Η λατρεία του μίσους

Του Παντελη Μπουκαλα              kathimerini

Ο φασισμός είναι μίσος. Είναι η λατρεία του μίσους. Μίσος για όποιον διαφέρει από σένα στο φρόνημα, στο χρώμα του δέρματος, στη σύσταση του αίματος, στο θρήσκευμα – σε οτιδήποτε. Οποιος δεν ανήκει στη συμμορία σου και δεν μοιράζεται τη μωρία σου είναι εχθρός. Θανάσιμος εχθρός, ακόμα κι αν στα ληξιαρχεία έχει καταγραφεί σαν αδερφός σου. Φασισμός είναι να μισείς προπάντων τους αδύναμους, όσους είσαι σίγουρος ότι θα τους λιώσεις σαν σκουλήκια, θα τους πετάξεις στη χωματερή σαν σκουπίδια. Αυτές είναι, άλλωστε, οι αγαπημένες μεταφορές του φασίστα, που ενεργοποιούν το ένστικτό του: οι άνθρωποι-σκουλήκια, κατσαρίδες ή ποντίκια και οι άνθρωποι-σκουπίδια. Σαν λάτρης, λοιπόν, της υγείας και της δύναμης, μισεί τους ανάπηρους, τους άρρωστους κι όσους ανήκουν σε μειονότητες χωρίς ισχύ, δηλαδή τους κάθε λογής «Εβραίους» ή «Γύφτους», που έχουν άλλο όνομα κατά περίοδο και περιοχή, αλλά στο βάθος είναι ίδιοι: σκουπίδια, το είπαμε. Ο φασισμός είναι ψέμα. Χοντρό. Κραυγαλέο. Ο φασίστας παριστάνει ότι αγαπάει τους αναξιοπαθούντες, αλλά για να τους βοηθήσει απαιτεί πιστοποιητικό γεννήσεως, εξέταση αίματος και επιπλέον το εκλογικό του βιβλιάριο, για να μπορούν να τον ελέγχουν και να τον εκβιάζουν. Ετσι εξηγούνται οι μιχαλολιάκειοι «Γιατροί με σύνορα» και οι «Δουλειές μόνο για Ελληνες»: ένας χωριστικός λαϊκισμός που μασκαρεύει την εχθρότητα σε φιλαλληλία. Ο φασίστας παριστάνει τον θρήσκο, ανακατεύοντας την Αθηνά με την Παναγία, αλλά μόνος του θεός είναι ο Αδόλφος και προφήτης αυτού ο Μπενίτο. Παριστάνει ότι λατρεύει την πατρίδα του, αλλά την κόβει και τη ράβει στα μέτρα της στενομυαλιάς και της μικροψυχίας του, της ανοησίας του και της λαγνείας του για το μίσος. Ποια Ελλάδα διασώζεται τάχα μέσα στη χρυσαυγίτικη ελληνοκαπηλία, στο πατριδοεμπόριο των χιτλερόφιλων; Μια Ελλάδα του μίσους κι αυτή, όπως οι κοπτορράφτες της. Μια Ελλάδα που πρέπει τώρα, αφού έτσι κελεύουν με τα «εγέρθητό» τους οι «καθαροί Ελληνες», να μεταστρέψει σε λατρεία το μόνο μίσος που υποχρεούται να αισθάνεται εσαεί: το μίσος για τους δηωτές της, το μίσος για τον φασισμό και τον ναζισμό που την κατέκτησαν για λίγα χρόνια και την καταμάτωσαν. Αλλά λατρεύει κανείς τους σφαγείς του;