Ξεκίνημα
Γράφει ο
Κώστας Ευαγγελάτος
Κώστας Ευαγγελάτος
Ι
Αρχίζω την πορεία
πάνω στα ενωτικά γιοφύρια
της αλληλεγγύης
μέσα στ’ απόρθητα
της νόησης κάστρα
μακριά απ΄ τους λόφους
με τις αγαύες
και τα βαλτόνερα
των δισταγμών.
ΙΙ
Κρατώ στη χούφτα
το νερό και το λάδι.
Κρατώ στη σκέψη
την κύκνεια ιαχή της παρακμής
και του Σοπενχάουερ τη ματωμένη θλίψη.
Κρατώ στο νου
του Μαλατέστα τη συνέπεια
και του «διαφθορέα» Σωκράτη τις ιδέες.
III
Βλέπω
τους γρανιτένιους βράχους των συμφερόντων
τις γκρίζες πολιτείες της πλήξης
τα τραγικά στρατόπεδα των αιχμαλώτων
τις καλύβες του πόνου των ταπεινών
τα πεδία των μαχών με τα θρεμμένα όρνια.
IV
Ακούω
της καρδιάς μου τις φωνές.
Ακούω
των ανθρώπων τις κραυγές
κι απ’ το πιστόλι του Βαν Γκογκ
τον κρότο.
V
Αρχίζω την πορεία
μέσα σε πόλεις με εξατμίσεις
και ατσάλινα ένστικτα.-
(από την ενότητα Ποιήματα 1973-1975, της συλλογής Αλέα Προσομοίων, εκδ. Απόπειρα, 2002, Αθήνα)
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΟΣΜΗ
Αισιόδοξη υμνολογία ενός προσευχομένου
Σκουπίδια φύτρωσαν στη μάντρα
κι ο δρόμος γέμισε κοπριά
Της γειτονιάς μας η υφάντρα
Μαντάρει τρύπια ριζικά.
Στο σπίτι η βρύση στάζει αίμα
απ’ της αρρώστιας τη θηλή
Σφαγμένα δώδεκα κουτάβια
σαπίζουν έξω στην αυλή.
Εμείς χωμένοι στη σαπίλα
διψάμε λίγη μουσική.
Του πόνου όμως η δαμάλα
σερβίρει ξύδι και χολή.
Τριγύρω μας νεκρά λιβάδια
και σκοτωμένοι αετοί.
Γυναίκες ξέφρενα κοπάδια
μαλώνουν για τα τιμαλφή.
Όμως ακόμη όλοι ζούμε…
Έστω σε κόλαση φριχτή.
Θεέ μου σε ευχαριστούμε
που τρέφεις πάντα την αυγή!
Εδώ που φέγγουν τα μυρμήγκια
γεννιέται μια καινούργια γη.
Αιθέρια έλαια και πάχνη
γίνονται πάνες στην πληγή.
Ατρόμητα μωρά φιλιούνται
στης μήτρας τη βαθιά σπηλιά.
Θεέ μου σε ευχαριστούμε
στο δρόμο κάτω απ’ τη Μηλιά.
Εγένετο ημέρα αίφνης
το σύμπαν τρέχει στην πηγή.
Το φως στα τέλματα ανθίζε
ι και τ’ όνειρο κυριαρχεί.
Αντίστροφη φορά στη θλίψη
γεμίζει ο ποταμός φτερά
γεμίζει ο ουρανός με λέπια
κι ο θάνατος είναι χαρά!
(από την ενότητα Η ροπή της μνήμης, 1999, της συλλογής Αλέα Προσομοίων, εκδ. Απόπειρα, 2002, Αθήνα.)
ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Έναντι του Πολυτεχνείου
σακάτηδες εκλιπαρούν βοήθεια
Προτείνουν τα κομμένα μέλη
στα μάτια των αρτιμελών…
Πιο πέρα μέσα στο Μουσείο
λειψά αγάλματα ποζάρουν.
Ιδέες σπασμένες, μα αιώνιες
δέχονται θαυμασμό και δόξα.
