Πολιτική μιζέριας Tου Αλεξη Παπαχελα Ενα θέμα είναι πώς κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει όποια δυναμική είχε αποκτήσει. Φταίει η έλλειψη εμπειρίας του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ενδεχομένως να πίστεψε, λίγο πρόωρα, ότι θα μπορούσε να γίνει ο μεταμοντέρνος Ανδρέας του 2010; Ή μήπως απλώς φταίνε οι ακραίες απόψεις του, ειδικά εκείνες που εκφράσθηκαν στη μεγάλη κοινωνική αναταραχή του Δεκέμβρη; Γεγονός, πάντως, είναι πως το κόμμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς έχει υποστεί μια στρατηγική καθίζηση και έχει εισέλθει για τα καλά σε μια φάση εσωστρέφειας. Δεν λέει όμως να αντιληφθεί το χάος που παρατηρείται ανάμεσα στις ακρότητες που εκστομίζει και ένα μεγάλο κομμάτι σκεπτόμενων κεντροαριστερών, οι οποίοι έχουν βγάλει τον ΣΥΡΙΖΑ εντελώς από το ραντάρ τους. Τελευταίο παράδειγμα η στάση του κόμματος στην ψήφιση νόμου για τη δημιουργία πάρκου, όπερας και Λυρικής Σκηνής στο Δέλτα του Φαλήρου με δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχου. Η κ. Φιλίνη, την οποία κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει για συμβιβασμούς στην πολιτική της πορεία, δεν ήταν αντίθετη στο νομοσχέδιο και αντικαταστάθηκε. Ανέλαβε ο κ. Ψαριανός ο οποίος αφού αναφέρθηκε σε διάφορα... ιστορικά, κατέληξε με την κατηγορία πως το Ιδρυμα Νιάρχου ξεπλένει μαύρο χρήμα. Ηταν μια απολύτως παράλογη τοποθέτηση που είχε προφανώς στόχο να εξευμενίσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που αρέσκεται σε ακρότητες,, αλλά και ένα στενό κομμάτι της εκλογικής βάσης του κόμματος που παραδοσιακά κινούνταν στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Το μεγάλο έργο που θα γίνει στην Αθήνα θα την αναβαθμίσει από κάθε άποψη. Είναι πάρα πολλά χρόνια, αν όχι δεκαετίες, από τότε που επιχειρήθηκε κάτι τόσο σημαντικό. Το κράτος είναι ανίκανο να φέρει εις πέρας ανάλογα έργα. Αντιθέτως έχει μια μοναδική ικανότητα να τα μπλοκάρει, όπως στην περίπτωση της δωρεάς του Ιδρύματος Γουλανδρή, υπακούοντας στην τοπική διαπλοκή. Παραδοσιακά, άλλωστε, έχει αποδειχθεί πως η Ελλάδα απέκτησε πολλά και καίρια κτίρια χάρη στους μεγάλους εθνικούς ευεργέτες. Πρόκειται για μια ελληνική παράδοση που πρόσφερε πολλά στον τόπο και υποχώρησε μόνο όταν ο νεοπλουτισμός υπονόμευσε εντελώς την έννοια της κοινωνικής προσφοράς. Αυτό μάλιστα συνέπεσε με μια περίοδο λαϊκίστικης καχυποψίας, όπου κάθε προσφορά ή δωρεά αποδομείτο με εκείνο το δηλητηριώδες: «έλα μωρέ, ξέρουμε τώρα τι συμφέροντα κρύβονται από πίσω» ή το άλλο: «καλά θα δεις τελικά τι θα εξυπηρετήσει αυτή η ιστορία...». Δυστυχώς ορισμένοι προτιμούν τη διαιώνιση της μιζέριας και την πλήρη ακινησία στον τόπο. Το κακό είναι πως πολλές φορές το ΠΑΣΟΚ σύρεται από τέτοιου τύπου δυνάμεις. Συνέβη στην περίπτωση της δωρεάς του Ιδρύματος Νιάρχου, όπου αρνήθηκε να ψηφίσει ορισμένες διατάξεις με επιχειρήματα ανάλογα με αυτά του ΣΥΡΙΖΑ. Συνέβη και παλαιότερα βεβαίως όταν υπό τον φόβο της διαρροής από τα αριστερά, ο κ. Παπανδρέου εγκατέλειψε νεωτεριστικές του απόψεις υιοθετώντας παλαιοαριστερά κλισέ. Με τέτοιες, όμως, μεθοδεύσεις το ΠΑΣΟΚ χάνει την αξιοπιστία του στον μεσαίο χώρο, ο οποίος έχει απελπισθεί από τη Ν.Δ. και δεν συζητά καν το ενδεχόμενο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Το παρήγορο είναι ασφαλώς πως έπειτα από πολλές περιπέτειες και σκαμπανεβάσματα η Αθήνα θα αποκτήσει ένα πολύτιμο πάρκο, μια Εθνική Βιβλιοθήκη που θα ζήλευαν πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μια εξαιρετική στέγη για την όπερά της. Μόλις ολοκληρωθεί αυτό το μεγάλο έργο θα αρχίσει ένας νέος κύκλος συζητήσεων για το ποιος πρέπει να το διαχειρίζεται. Ας ελπίσουμε ότι θα το αναλάβει το Ιδρυμα Νιάρχου ή κάποιος αυτόνομος οργανισμός γιατί αν κερδίσουν εκείνη τη μάχη οι οπαδοί της μιζέριας, θα δούμε άλλο ένα εθνικό κληροδότημα να καταστρέφεται από την αδιαφορία και την έλλειψη επαγγελματισμού του κράτους. kathimerini