Παξιμαδόμαγκες και λυρικοί βουκόλοι
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Οπλαρχηγοί με τις σημαίες του αγώνα μπαίνουν στην Καλαμάτα την Κυριακή 23 Μαρτίου» αναφέρει η λεζάντα του πρακτορείου. Ε, αφού συμβαίνει εις τας Καλάμας!...
Εξ όσων βλέπω (όσο βλέπω, λόγω μυωπίας...), οι εθνικές δυνάμεις συσπειρώνονται να δώσουν τη μάχη του φρέσκου γάλακτος στην ψηφοφορία στη Βουλή. Φαντάζει σαν αναπαράσταση της εθνεγερσίας (βλ.φωτογραφία).
«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες», για τον Δάνη Τζαμτζή τον παξιμαδόμαγκα, τον άνθρωπο που έσπασε τον κοινωνικό αποκλεισμό και το αρχέγονο ταμπού, για να μας γνωρίσει το πατροπαράδοτο σκωρ ως παξιμάδι. Επίσης, ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, πηγαίος εκφραστής του βουκολικού λυρισμού στην πολιτική, αναμενόταν (την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές) να συναντηθεί με τον Τάκη Μπαλτάκο για να συζητήσουν τις αντιρρήσεις του Λαρισαίου «ανυπαγανάτ» (αναπληρωτή υπουργού αγροτικής ανάπτυξης & τροφίμων) γύρω από τη ρύθμιση που εισηγείται η κυβέρνηση για το γάλα. Θα βρουν πολλά να πουν, είμαι βέβαιος· διότι να θυμίσω ότι ο περήφανος «ανυπαγανάτ» έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή παρά τω αειμνήστω Νεοκλεί Σαρρή.
Γύρω από τις δύο αυτές ηγετικές μορφές, συντάσσονται οι ήσσονες οπλαρχηγοί: ο Γ. Βλάχος, του οποίου το ύφος όταν μιλάει ποτέ δεν μου επιτρέπει να καταλάβω αμέσως αν σοβαρολογεί ή αν αστειεύεται, ο Γ. Καρασμάνης (βουλευτής και αυτός της Ν.Δ., εκλεγόμενος στην Πέλλα - μόλις πληροφορήθηκα την ύπαρξή του)· αλλά και πασόκοι, όπως ο ιδιόρρυθμος Μ. ο Κασσής (που νομίζω ότι ξέρει καλύτερα από κοτόπουλα παρά από γελάδες, αλλά τέλος πάντων...), ο αφ’ υψηλού ακκιζόμενος Θάνος ο Μωραΐτης με το πάντα προσεγμένο μαλλί του και ο φουκαράς Ν. ο Σηφουνάκης, ο οποίος χωρίς τους Παπανδρέου, για να αναπνέει στο περιβάλλον τους, κινείται σπασμωδικά σαν αποκεφαλισμένο κοτόπουλο.
Μπορεί ο καθένας μας να έχει γνώμη για τα πρόσωπα αυτά, όπως έχω και εγώ. Κανείς μας, όμως, δεν μπορεί να τους εμποδίσει το δικαίωμα να εκφράζουν είτε τοπικά συμφέροντα των εκλογικών περιφερειών τους είτε όποια άλλη προσωπική πολιτική σκοπιμότητα. Μπορούμε, ωστόσο, να κρίνουμε την ουσία αυτού που υπερασπίζονται, δηλαδή την ισχύουσα νομοθεσία για το φρέσκο γάλα στην Ελλάδα, την οποία η κυβέρνηση προτίθεται να εναρμονίσει με τα ισχύοντα στις ευρωπαϊκές χώρες. (Πήγα προς στιγμή να γράψω: «στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες», αλλά δεν αντέχω την ανακρίβεια...).
Η ρύθμιση που υπερασπίζονται οι πρόμαχοι του Ελληνα κτηνοτρόφου και της εξελληνισμένης αγελάδας του (αφού τρέφεται με ελληνικές ζωοτροφές και χορτάρι της ελληνικής γης...) δεν κάνει το γάλα φρεσκότερο από όσο είναι. Απλώς, επιβάλλει την ταχύτερη κατανάλωσή του. Ούτε, επίσης, προφυλάσσει την υγεία του καταναλωτή, αφού όσοι έχουν έστω και δυο ή τρεις φορές στη ζωή τους μεταχειριστεί ένα κουτί με φρέσκο γάλα γνωρίζουν ότι διατηρείται πολύ περισσότερο από όσο αναγράφεται στη χαρτονένια συσκευασία. Η ρύθμιση υφίσταται, με σκοπό να εξασφαλίζεται η σταθερή απορρόφηση της ελλιπούς ελληνικής παραγωγής γάλακτος - ελλιπούς, αφού καταναλώνουμε 1,2 εκατομμύρια τόνους γάλακτος και γαλακτοκομικών, ενώ παράγουμε μόνο τη μισή ποσότητα.
