Αυτή τη φορά, η κριτική τον ενόχλησε. Ο Κώστας Καραμανλής δεν έκρυψε τη δυσφορία του για τις αιχμές που εμπεριέχονταν στο βιβλίο του Γιώργου Αλογοσκούφη - τη διέρρευσε με κάθε τρόπο. Ο Αντώναρος το απαξίωσε, η επίσημη ΝΔ απείχε επιδεικτικά από την παρουσίαση, και στους βουλευτές διαμηνύθηκε, ότι δεν ήταν επιθυμητή η παρουσία τους εκεί. Ο πρώην υπουργός Οικονομίας πήρε το μήνυμα από την πενιχρή απήχηση της εκδήλωσης (δύο υφυπουργοί, έξι βουλευτές και η, πάντα ανεξέλεγκτη, Μαριέτα Γιαννάκου) και αναδιπλώθηκε: «Το βιβλίο ασφαλώς δεν αναφέρεται στον σημερινό Πρωθυπουργό, ούτε τον επικρίνει», είπε στην χθεσινή ομιλία του.
Ο Καραμανλής δεν κατάλαβε λάθος. Οι πανεπιστημιακοί έχουν αυξημένη ευαισθησία σε ό,τι αφορά τη σημασία των λέξεων και την πολεμική χρήση της γλώσσας. Τη φράση να «μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία» την επαναλαμβάνει χωρίς διακοπή ο Πρωθυπουργός τον περασμένο Νοέμβριο, αποτελεί ένα από τα κεντρικά του μηνύματα στο πλαίσιο της πολιτικής του τακτικής. Ο πρώην υπουργός Οικονομίας τον αποδομεί με σωκρατικό τρόπο, κάνοντας το σύνθημα, ερώτημα. «Πως θα μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία;», αναρωτιέται και γράφει: «Χρειάζεται πρώτα από όλα ηγεσία, αποφασισμένοι πολιτικοί χωρίς φοβικά σύνδρομα, ιδεοληψίες και εξαρτήσεις.» Το ρήμα «χρειάζεται» σημαίνει απλά, ότι αυτού του είδους η ηγεσία δεν υπάρχει, αποτελεί το ζητούμενο. Αυτού του είδους η αμφισβήτηση είναι η πλέον επώδυνη για τον Κώστα Καραμανλή.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είναι σε θέση να γνωρίζει καλύτερα, πού ακριβώς αναφέρεται ο Αλογοσκούφης, όταν μιλάει για «μεταρρυθμιστική κόπωση», και για τις δυνάμεις «του κρατισμού και της αδράνειας» που πήραν το πάνω χέρι μετά τις εκλογές του 2007, αλλά και για «κυβερνήσεις που εκλέγονται για να κυβερνούν και όχι να διαχειρίζονται τον πολιτικό χρόνο, αναζητώντας ευκαιρίες για αιφνιδιασμούς.» Πολιτικά σώφρων, ο πρώην υπουργός Οικονομίας προτίμησε να μην μιλήσει ούτε για την διάρρηξη των σχέσεων τους το χειμώνα του 2007, όταν ο Κώστας Καραμανλής αρνήθηκε να συναινέσει στην αύξηση του ΦΠΑ, ούτε για την οριστική τους διαφωνία για την οικονομική πολιτική - ένα χρόνο αργότερα - που τον οδήγησε εκτός κυβέρνησης.
Όντας στο τιμόνι της Οικονομίας για πάνω από τέσσερα χρόνια, ο Γιώργος Αλογοσκούφης δεν είναι σε θέση να στραφεί ανοικτά εναντίον του ανθρώπου που του εμπιστεύτηκε αυτό το αξίωμα, χωρίς να ακυρώσει και τον εαυτό του, εξ’ ου και η χθεσινή αναδίπλωσή του. Ωστόσο, το βιβλίο του αποτελεί ένα σύμπτωμα για την νευρικότητα που εντείνεται στο εσωτερικό της κυβερνητικής παράταξης και που οφείλεται στην έλλειψη σαφούς κατεύθυνσης που διαπιστώνουν όλοι τους τελευταίους μήνες. Ο πρώην υπουργός Οικονομίας υπήρξε προσεκτικός, ακόμα και στο τάιμινγκ της έκδοσης - παρουσίασε χθες ένα βιβλίο που είχε έτοιμο από το Πάσχα. Αυτό σημαίνει, ότι εφεξής δεν θα κρατάει το στόμα του κλειστό, και αυτό είναι ένας ακόμα πονοκέφαλος για τον Κώστα Καραμανλή.
Στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν καλά ότι έχει διαφορετική βαρύτητα να σε εγκαλεί η Λούκα Κατσέλη και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου για την έκτακτη εισφορά από το να διαφωνεί ευθέως με αυτήν το κορυφαίο στέλεχος του οικονομικού σου επιτελείου. Ο κ. Αλογοσκούφης κατέστησε χθες σαφές, ότι έχει ενστάσεις για την συνολική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής (χαρακτηρίζοντας μη ρεαλιστικό το στόχο της μείωσης του ελλείμματος στο 3% το 2010) αλλά και για τον τρόπο που οι διάδοχοί του προσπαθούν να την επικοινωνήσουν (αποδίδοντάς την στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης). «Η επιλογή των επί μέρους παραμέτρων της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι υπόθεση της χώρας μας και όχι της Επιτροπής ή του Συμβουλίου», αναφέρει στο βιβλίο του. Στην πραγματικότητα, ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου, ούτε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου λένε κάτι διαφορετικό.
Βεβαίως, ο Γιώργος Αλογοσκούφης δεν είναι - κάθε άλλο - άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια, (την οποία, τουλάχιστον, ως το 2007 διαχειριζόταν περίπου ως απόλυτος άρχων) όσο και αν προσπαθεί στο βιβλίο του να εξωραΐσει την αποτελεσματικότητα της δημοσιονομικής του διαχείρισης – ακόμα και την κατάρρευση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών επί των ημερών του αρνείται να παραδεχτεί. Ίσως αυτό που αποδυναμώνει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο τις διαπιστώσεις του είναι ότι στις 169 σελίδες του βιβλίου του δεν βρήκε χώρο ούτε για μια λέξη αυτοκριτικής. Δικαίως, λοιπόν, πολλοί συνάδελφοί του στη ΝΔ έσπευσαν να του το υπενθυμίσουν τις τελευταίες μέρες στις δηλώσεις τους. Συμπτωματικά βέβαια για τη ΝΔ, ήταν οι ίδιοι που όταν ήταν υπουργός Οικονομίας τον υπερασπίζονταν με πάθος.
Όλα αυτά δεν έχουν, πάντως, μικρή σημασία για τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος για πρώτη φορά από το 2000 βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κύμα εσωκομματικής αμφισβήτησης, που δεν περιορίζεται πια σε κάποιους γραφικούς βουλευτές, αλλά συμπεριλαμβάνει και τα άλλοτε πιο έμπιστα στελέχη του. Το ότι αυτή η αμφισβήτηση δεν εκδηλώνεται ευθέως, αλλά δια της πλαγίας, ότι δεν εκφράζεται στα όργανα (που ίσως γι’ αυτό έχουν πάψει προ πολλού να συνεδριάζουν) αλλά σε πάσης φύσεως κοινωνικές εκδηλώσεις δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Η κριτική είναι το ίδιο διαβρωτική…
Αναμνηστικές φωτογραφίες πριν από την εγκατάλειψη των αστικών κέντρων
