Μάργκαρετ Θάτσερ, η μεγάλη … αντιμνημονιακή
Φωτο: Guardian
Κάποια θεμελιώδη χαρακτηριστικά της Μάργκαρετ Θάτσερ:
-Παρέλαβε την χώρα της το 1979 σε μια τραγική κατάσταση και την παρέδωσε το 1990 πλήρως αλλαγμένη, απεριόριστα καλύτερη. Παρέλαβε τον «Μεγάλο Ασθενή» και άφησε υπερδύναμη. Ξαναέφερε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια στους Βρετανούς.
-Πιστή στις αρχές της, χαμήλωσε αισθητά, ενίοτε μέχρι εκμηδενίσεως τους φόρους που επιβάλλονται στον πολίτη, από το 1983 και μετά.
-Έβγαλε την χώρα της από την ύφεση και την εκτίναξε στην ανάπτυξη. Οι μισθοί ανέβηκαν στα ουράνια.
-Γυρίζοντας πλάτη στην «πολιτική της συναίνεσης», εξέφρασε ένα ακριβές σχέδιο για την χώρα της, ουδόλως «συναινετικό» και απολύτως «αιχμηρό», εξελέγη από την λαϊκή ψήφο και δυο, και τρεις φορές για να το πραγματοποιήσει και, λαμβάνοντας την εξουσία, προχώρησε στην ακριβή εφαρμογή του, χωρίς να λογαριάζει όσες μειοψηφίες ήθελαν να επιβάλουν την θέλησή τους με την βία και την ανομία και να ματαιώσουν τις προθέσεις για την πραγματοποίηση των οποίων η Θάτσερ εξελέγη (υπενθυμίζουμε ότι εξελέγη για να πραγματοποιήσει συγκεκριμένο πρόγραμμα, όχι με το «λεφτά υπάρχουν» ή τις παραλλαγές του).
-Η προσήλωσή της στο εθνικό συμφέρον της Βρετανίας δεν της επέτρεψε να μπει… υπερβολικά βαθιά σε εταιρισμούς που θα μπορούσαν να περιορίσουν την δυνατότητα της Βρετανίας να ασκεί την εθνική της κυριαρχία. Δεν διενοείτο το ενδεχόμενο να υπαγορεύσουν όργανα από ξένες χώρες την βρετανική πολιτική. Για το Ευρώ δε ήταν αμείλικτη και είχε προβλέψει την πίεση που θα ασκούσε στην Ελλάδα: σύμφωνα με τον Telegraph, το 1990 είχε προειδοποιήσει ότι το κοινό νόμισμα «θα αποβεί θανατηφόρο για τις μικρότερες και φτωχότερες χώρες όπως η Ελλάδα, θα διαλύσει τα ανεπαρκή τους οικονομικά συστήματα».
Τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω;
Συνιστούν την ακριβώς αντίθετη πολιτική από αυτήν που επιβάλλει το Μνημόνιο, με όλο και λιγώτερα –απ’ ό,τι βλέπουμε- «περιθώρια συζήτησης»! Για κάθε ένα από τα παραπάνω σημεία, το Μνημόνιο επιφυλάσσει την ακριβώς αντίθετη πολιτική ή τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Η Θάτσερ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «η πιο αντιμνημονιακή πολιτικός της Ευρώπης»!
(Φυσικά, αυτή είναι μια «φιλοσοφική» συζήτηση. Η μόνη μη-φιλοσοφική συζήτηση είναι το «και τώρα τί κάνουμε», ενστάσεις επί των υπολοίπων άνευ αυτού του στοιχείου συνιστούν απλώς φλυαρίες).
Ο λόγος που θεωρούμε χρήσιμο το να λεχθούν αυτά είναι η παντοκρατορία τελείως ανεδαφικών απόψεων στα διαδικτυακά κοινωνικά δίκτυα τύπου «στην Ελλάδα εφαρμόζεται η θατσερική πολιτική, ο νεο-φιλελευθερισμός». Διότι ως γνωστόν ο θατερισμός προωθεί την… υψηλή φορολογία, όπως αυτή που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι στην Ελλάδα εφαρμόζονται κυριαρχούν… οι ίδιες βάρβαρες νεοφιλελεύθερες θατσερικές πολιτικές που μας έφθασαν εδώ: το μικρό δημόσιο, η απέραντη και ενθαρρυνόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία, ο καχεκτικός συνδικαλισμός, το πλήθος των πραγματοποιηθέντων ιδιωτικοποιήσεων, η χαμηλή φορολογία, το κραταιό επιχειρείν, τα ανοικτά επαγγέλματα! Πέρα από την πλάκα όμως, το ζήτημα είναι βαθύτερο: οι Έλληνες θα υπερασπιστούν μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός τους τον τρόπο που τους έμαθε να σκέφτονται η μεταπολιτευτική ελλαδική εξουσία, η τηλεόραση και τα media της. Ουκ αν πείσεις καν με πείσεις: άψογο παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο επαναλαμβάνουν ως… δικές τους απόψεις όσα τους έμαθε η αιώνια μεταπολιτευτική Πράβδα της εξουσίας για τη Θάτσερ. Ακόμα κι αν τους δείξεις με συγκεκριμένα στοιχεία το τί ήταν η Θάτσερ, το τί σήμαινε η πολιτική της για την χώρα της και τους πολίτες της, το πόσοι, πόσο και γιατί την εξέλεγαν επανειλημμένα και το γιατί την αντέγραφαν οι αντίπαλοι, το ότι στην Ελλάδα εφαρμόζεται η ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετη πολιτική με φοροεκδοροσφαγή, κρατισμό, δημόσιο και τα τοιαύτα και όχι βέβαια… η ίδια, αυτοί επαναλαμβάνουν την ίδια τοποθέτηση με την ελπίδα ότι κάθε επανάληψη θα την καταστήσει πιο αληθινή.
