Ο ύπνος της λογικής Tης Τασουλας Καραϊσκακη Σήμερα μπαίνει ένα τέλος στις «αρπαχτές» από προμηθευτές θέσεων σε κιβωτούς και καταφύγια και στη μαζική υστερία περί έλευσης του ολέθρου από τον ουρανό (σαν να μη μας έφθαναν τα καθόλου ενθαρρυντικά, αληθινά νέα από «ψηλά», η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου...) με τη μορφή εξωγήινων, του πλανήτη Νιμπίρου, αστεροειδών, φωτονίων, ηλιακών καταιγίδων προς επαλήθευση της «προφητείας» των Μάγιας, ή όπως αυτή ερμηνεύτηκε. Τα αναρίθμητα σενάρια καταστροφής έφεραν στο κατώφλι της αυτοχειρίας, του μακελειού εκατοντάδες απελπισμένους και χιλιάδες έγιναν υποχείρια αετονύχηδων. Oι αυτόκλητοι προφήτες και οι ψευτομάγοι, που καθηλώνουν τους αφελείς με τα θολά τους οράματα και τους βαυκαλίζουν με αποκαλύψεις και θείες τιμωρίες, περισσεύουν πάνω στη Γη. Και εδώ δεν πρόκειται για τον χαυνωτικό κομφορμισμό των προβλέψεων ενός ληξιπρόθεσμου μέλλοντος... από τον αστρολόγο ή την καφετζού (παλιά συνήθεια, και στο χώρο της Mεσογείου, όπου όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί, από τον αιγυπτιακό και τον αρχαιοελληνικό έως τον ιουδαϊκό και τον χριστιανικό άφηναν μεγάλα περιθώρια στις φαντασιώσεις του μέλλοντος). Πρόκειται για αληθινό ύπνο της λογικής, που γεννά τέρατα. Ο φόβος, ότι σκοτεινές ή καταστροφικές δυνάμεις θα κυριαρχήσουν στη Γη, οδηγεί σε ένα αγωνιώδες ψηλάφισμα στο παράλογο, στην απώλεια της συνείδησης του πραγματικού, στη χειραγώγηση (ο φόβος είναι το ιδεώδες μέσο για την επιβολή εξουσίας). Δεν είναι απλά θέμα πίστης ότι σήμερα ή τον Ιανουάριο, ο κόσμος θα ισοπεδωθεί. Αλλά βαθιάς πνευματικής σύγχυσης. Τα αίτια, γνωστά· το σαθρό, χωρίς ιδεαλιστικά, ανθρωπιστικά ή άλλα οράματα παρόν, το ζοφερό και αβέβαιο μέλλον, το τέλος της συλλογικότητας, το έλλειμμα αλληλεγγύης, η πνιγηρή ιδιώτευση... Σημαντικότερο, όμως, το αποτέλεσμα: η απομάκρυνση της σκέψης από τα επίγεια σφαγεία, τις αληθινές οδύνες, την αγωνία να βρεθεί λύση στα υπαρκτά προβλήματα. Παγιδευμένα στη σεναριολογία του ανεπανόρθωτου, τα θύματα των εσχατολογικών συρμών γυρεύουν κάποια ανακούφιση στην υποκουλτούρα της «φρίκης». Tο γνωρίζουν καλά αυτό οι μύστες του φόβου και μέχρι η επικαιρότητα να αλλάξει καμβά, θα ενισχύουν τη «δίψα» του κοινού για κινδυνολογία, δρέποντας οφέλη από τη βιομηχανία της μετατιθέμενης συντέλειας. καθημερινη