Οι σωροί του παραλόγου Tου Νικου Κωνστανταρα Κάτι φαίνεται να αλλάζει στη σχέση των εταίρων μας με το ελληνικό πρόβλημα. Μέχρι και οι πιο «σκληροί» των δανειστών έχουν καταλάβει ότι δεν ωφελεί να απαιτούν συνεχώς περικοπές, ότι η ελληνική κοινωνία έχει ματώσει, ότι αν θέλουν να σώσουν την Ευρωζώνη θα πρέπει να σώσουν την Ελλάδα και ότι αυτό συνεπάγεται θυσίες και από τη δική τους πλευρά. Το ερώτημα τώρα είναι αν και εμείς είμαστε έτοιμοι να σώσουμε τους εαυτούς μας, να βγούμε κερδισμένοι από τις θυσίες που κάνουμε, ή αν θα παραμείνουμε προσκολλημένοι σε οικεία αδιέξοδα. Εχοντας πλέον αρκετή πείρα από την Ελλάδα, οι εταίροι μας δεσμεύθηκαν να μας βοηθήσουν να απομειώσουμε το χρέος, να μας δανείσουν όσα είχαν υποσχεθεί, και, ίσως να χάσουν και απ’ αυτά που μας δάνεισαν – με αντάλλαγμα την αυστηρή τήρηση των δικών μας δεσμεύσεων. Στην ανακοίνωση της συμφωνίας που επετεύχθη στο Eurogroup αυτή την εβδομάδα, υπάρχουν 17 άμεσες και έμμεσες αναφορές στη εξάρτηση της συμφωνίας από την τήρηση των δεσμεύσεων μας. Πάλι, όμως, οι εταίροι μας λειτουργούν με έναν ορθολογισμό που εμείς δεν έχουμε ασπαστεί ακόμη. Βλέποντας ότι οι προηγούμενες συμφωνίες δεν είχαν το ποθητό αποτέλεσμα –αντιθέτως, η Ελλάδα συνέχισε να βουλιάζει στην ύφεση και τη δυστυχία– άλλαξαν αντίληψη, άλλαξαν πορεία. Ισως επειδή βρίσκονται σε θέση ισχύος, όπου οι αποφάσεις τους έχουν σημασία, οι ηγέτες των ισχυρών ευρωπαϊκών οικονομιών άρχισαν να καταλαβαίνουν το βάρος των ευθυνών τους για τη διάσωση του ευρώ και της ενωμένης Ευρώπης. Ισως επειδή εμείς οι Ελληνες συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι άλλοι ευθύνονται για τη δική μας τύχη, δεν φαινόμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε τη δική μας πορεία. Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα του ελληνικού παραλόγου σήμερα –η επιμονή σε τρελές ιδέες σε βάρος της κοινωνίας – είναι οι δέκα εβδομάδες σκουπιδολαγνείας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Μόνο ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να κατασκευάσει τέτοια μεταφορά για την ελληνική ιδιαιτερότητα. Μια διένεξη μεταξύ εργαζομένων και του εργολάβου καθαριότητας στο πανεπιστήμιο κατέληξε σε σωρούς σκουπιδιών και, ύστερα από αρκετές εβδομάδες, σε συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών που υπερασπίζονταν τους απεργούς και άλλων που επιχείρησαν να καθαρίσουν τους χώρους. Ο καθένας έχει τα δίκια του, αλλά όταν για πάνω από δύο μήνες δεν υπάρχει πρόοδος, θα περίμενε κανείς ότι κάποιος από τους πρωταγωνιστές θα καταλάβαινε το αδιέξοδο και έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για συμβιβασμό. Το ίδιο ισχύει για κάθε ομάδα που διαμαρτύρεται, συμπεριλαμβανομένων και των δικαστών και εισαγγελέων που έχουν παραλύσει τη Δικαιοσύνη εδώ και μήνες. Οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται και να απαιτούν λύσεις για τα προβλήματά τους. Η πολιτεία, όμως, έχει καθήκον να εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας· γι’ αυτό ευθύνεται κάθε κρατικός θεσμός, οι λειτουργοί του αλλά και οι πολίτες. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι συνηθίσαμε να αφήνουμε τα πράγματα να φθάνουν στο αδιέξοδο, να αποφεύγουμε τις ευθύνες της διαχείρισης των προβλημάτων και να περιμένουμε από «τη ζωή» να τα λύσει. Αυτή η νοοτροπία οδήγησε στη χρεοκοπία, στην γκετοποίηση περιοχών της πρωτεύουσας, στις ανισότητες μεταξύ κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, στην εξοικείωση με την ανομία. Το πολιτικό σύστημα, με τα δικά του παράλογα, προκαλεί έναν επικίνδυνο κυνισμό στους πολίτες, οι οποίοι δυσκολεύονται να δεχθούν ότι κόμματα που ευθύνονται για τη μακρόχρονη κακοδιαχείριση της χώρας μπορούν να τη σώσουν. Θυμώνουν και απελπίζονται. Η αξιωματική αντιπολίτευση επιδίδεται σε δικούς της παραλογισμούς και μπλόφες. «Μας απειλείτε συνεχώς με καταστροφή, αλλά δεν έχουμε καταστραφεί», δηλώνει ο Αλέξης Τσίπρας, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι εξαπατά τον λαό. Αποκρύπτοντας ότι σκληρά μέτρα απέτρεψαν την καταστροφή, δηλώνει ότι θα τα ακυρώσει και ότι έτσι θα επανέλθουν η ευημερία και η δικαιοσύνη. Αλλα κόμματα πάλι (το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, από τα δικά τους άκρα), πολεμούν το σύστημα εκ των έσω, δηλώνοντας ότι δεν το αναγνωρίζουν. Ποιον να εμπιστευθεί ο πολίτης; Η Ευρώπη είδε επιτέλους την πολιτική και ευρωπαϊκή διάσταση του προβλήματός μας. Να το δούμε έτσι και εμείς. Εάν η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη και δίκαιη, εάν η αντιπολίτευση δείξει ότι αναγνωρίζει τα προβλήματα, ίσως πείσουν την κοινωνία ότι τη νοιάζονται, ίσως βρούμε λύσεις. Υπάρχει, βεβαίως, πάντα η επιλογή να παίζουμε ξύλο μέσα στα σκουπίδια.                       kathimerini