τι "απειλούν" οι Ευρωπαίοι?

Τι «απειλούν» οι Ευρωπαίοι;

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Είναι σαφές, τουλάχιστον στη δική μου ανάγνωση, ότι η παρότρυνση του επικεφαλής της ομάδας των σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκφράζει αυτό που σκέφτονται όλοι (σχεδόν) στην Ευρώπη. «Για την ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό Κοινοβούλιο είναι πολύ σημαντικό να καταλήξουν σε σαφή συμπεράσματα και να διατυπώσουν σοβαρές προτάσεις ως προς τους τρόπους με τους οποίους θα σταματήσουν αυτές τις βίαιες επιθέσεις, περιλαμβάνοντας τη δυνατότητα να απαγορευθεί εντελώς το συγκεκριμένο κόμμα», είπε ο Χάνες Σβόμποντα. Συμπλήρωσε, όμως, με σαφέστατη «απειλή»: «Αν η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Σαμαράς δεν καταφέρουν να σταματήσουν τη γεμάτη μίσος συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής και των άλλων φασιστικών ομάδων, η (ελληνική) προεδρία θα είναι απαράδεκτη και ανίκανη να φέρει κάποια πρόοδο τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα». Κάποιοι θα σπεύσουν να κοιτάξουν από την άλλη μεριά, λέγοντας ότι οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να τα σκεφτούν όλα τούτα όταν υποχρέωναν τις ελληνικές κυβερνήσεις, μετά την άνοιξη του 2010, να επιβάλουν στον λαό αφόρητα μέτρα λιτότητας. Υπάρχει, προφανώς, ευθεία σύνδεση μεταξύ των τραγικότερων συνεπειών της οικονομικής κρίσης και της ανόδου των ακραίων πολιτικών τοποθετήσεων. Οταν κλείνουν δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις και 7 στα 10 άτομα είναι στην ανεργία για περισσότερους από δώδεκα μήνες, είναι αρκετό να απογοητεύσει ακόμη και τον πλέον προσηλωμένο στους κανόνες της ήπιας δημοκρατίας πολίτη. Δεν αναφέρεται, όμως, σε αυτό ο Ευρωπαίος πολιτικός και όσοι (ολοένα και συχνότερα) κατηγορούν τους Ελληνες συναδέλφους τους για ολιγωρία στη διαχείριση της τρομακτικής κρίσης που αντιμετωπίζουμε. Γνωρίζουν πολύ καλά, γιατί έχουν κι αυτοί βρεθεί αντιμέτωποι με αντίστοιχες επιπτώσεις και ανάλογα φαινόμενα σήψης του κοινωνικού σώματος και εκφυλισμού των πολιτικών συνειδήσεων, πόσο δύσκολη είναι η δουλειά που πρέπει να γίνει στην Ελλάδα. Η «απειλή» απευθύνεται στους πολιτικούς μας, τους οποίους εγκαλούν επειδή αποφεύγουν να αναλάβουν το βάρος και το κόστος όσων πρέπει να γίνουν για να διορθωθεί η κατάσταση. Ζητούν περισσότερη βοήθεια, ενώ δεν είναι ικανοί να αξιοποιήσουν την υποστήριξη που έχουν λάβει. Επιπλέον, πρακτικώς όλα, τα ευρωπαϊκά κράτη αντιμετωπίζουν τη φαιά απειλή ή τη ριζοσπαστική κοινωνική αναταραχή, αν και με διαφορετικό κάθε φορά πρόσωπο και ένταση. Σε όλα τα κράτη υπήρξε ή υπάρχει απειλή τρομοκρατίας, άλλοτε με «δεξιό» κι άλλοτε με «αριστερό» περιεχόμενο. Ομως, οι πολιτικοί τους έκαναν αυτό που πρέπει: έγιναν αυστηρότεροι και πιο αποφασιστικοί. Κυρίως όμως ένωσαν τις δυνάμεις τους απέναντι στον κοινό εχθρό. Ο,τι δηλαδή περιμένουμε να κάνει και η ελληνική πολιτική τάξη. Kathimerini