως είτε έχουν γραφεί, "θα πληγεί ο ηγεμονικός ρόλος μας στην περιοχή" "θα υπάρχουν δυσάρεστες ψυχολογικές επιπτώσεις στον ελληνικό λαό από την μη λύση" "θα υπάρξουν καταστροφικά αποτελέσματα για την χώρα μας", "έχουμε φοβικά σύνδρομα" "γίνονται αλλαγές συνόρων και κινδυνεύουμε", "να δεχθούμε μία ονομασία που δεν θα θίγει την ταυτότητα τους" "θα χάσουμε την οικονομική διείσδυση και θα επωφεληθούν κάποιοι γείτονες" "δεν δεχτήκαμε ή προτείναμε ποτέ κάποιο όνομα", "αν η Σερβία και η Αλβανία διαμέλιζαν τα Σκόπια εμείς θα παίρναμε ένα κομμάτι", "είναι καραγκιόζηδες και βλαμμένοι όσοι ασχολούνται με το αν ο Μ. Αλέξανδρος μιλούσε ή όχι ελληνικά" "έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού" κ.λπ, κ.λπ. Η άγνοια δεν έχει όρια. Είναι αφελές να νομίζει κανείς ότι αν η χώρα μας αποδεχθεί έναν από τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς του ονόματος, πριν στεγνώσει η μελάνη της συμφωνίας, δεν θα ακούσουμε διεκδικήσεις για την "Κάτω", "Νότια" "Αρχαία" Μακεδονία. Η απάντηση στα ανωτέρω αυτών που έζησαν κάποιες εξελίξεις είναι ότι όποιο Κράτος, με την θέληση του ή μετά από πιέσεις, εκχωρεί μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού του, δεν έχει μέλλον, και την απόφαση αυτή δεν νομιμοποιείται να την λάβει οιοσδήποτε πολιτικός οιουδήποτε κύρους. Αμερικανική Πολιτική στο Σκοπιανό Θεωρώ χρήσιμη την ιστορική αναδρομή στο θέμα αυτό, για την περίοδο 1990-1993, όχι για να επισημάνω την αρνητική πολιτική που ακολουθούν οι Η.Π.Α. στο εθνικό αυτό πρόβλημα μας, αλλά για να δώσω το υπόβαθρο της απόφασης που ελήφθη το 2004 αμέσως μετά την επανεκλογή του Προέδρου Μπους με την αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία. Η απόφαση αυτή παρουσιάστηκε την εποχή εκείνη ως μη αναμενόμενη, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε μία συνεπής εφαρμογή της Αμερικανικής πολιτικής στο πρόβλημα. Περί το τέλος Ιανουαρίου 1992 ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών κατά την συνάντησή του στην Ουάσιγκτων με τον ΄Ελληνα ομόλογο του ανέφερε ότι "δεν θα σπεύσουν να αναγνωρίσουν τα Σκόπια, όμως το θέμα της ονομασίας δεν τους επηρεάζει". Στο ίδιο πνεύμα μίλησε και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Στρ/γός Σκόουκροφτ. Τον Μάρτιο 1992 ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών απηύθυνε επιστολή στους 12 Υπουργούς Εξωτερικών της Ευρ. Κοινότητος και ανακοίνωνε την επιθυμία των Η.Π.Α. να συμμετάσχουν στην επικείμενη Υπουργική Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Κοινότητος για να συζητήσουν τις εξελίξεις στη Γ/βία. Στην επιστολή περιλαμβανόταν μία παράγραφος για τα Σκόπια με την οποία ζητούσε έμμεσα πλην σαφώς την αναγνώριση τους καθώς και της Βοσνίας Ερζεγοβίνης. Στις 7 Απριλίου 1992 οι Η.Π.Α. αναγνώρισαν τις Σλοβενία, Κροατία, Βοσνία Ερζεγοβίνη και μετέθεσαν το θέμα της αναγνώρισης των Σκοπίων για ευθετότερο χρόνο. Τον Απρίλιο του 1992, ο Γερμανός Υπ. Εξωτερικών πραγματοποιεί επίσκεψη στην Ελλάδα και σε δήλωσή του υποστηρίζει ότι η λύση για το όνομα πρέπει να είναι αποδεκτή και από την Ελλάδα προσθέτοντας ότι η τελευταία μπορεί να υπολογίζει στην υποστήριξη της Γερμανίας. Ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών και ο Πρόεδρος Μπους του ζήτησαν τηλεφωνικώς διευκρινίσεις ως προς την δήλωση αυτή. Τον Οκτώβριο του 1992 η Μορφωτική Υπηρεσία του Αμερικανικού ΥΠΕΞ στα προγράμματα της για την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη περιλαμβάνει και πρόγραμμα για την "Μακεδονία" αν και δεν είχε αναγνωρισθεί ακόμη από τις Η.