ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣΘύμα των επιθέσεων η Αριστερά...
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το μόνο που κρατώ από τη μικρή περιπέτεια στην Πάτρα είναι η αντίδραση των φοιτητών απέναντι στους αριστεροχουλιγκάνους, που προσπάθησαν να διακόψουν την εκδήλωση με θέμα «Το Πανεπιστήμιο του Αύριο», όπως και τις αντιδράσεις ανθρώπων με τους οποίους έχω κατά καιρούς διαφωνήσει για πολλά ζητήματα.
Ολα δείχνουν ότι οι δυνάμεις της αριστερής αντίδρασης χάνουν το παιγνίδι στην κοινωνία. Μπορεί να φωνασκούν τα μπαγιάτικά τους συνθήματα, αλλά κανείς δεν τους ακούει. Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι έχουν μπει στη μέθεξη του φανατισμού και φωνασκούν ακόμη περισσότερο (κάποιες φορές, μάλιστα, βιαιοπραγούν). Ετσι, η αρχική αδιαφορία των υπολοίπων μεταμορφώνεται σε απαρέσκεια και τελικώς αηδία. Αυτό έγινε και με την «παρέμβαση» των επαναστατημένων στο Imperial College του Λονδίνου. Ακόμη κι άνθρωποι που διαφωνούν ή/και αντιπαθούν τον κ. Αδ. Γεωργιάδη είπαν «ώς εδώ».
Η Αριστερά παλεύει με τα συνθήματα του χθες. Το καλό είναι ότι όλο και λιγότεροι την παίρνουν στα σοβαρά. Το κακό όμως είναι ότι στο όνομα της «επανάστασης» αφιονίζουν ένα μικρό μέρος της νέας γενιάς το οποίο δεν θέλει να συζητήσει, δεν θέλει να ακούσει, θέλει απλώς να βουλώσει το στόμα των άλλων. Η «οργή» είναι μέρος της θεατρικής παράστασης για να αναγκάσουν τους ομιλητές να φύγουν.
Το ίδιο ακριβώς έγινε και στο αμφιθέατρο της Πάτρας. Ηρθαν καμιά εικοσαριά, άρχισαν να κρώζουν συνθήματα πριν καν ξεκινήσει η εκδήλωση. Για περίπου μισή ώρα δεν επέτρεπαν σε κανέναν να μιλήσει. Μετά, αφού οι ομιλητές δεν τους έκαναν τη χάρη να αποχωρήσουν, οι ερυθροχουλιγκάνοι έφυγαν. Είκοσι λεπτά αργότερα, κάποιος με ειδοποίησε ότι «άγνωστοι» έκαναν... θερινό το αυτοκίνητό μου.
Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε είναι η κοινωνική απαρέσκεια για τις «δυναμικές εκδηλώσεις» των αριστεροχουλιγκάνων. Τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα, ακόμη και στον φοιτητικό πληθυσμό. Ετσι η απαρέσκεια γίνεται σιγά σιγά δυσαρέσκεια και θα καταλήξει σε πλήρη απαξία. Αυτή η απαξία θα πλήξει όλη την Αριστερά· δυστυχώς, διότι ο τόπος χρειάζεται μια σοβαρή Αριστερά. Οπότε μπορούμε να προβλέψουμε ότι όπως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ έλεγαν ότι αυτό «δεν ήταν πραγματικός κομμουνισμός, αλλά “κρατικός καπιταλισμός”», έτσι και μετά την απαξία κάθε Αριστεράς θα λένε ότι «αυτοί δεν ήταν πραγματικοί αριστεροί, αλλά φασίστες με κόκκινη προβιά». Δίκιο θα ’χουν αυτή τη φορά, αλλά ποιος θα τους πιστεύει; kathimerini
Ολα δείχνουν ότι οι δυνάμεις της αριστερής αντίδρασης χάνουν το παιγνίδι στην κοινωνία. Μπορεί να φωνασκούν τα μπαγιάτικά τους συνθήματα, αλλά κανείς δεν τους ακούει. Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι έχουν μπει στη μέθεξη του φανατισμού και φωνασκούν ακόμη περισσότερο (κάποιες φορές, μάλιστα, βιαιοπραγούν). Ετσι, η αρχική αδιαφορία των υπολοίπων μεταμορφώνεται σε απαρέσκεια και τελικώς αηδία. Αυτό έγινε και με την «παρέμβαση» των επαναστατημένων στο Imperial College του Λονδίνου. Ακόμη κι άνθρωποι που διαφωνούν ή/και αντιπαθούν τον κ. Αδ. Γεωργιάδη είπαν «ώς εδώ».
Η Αριστερά παλεύει με τα συνθήματα του χθες. Το καλό είναι ότι όλο και λιγότεροι την παίρνουν στα σοβαρά. Το κακό όμως είναι ότι στο όνομα της «επανάστασης» αφιονίζουν ένα μικρό μέρος της νέας γενιάς το οποίο δεν θέλει να συζητήσει, δεν θέλει να ακούσει, θέλει απλώς να βουλώσει το στόμα των άλλων. Η «οργή» είναι μέρος της θεατρικής παράστασης για να αναγκάσουν τους ομιλητές να φύγουν.
Το ίδιο ακριβώς έγινε και στο αμφιθέατρο της Πάτρας. Ηρθαν καμιά εικοσαριά, άρχισαν να κρώζουν συνθήματα πριν καν ξεκινήσει η εκδήλωση. Για περίπου μισή ώρα δεν επέτρεπαν σε κανέναν να μιλήσει. Μετά, αφού οι ομιλητές δεν τους έκαναν τη χάρη να αποχωρήσουν, οι ερυθροχουλιγκάνοι έφυγαν. Είκοσι λεπτά αργότερα, κάποιος με ειδοποίησε ότι «άγνωστοι» έκαναν... θερινό το αυτοκίνητό μου.
Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε είναι η κοινωνική απαρέσκεια για τις «δυναμικές εκδηλώσεις» των αριστεροχουλιγκάνων. Τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα, ακόμη και στον φοιτητικό πληθυσμό. Ετσι η απαρέσκεια γίνεται σιγά σιγά δυσαρέσκεια και θα καταλήξει σε πλήρη απαξία. Αυτή η απαξία θα πλήξει όλη την Αριστερά· δυστυχώς, διότι ο τόπος χρειάζεται μια σοβαρή Αριστερά. Οπότε μπορούμε να προβλέψουμε ότι όπως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ έλεγαν ότι αυτό «δεν ήταν πραγματικός κομμουνισμός, αλλά “κρατικός καπιταλισμός”», έτσι και μετά την απαξία κάθε Αριστεράς θα λένε ότι «αυτοί δεν ήταν πραγματικοί αριστεροί, αλλά φασίστες με κόκκινη προβιά». Δίκιο θα ’χουν αυτή τη φορά, αλλά ποιος θα τους πιστεύει; kathimerini
No comments:
Post a Comment