Αν δεν εξασφαλίζεται η απορρόφηση, θα υποχωρήσει η ελληνική παραγωγή, καθώς αρκετοί από τους κτηνοτρόφους θα εγκαταλείψουν την παραγωγή γάλακτος για να στραφούν σε άλλες δραστηριότητες. Φυσικά, το κενό θα καλυφθεί με περισσότερες εισαγωγές, χάρη στις οποίες όμως η τελική τιμή του γάλακτος για τον καταναλωτή θα μειωθεί. Αν οι πρόμαχοι του φρέσκου γάλακτος υπερασπίζονταν κάτι που παράγουμε εμείς και το εξάγουμε, διότι από εκεί έξω μας το ζητούν σαν τρελοί, θα καταλάβαινα το νόημα της προστασίας των όρων της παραγωγής του. Αυτοί, όμως, θέλουν να συντηρήσουν ένα σύστημα σπάταλο (δεδομένου ότι ένα μέρος του γάλακτος το πετάμε, λόγω της μικρής διάρκειας ζωής που το κάνει -υποτίθεται- φρέσκο)· επίσης, ένα σύστημα που παράγει ακριβά και πουλά ακριβότερα. Και όλο αυτό, γιατί αξίζει να συντηρείται; Για να μην ξεβολευτούν όσοι ήδη ασχολούνται με την κτηνοτροφία και οι οποίοι ούτως ή άλλως έχουν ήδη πληγεί από την κρίση.
Διαλέγετε και παίρνετε, αγαπητοί αναγνώστες. Ή με τον λυρικό βουκόλο, τον παξιμαδόμαγκα και τα άλλα τα παιδιά, για να συντηρήσουμε τις ισορροπίες ενός αντιπαραγωγικού συστήματος ή την εναρμόνιση που εισηγείται η κυβέρνηση και πτώση των τιμών. Με άλλα λόγια, Ελλάδα όπως Αυστροουγγαρία ή ξεκινάμε ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, όπως είπε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ενα είναι βέβαιο: ότι προϋπόθεση για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης είναι η προσαρμογή στην πραγματικότητα.
Είπαν και ελάλησαν
Η Λίνα Αλεξίου, μέλος του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου και μητέρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έπαιρνε από το Ταμείο της επίδομα τέκνου, το οποίο τυπικά και ουσιαστικά δεν εδικαιούτο, αφού η Ζωή δεν είναι μικρή. Με δήλωσή της, η Λ. Αλεξίου επέρριψε την ευθύνη στο Ταμείο της, καθώς εξαιτίας ολιγωρίας των υπηρεσιών του εισέπρατταν το ίδιο επίδομα και άλλες τετρακόσιες κυρίες, ενώ δεν το εδικαιούντο. Αυτά είπε η Λ. Αλεξίου και πάμε, τώρα, στη Γαλλία. Εκεί, ο τσιπρολαφαζανικός Μελανσόν πήρε μόλις 7% στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Κυριακής - και, κατά πάσα πιθανότητα, πέρασε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, το οποίο ως γνωστόν είναι ο προθάλαμος για να γίνει κάποιος ανάμνηση και να ξεθωριάσει. Ουσιαστικά, ο Μελανσόν κατηγόρησε τον γαλλικό λαό. Τον γαλλικό λαό, στη μοναδική έγκυρη και αυθεντική έκφρασή του, δηλαδή στην ετυμηγορία του, όπως εκφράζεται από τις εκλογές, εφόσον διεξάγονται σε καθεστώς δημοκρατίας και ελευθερίας. Η πτώση του εκλογικού ποσοστού του, προέβλεψε ο Μελανσόν, «θα είναι καταστροφή για τη Γαλλία». Δεν ανέφερε τίποτε σχετικό με δικές του ευθύνες για το καταστροφικό αποτέλεσμα, αλλά τις καταλόγισε όλες στους κομμουνιστές. «Φταίει το Κομμουνιστικό Κόμμα που πήγε με τους Σοσιαλιστές», είπε και ελάλησε και αμαρτίαν ουκ έχει...kathimerini
No comments:
Post a Comment