Π.Α. Η εξήγηση που δόθηκε στην Πρεσβεία μας στην Ουάσιγκτων ήταν ότι η αναφορά αυτή είχε χαρακτήρα "περιγραφικό και γεωγραφικό". Τον Νοέμβριο του 1992 ο Αμερικανός τότε Υφυπουργός Εξωτερικών Ιγκλμπέργκερ υπερηφανεύετο ότι αυτός έπεισε τον Γκλιγκόρωφ να υποβάλει αίτημα ένταξης στον Ο.Η.Ε. ως "Μακεδονία" Στις 15 Δεκεμβρίου 1992 κατά επίσκεψη του στην Αθήνα ο Αμερικανός βοηθός Υπ. Εξωτερικών για Ευρωπαϊκά Θέματα ανέφερε ότι "η ώρα της αλήθειας στον Ο.Η.Ε. φθάνει σε 30 μέρες, δεν πείσατε με τα επιχειρήματα σας και 9 από τους 15 του Σ.Α. του Ο.Η.Ε. υποστηρίζουν την ένταξη των Σκοπίων ως "Μακεδονία". Σχετικά με την πρόσφατη αποκάλυψη από ελληνική εφημερίδα του περιεχομένου τηλεγραφήματος της Πρέσβεως της Αμερικής στα Σκόπια ως προς τις επιθυμίες της τοπικής κυβέρνησης για την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης του Σ.Α. του Ο.Η.Ε. υπό τον κ. Νίμιτς, οφείλω να παρατηρήσω ότι ναι μεν η πρωτοβουλία αυτή της Πρέσβεως της Αμερικής εντάσσεται στην διεθνή διπλωματική πρακτική, όπως υποστηρίχθηκε από την Ελληνική πλευρά, αυτό όμως που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του κλίματος, τουλάχιστον, εμπιστοσύνης που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των δύο πλευρών και του διαπραγματευτή είναι η υιοθέτηση και στήριξη της διαπραγματευτικής πρότασης στις εκφρασθείσες επιθυμίες της μίας πλευράς. Το γεγονός και μόνον αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει σε αίτημα προς τον Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε. για αντικατάσταση του διαπραγματευτή. Προϊστορία Γεωγραφικού Προσδιορισμού Το πρώτο κείμενο που παρουσίαζε στην διεθνή κοινότητα τις Ελληνικές θέσεις στο Σκοπιανό "Υπόμνημα για την Γ/βική Μακεδονία" είχε συνταχθεί τον Σεπτέμβριο του 1991 στα Αγγλικά και είχε επιδοθεί από τον τότε Υπουργό των Εξωτερικών στην έκτακτη Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητος στη Χάγη. Η επίμαχη παράγραφος ανέφερε: "Οι Έλληνες πιστεύουν ότι το όνομα της Μακεδονίας είναι μέρος της δικής τους ιστορικής κληρονομιάς και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να προσδιορίζει -ως χαρακτηριστικό εθνότητος- (not in an ethnic sense) ένα άλλο έθνος". Η διατύπωση αυτή επιδέχεται την ερμηνεία ότι αν η λέξη Μακεδονία χρησιμοποιείται ως γεωγραφικός προσδιορισμός στο όνομα των Σκοπίων τότε η χώρα μας θα ήταν διατεθειμένη να συζητήσει ένα συμβιβασμό. Αρχές Δεκεμβρίου 1991 ελήφθη απόφαση του τότε Υπουργικού Συμβουλίου για τους τρεις όρους που έθετε η Κυβέρνηση για την αναγνώριση των Σκοπίων, ενόψη της Υπουργικής της Ε.Κ. στις 16 Δεκεμβρίου 1991. 1.-αλλαγή ονόματος "Μακεδονία" που έχει γεωγραφική και όχι εθνική υπόσταση. 2.-δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις 3.-δεν υπάρχει μακεδονική Μειονότητα. Σχέσεις Σκοπίων με ΝΑΤΟ Στις 5 Δεκεμβρίου 1992 ο τότε ΥΠΕΞ των Σκοπίων απηύθυνε επιστολή στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ με δύο αιτήματα. Να παρακολουθήσει ως παρατηρητής την Υπουργική Σύνοδο του ΝΑΤΟ και να συναντηθεί με τον Γενικό Γραμματέα. Στην Πολιτική Επιτροπή η χώρα μας αρνήθηκε την συμμετοχή του Σκοπιανού ΥΠΕΞ στην Υπουργική Σύνοδο και παρά την αντίδραση ορισμένων Μον. Αντιπροσώπων δεν παρέστη. Πραγματοποιήθηκε όμως η συνάντηση με τον Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ εκτός όμως του κτιρίου της Συμμαχίας. Στις 15 Νοεμβρίου 1995 αρχίζει η επίσημη συνεργασία Σκοπίων και ΝΑΤΟ με την