Αλλο ψηφοφόρος κι άλλο «ιδεολόγος»

Αλλο ψηφοφόρος κι άλλο «ιδεολόγος»

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Κανείς δεν πρέπει να ταυτίζει την ψήφο που δίνει ο καθένας με τις απόψεις που μπορεί να έχει, το ίδιο άτομο, σε διάφορα θέματα. Η περίφημη πολιτική «ταυτότητα» έχει από πολύ καιρό παύσει να είναι τόσο προβλέψιμη και αυτονόητη. Ούτε άλλωστε δεσμεύει τους πολίτες που ψηφίζουν το «άλφα» ή «βήτα» κόμμα σε οτιδήποτε. Η Ελλάδα κατόρθωσε, έπειτα από τεράστιες δυσκολίες, να κατοχυρώσει την ελευθερία των ατόμων απέναντι σε οιονδήποτε ιδεολογικό εξαναγκασμό. Θα πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό και να μην το καταδικάζουμε, όπως σπεύδουν να κάνουν όσοι επιλέγουν την αυτοδέσμευσή τους σε κομματικούς μηχανισμούς. Εχουμε, τον τελευταίο καιρό, δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα των αποστάσεων που λαμβάνουν, κατά περίπτωση, οι ίδιοι οι πολίτες από τις πολιτικές τους «επιλογές». Η πρώτη είναι καταγεγραμμένη στις κάλπες. Οι συνδυασμοί υποψηφίων με τον ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσαν στον δεύτερο γύρο του 2012, το εκπληκτικό ποσοστό των 27 εκατοστιαίων μονάδων. Λίγες εβδομάδες πριν, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα είχε λάβει το 16,8%. Τόσο αυτό όσο και -κυρίως- το τελικό ποσοστό προκάλεσαν ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Στις εκλογές του 2009 το μερίδιο της επιρροής του συγκεκριμένου κόμματος ήταν το αναμενόμενο 5%. Ολοι αυτοί οι πολίτες, που πρόσθεσαν την ψήφο τους, στη διάρκεια των σχεδόν τριών ετών στην Αριστερά, είναι νταβραντισμένοι «επαναστάτες»; Προφανώς όχι! Το αποδεικνύει η ίδια η ξαφνική άνοδος των δέκα μονάδων μεταξύ 6ης Μαΐου και 17ης Ιουνίου. Πότε να προλάβουν οι άνθρωποι να μάθουν όσα πρεσβεύουν οι «καθαροί της Αριστεράς»; Μήπως είχαν προλάβει να κατανοήσουν τις διαφορές που είχε ο καθαρόαιμος φιλοχουντικός λαϊκισμός, από τον μικροαστικό αυταρχικό «σοσιαλισμό» του Αντρέα Γ. Παπανδρέου; Δεν τους εμπόδισε αυτό να τον υπερψηφίσουν το 1981 και να το επαναλάβουν το 1985, όταν στα ταμεία της χώρας δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα ούτε καν για τις εισαγωγές των αμέσως επόμενων εβδομάδων. Με αποτέλεσμα να επιβληθεί αμέσως πρόγραμμα αυστηρής εισοδηματικής λιτότητας στη διετία 1985-1987. Είναι λογικό να φοβούνται οι πολίτες για το αύριο ή να ζητούν προστασία στα κόμματα. Ή, ακόμη, να ασπάζονται ιδέες «θελκτικές» όσο και ριζοσπαστικές. Επείγονται να σταματήσει η κατρακύλα, να βελτιωθεί η κατάστασή τους. Επομένως, οι λόγοι που εξηγούν την εξίσου εντυπωσιακή επιρροή του μορφώματος της Χρυσής Αυγής είναι παρόμοιοι. Από το ανύπαρκτο 0,3% του 2009, βρέθηκε στο σχεδόν 7% το 2012, ενώ, λίγο πριν από το φονικό της Νίκαιας, οι μετρήσεις έδειχναν μέχρι και διπλασιασμό της εκλογικής επιρροής τους. Εγιναν, ξαφνικά, όλοι αυτοί «ναζί»; Προφανώς όχι!    kathimerini