Η φυλή των Λωτοφάγων
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η «αντιδημοκρατική» και «απροσάρμοστη» προς τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα Τουρκία εξέλεξε για πρώτη φορά πρόεδρο της Δημοκρατίας –τον κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν– με καθολική ψηφοφορία, αναθεωρώντας την κεμαλική παράδοση που ίσχυε έως τώρα. Διαφανής διαδικασία, καθαρό αποτέλεσμα.
Η εξόχως δημοκρατική Ελλάς, αντιθέτως, βυθίζεται διαρκώς σε μία ζοφερή κομματική συναλλαγή για τον προσδιορισμό υποψηφίου κοινής αποδοχής ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο διαλύσεως της Βουλής, εάν δεν εξασφαλισθούν οι 180 ψήφοι.
Το δίλημμα ετέθη κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν και επί μία εικοσαετία στο αξίωμα της Προεδρίας εξελέγησαν δύο πρόεδροι που ως ενεργοί πολιτικοί είχαν αποδοκιμασθεί από τους ψηφοφόρους. Παρεμπιπτόντως, στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου 1974, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, τέως των Ελλήνων, αγωνιζόμενος μόνος εναντίον όλων –κομμάτων και ΜΜΕ– εξασφάλισε πάνω από 30%.
Ουδέν προσωπικόν για τον κ. Κωστή Στεφανόπουλο και τον κ. Κάρολο Παπούλια και για τον τρόπο με τον οποίο ενήργησαν ασκούντες τα καθήκοντα του Ανωτάτου Αρχοντος. Αλλά αιφνιδίως προέκυψε ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος συμφώνησαν στην υποψηφιότητα του κ. Φώτη Κουβέλη, προέδρου της ΔΗΜΑΡ, που οι ευρωεκλογές κατέδειξαν πως τείνει να εκλείψει από την πολιτική σκηνή.
Ουδέν προσωπικόν και πάλι για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, που είναι ένας μετριοπαθής και ευπρεπής πολιτικός, με τα εγγενή μειονεκτήματα ηγέτου κόμματος της Ευρωαριστεράς. Ωστόσο, δεν παρήλθε χρόνος πολύς από την εποχή που στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και ιδιαιτέρως του ΠΑΣΟΚ, καθώς και «εκσυγχρονιστές» σχολιαστές, κατακεραύνωναν και εχλεύαζαν τον κ. Κουβέλη διότι απέσυρε την υποστήριξή του από τον κυβερνητικό συνασπισμό, υπονομεύοντας για ασήμαντη αφορμή την εθνική προσπάθεια «διά την σωτηρία της Ελλάδος».
Σήμερα, ο πρώην ιδιόρρυθμος και μάλλον αναξιόπιστος εταίρος του κυβερνητικού συνασπισμού προκρίνεται ως ο κατάλληλος υποψήφιος, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει τις 180 ψήφους στη Βουλή, προκειμένου να διασφαλισθεί η σταθερότητα στη χώρα και να αποτραπούν οι πρόωρες εκλογές.
Φαίνεται ότι ορισμένοι εκ των πολιτικών μας ηγετών θεωρούν ότι η χώρα κατοικείται από την ομηρική φυλή των Λωτοφάγων. Ενδεχομένως να έχουν δίκαιο και όντως να συμβαίνει αυτό. Αλλως δεν εξηγούνται τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας, όπως οι δραματικές αλλαγές στις θέσεις των πολιτικών ηγετών προκειμένου να ανέλθουν στην εξουσία.
Το πρόβλημα είναι ότι οι τακτικισμοί υπονομεύουν τους θεσμούς, αλλά εν πάση περιπτώσει στο θέμα του προσδιορισμού υποψηφίου για το προεδρικό αξίωμα, η όλη συναλλαγή γίνεται μία φορά στα πέντε χρόνια. Μετά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περνάει στο απυρόβλητο, ως ένας πρώην αποτυχών πολιτικός που η μοίρα το έφερε να κατακτήσει το ανώτατο αξίωμα της χώρας.
Η εξόχως δημοκρατική Ελλάς, αντιθέτως, βυθίζεται διαρκώς σε μία ζοφερή κομματική συναλλαγή για τον προσδιορισμό υποψηφίου κοινής αποδοχής ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο διαλύσεως της Βουλής, εάν δεν εξασφαλισθούν οι 180 ψήφοι.
Το δίλημμα ετέθη κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν και επί μία εικοσαετία στο αξίωμα της Προεδρίας εξελέγησαν δύο πρόεδροι που ως ενεργοί πολιτικοί είχαν αποδοκιμασθεί από τους ψηφοφόρους. Παρεμπιπτόντως, στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου 1974, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, τέως των Ελλήνων, αγωνιζόμενος μόνος εναντίον όλων –κομμάτων και ΜΜΕ– εξασφάλισε πάνω από 30%.
Ουδέν προσωπικόν για τον κ. Κωστή Στεφανόπουλο και τον κ. Κάρολο Παπούλια και για τον τρόπο με τον οποίο ενήργησαν ασκούντες τα καθήκοντα του Ανωτάτου Αρχοντος. Αλλά αιφνιδίως προέκυψε ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος συμφώνησαν στην υποψηφιότητα του κ. Φώτη Κουβέλη, προέδρου της ΔΗΜΑΡ, που οι ευρωεκλογές κατέδειξαν πως τείνει να εκλείψει από την πολιτική σκηνή.
Ουδέν προσωπικόν και πάλι για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, που είναι ένας μετριοπαθής και ευπρεπής πολιτικός, με τα εγγενή μειονεκτήματα ηγέτου κόμματος της Ευρωαριστεράς. Ωστόσο, δεν παρήλθε χρόνος πολύς από την εποχή που στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και ιδιαιτέρως του ΠΑΣΟΚ, καθώς και «εκσυγχρονιστές» σχολιαστές, κατακεραύνωναν και εχλεύαζαν τον κ. Κουβέλη διότι απέσυρε την υποστήριξή του από τον κυβερνητικό συνασπισμό, υπονομεύοντας για ασήμαντη αφορμή την εθνική προσπάθεια «διά την σωτηρία της Ελλάδος».
Σήμερα, ο πρώην ιδιόρρυθμος και μάλλον αναξιόπιστος εταίρος του κυβερνητικού συνασπισμού προκρίνεται ως ο κατάλληλος υποψήφιος, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει τις 180 ψήφους στη Βουλή, προκειμένου να διασφαλισθεί η σταθερότητα στη χώρα και να αποτραπούν οι πρόωρες εκλογές.
Φαίνεται ότι ορισμένοι εκ των πολιτικών μας ηγετών θεωρούν ότι η χώρα κατοικείται από την ομηρική φυλή των Λωτοφάγων. Ενδεχομένως να έχουν δίκαιο και όντως να συμβαίνει αυτό. Αλλως δεν εξηγούνται τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας, όπως οι δραματικές αλλαγές στις θέσεις των πολιτικών ηγετών προκειμένου να ανέλθουν στην εξουσία.
Το πρόβλημα είναι ότι οι τακτικισμοί υπονομεύουν τους θεσμούς, αλλά εν πάση περιπτώσει στο θέμα του προσδιορισμού υποψηφίου για το προεδρικό αξίωμα, η όλη συναλλαγή γίνεται μία φορά στα πέντε χρόνια. Μετά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περνάει στο απυρόβλητο, ως ένας πρώην αποτυχών πολιτικός που η μοίρα το έφερε να κατακτήσει το ανώτατο αξίωμα της χώρας.
No comments:
Post a Comment