ένταξη των πρώτων στα προγράμματα συνεργασίας της Συμμαχίας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι αποφάσεις για την ένταξη νέων μελών είναι καθαρά πολιτικές και λαμβάνονται με ομοφωνία, προϋποθέτουν δε ότι το υπό ένταξη κράτος έχει επιτελέσει τις πολιτικο-οικονομικές και αμυντικές μεταρρυθμίσεις και εκπληρώνει το κριτήριο του σεβασμού της αρχής των καλών γειτονικών σχέσεων και της περιφερειακής συνεργασίας. Στη σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που έλαβε χώρα στο Βουκουρέστι τον περασμένο Απρίλιο, η θέση της χώρας μας ότι τα Σκόπια δεν δύνανται να ενταχθούν στη Συμμαχία για τον παραπάνω λόγο, έγινε ομόφωνα αποδεκτή στο κείμενο του Κοινού Ανακοινωθέντος και από τις Η.Π.Α. και ως εκ τούτου η απόφαση περί μη ένταξης των Σκοπίων είναι Νατοϊκή και όχι Ελληνική, λόγω βέτο. Τα Σκόπια συνεισφέρουν δυνάμεις στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν με 135 στρατιώτες και παρέχουν διοικητική υποστήριξη στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο μέσω του Νατοϊκού Αρχηγείου στα Σκόπια. Σχέσεις Σκοπίων με Ευρωπαϊκή Ένωση Τα Σκόπια χαρακτηρίστηκαν υποψήφιο Κράτος για ένταξη στις 17 Δεκεμβρίου 2005. Μέσα από τα διάφορα προγράμματα συνεργασίας με την Ε.Ε. τα Σκόπια έλαβαν το διάστημα 2000-2006 το ποσόν των 300 εκατ. ευρώ από την Ε.Ε. ενώ για την περίοδο 2007-2011 θα λάβουν 400 εκ. ευρώ. Από τα 37 προγράμματα της Ε.Ε. στα Δυτικά Βαλκάνια στα Σκόπια υλοποιούνται τα 16 απ΄ αυτά. (Στο Μαυροβούνιο 7, στη Σερβία 5 και ανά 3 στην Αλβανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Κοσσυφοπέδιο). Επισημαίνω ότι για την Τουρκία και Κροατία πού ήδη ευρίσκονται στο στάδιο της ενταξιακής διαπραγμάτευσης υλοποιούνται 13 προγράμματα για την Τουρκία και 16 για την Κροατία, όσα δηλαδή και για τα Σκόπια. Τέλος, επισημαίνω ότι, στο Πρόγραμμα Σύμπραξης για την Ένταξη μεταξύ Σκοπίων και Ευρωπαϊκής Ένωσης τα Σκόπια υποχρεούνται να σεβαστούν τα κριτήρια της Κοπεγχάγης και τις προτεραιότητες που καθορίζονται από το πρόγραμμα σύμπραξης. Στις πολιτικές δεσμεύσεις αναφέρεται ρητά ότι τα Σκόπια πρέπει να διατηρούν "σχέσεις καλής γειτονίας, ειδικώς δε να εξεύρουν, μέσω διαπραγματεύσεων, λύση κοινά αποδεκτή ως προς την ονομασία του Κράτους τους." Στην περίπτωση δε που δεν σέβεται τις δεσμεύσεις αυτές τότε "το Συμβούλιο δύναται να αναστείλει την οικονομική βοήθεια της Ένωσης". Η χώρα μας έχει ως εκ τούτου την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την πρόβλεψη αυτή για να ανακοπεί η ροή των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ προς τον κ. Γκρούεφσκι. Πρόταση Αν τα Σκόπια επιμείνουν στην απαράδεκτη πολιτική τους και δεν δεχθούν εθνολογικό προσδιορισμό με τροποποίηση του Συντάγματος τους, όπου θα καταγράφεται ότι ουδεμία ιστορική ή πολιτιστική συγγένεια έχουν με τους Μακεδόνες τότε δεν πρέπει να υπάρξει λύση καθ` όσον οι Σλάβοι των Σκοπίων έστω και αν αναγνωρισθούν ως "Μακεδόνες" από όλες τις χώρες ή μόνη αναγνώριση που θα νομιμοποιήσει την πολιτική της κλοπής και οικειοποίησης τμήματος του Ελληνικού Πολιτισμού είναι η δική μας. Σχετικά με την διεξαγωγή ή μη Δημοψηφίσματος στη χώρα μας, επισημαίνω ότι ο θεσμός αυτός αποτελεί αφ΄ ενός ύψιστο αγαθό της Δημοκρατίας, αφ` ετέρου ένα πολύ σημαντικό διπλωματικό διαπραγματευτικό επιχείρημα. Αμφότερα έχουν αφαιρεθεί από το οπλοστάσιο της Ελληνικής πλευράς. Τέλος, για να επιτευχθεί η αρμόζουσα λύση, θα πρέπει να υπάρξει αφύπνιση της Ελληνικής Κοινής γνώμης. Πηγή: Δίκτυο21