(από την ενότητα Η αλέα της σιωπής,1999-2001, της συλλογής Αλέα Προσομοίων, εκδ. Απόπειρα, 2002, Αθήνα)
www.gisi.gr/evangelatos elzoni.gr
Αρχίζω την πορεία
πάνω στα ενωτικά γιοφύρια
της αλληλεγγύης
μέσα στ’ απόρθητα
της νόησης κάστρα
μακριά απ΄ τους λόφους
με τις αγαύες
και τα βαλτόνερα
των δισταγμών.
ΙΙ
Κρατώ στη χούφτα
το νερό και το λάδι.
Κρατώ στη σκέψη
την κύκνεια ιαχή της παρακμής
και του Σοπενχάουερ τη ματωμένη θλίψη.
Κρατώ στο νου
του Μαλατέστα τη συνέπεια
και του «διαφθορέα» Σωκράτη τις ιδέες.
III
Βλέπω
τους γρανιτένιους βράχους των συμφερόντων
τις γκρίζες πολιτείες της πλήξης
τα τραγικά στρατόπεδα των αιχμαλώτων
τις καλύβες του πόνου των ταπεινών
τα πεδία των μαχών με τα θρεμμένα όρνια.
IV
Ακούω
της καρδιάς μου τις φωνές.
Ακούω
των ανθρώπων τις κραυγές
κι απ’ το πιστόλι του Βαν Γκογκ
τον κρότο.
V
Αρχίζω την πορεία
μέσα σε πόλεις με εξατμίσεις
και ατσάλινα ένστικτα.-
(από την ενότητα Ποιήματα 1973-1975, της συλλογής Αλέα Προσομοίων, εκδ. Απόπειρα, 2002, Αθήνα)
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΟΣΜΗ
Αισιόδοξη υμνολογία ενός προσευχομένου
Σκουπίδια φύτρωσαν στη μάντρα
κι ο δρόμος γέμισε κοπριά
Της γειτονιάς μας η υφάντρα
Μαντάρει τρύπια ριζικά.
Στο σπίτι η βρύση στάζει αίμα
απ’ της αρρώστιας τη θηλή
Σφαγμένα δώδεκα κουτάβια
σαπίζουν έξω στην αυλή.
Εμείς χωμένοι στη σαπίλα
διψάμε λίγη μουσική.
Του πόνου όμως η δαμάλα
σερβίρει ξύδι και χολή.
Τριγύρω μας νεκρά λιβάδια
και σκοτωμένοι αετοί.
Γυναίκες ξέφρενα κοπάδια
μαλώνουν για τα τιμαλφή.
Όμως ακόμη όλοι ζούμε…
Έστω σε κόλαση φριχτή.
Θεέ μου σε ευχαριστούμε
που τρέφεις πάντα την αυγή!
Εδώ που φέγγουν τα μυρμήγκια
γεννιέται μια καινούργια γη.
Αιθέρια έλαια και πάχνη
γίνονται πάνες στην πληγή.
Ατρόμητα μωρά φιλιούνται
στης μήτρας τη βαθιά σπηλιά.
Θεέ μου σε ευχαριστούμε
στο δρόμο κάτω απ’ τη Μηλιά.
Εγένετο ημέρα αίφνης
το σύμπαν τρέχει στην πηγή.
Το φως στα τέλματα ανθίζε
ι και τ’ όνειρο κυριαρχεί.
Αντίστροφη φορά στη θλίψη
γεμίζει ο ποταμός φτερά
γεμίζει ο ουρανός με λέπια
κι ο θάνατος είναι χαρά!
(από την ενότητα Η ροπή της μνήμης, 1999, της συλλογής Αλέα Προσομοίων, εκδ. Απόπειρα, 2002, Αθήνα.)
ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Έναντι του Πολυτεχνείου
σακάτηδες εκλιπαρούν βοήθεια
Προτείνουν τα κομμένα μέλη
στα μάτια των αρτιμελών…
Πιο πέρα μέσα στο Μουσείο
λειψά αγάλματα ποζάρουν.
Ιδέες σπασμένες, μα αιώνιες
δέχονται θαυμασμό και δόξα.
(από την ενότητα Η αλέα της σιωπής,1999-2001, της συλλογής Αλέα Προσομοίων, εκδ. Απόπειρα, 2002, Αθήνα)
www.gisi.gr/evangelatos elzoni.gr
No comments:
Post a Comment