Και μιλώντας για τους αντιπάλους της: οι αντίπαλοί της αναγκάστηκαν να την μιμηθούν για να επιβιώσουν, με αποτέλεσμα το κεντρικό διακύβευμα της βρετανικής πολιτικής σκηνής μεταξύ του Conservative Party και του Labour Party μετά την αποχώρησή της να είναι στην ουσία (όχι κατ’ ανάγκην και στους τύπους) το ποιός θα αποδειχθεί… αποτελεσματικότερα Θατσερικός!
Τον Σεπτέμβριο του 2012 γράφαμε: «Θεμελιώδες χαρακτηριστικό της Θάτσερ ήταν το πρόταγμα των conviction politics έναντι των consensus politics: ότι η πολιτική πρέπει να αναβλύζει από συγκεκριμένες πεποιθήσεις, συγκεκριμένες ιδέες, συγκεκριμένες αρχές και συγκεκριμένες αξίες. Σε απόλυτη αντιδιαστολή στέκεται η «πολιτική των συναινέσεων»: «Για μένα, η ‘συναίνεση’ μοιάζει να είναι η διαδικασία απόρριψης κάθε πεποιθήσεως, κάθε αρχής, κάθε αξίας, κάθε πολιτικής. Είναι λοιπόν κάτι στο οποίο κανείς δεν πιστεύει και στο οποίο κανείς δεν φέρνει αντίρρηση». Απόρροια αυτής της λογικής είναι η απολύτως ξεκάθαρη στάση, ακόμα κι όταν αυτή ήταν εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, όπως οι φοβερές διαφωνίες της Θάτσερ για ένα συγκεκριμένο είδος ευρωπαϊκής ενοποίησης (…η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν είναι και στα καλύτερά της σήμερα), καθώς και η διαβεβαίωσή της ότι η Μ. Βρετανία δεν θα μπει στο Ευρώ για τα επόμενα 700 χρόνια.»
Η Θάτσερ είχε κάτι που λείπει απελπισμένα από την Ελλάδα: ατσάλινη πολιτική βούληση. Και δημοκρατική εντολή να την εφαρμόσει. Αποτελεί το Πρωτότυπο του (α) πολιτεύομαι (“κάνω πολιτική”) χωρίς “μπάρμπα στην κομματική Κορώνη”, και δη από μειονεκτική θέση τάξης και φύλου και (β) πολιτεύομαι με αρχές και αξίες (με τις οποίες μπορεί κανείς να συμφωνεί η διαφωνεί) και πάντως όχι με μιλήματα και πιασίματα. Και (περιέργως) πετυχαίνω! Αν κάτι λείπει -πρωτίστως- από την ελλαδική πολιτική σκηνή, είναι τα παραπάνω δύο χαρακτηριστικά. Αυτό και μόνο επαρκεί για να την θαυμάζουμε ως παράδειγμα στα καθ’ημάς, χωρίς να πάρουμε κατ’ ανάγκην όλο το πακέτο.
Η ριζοσπαστικά ατομικιστική φιλοσοφία της, πάνω στην οποία δομούσε τον φιλελευθερισμό της, κάθε άλλο παρά ζηλευτή είναι. Ο ελληνικός πολιτισμός δομείται πάνω σε τελείως διαφορετικές προσλαμβάνουσες, και ο ριζοσπαστικός ατομικισμός, η αναγωγή του πολιτικού και κοινωνικού (και οικονομικού) γεγονότος στο άτομο μόνο ως άποψη επικυριάρχων ή ξενομανών μπορεί να εισαχθεί την Ελλάδα, ως «σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες». Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας αποτρέψει από το να θαυμάσουμε την θέληση μιας γυναίκας να αλλάξει την χώρα της, να της ξαναδώσει υπερηφάνεια και να εφαρμόσει πολιτικά συγκεκριμένες ιδέες, αρχές και αξίες, ασχέτως του ποιές ήταν αυτές στην συγκεκριμένη της περίπτωση. Και να πετύχει, σημειώνοντας ανεξίτηλο στίγμα στην Ιστορία.
Κατ’ ουσίαν η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν πέθανε, απλώς προσχώρησε εξ ολοκλήρου πλέον στον χώρο της κατ’ εξοχήν δράσης της, την Ιστορία.
Σωτήρης Μητραλέξης
This entry was posted in Πρώτη Σελίδα. Bookmark the permalink. ANTINEWS
No comments:
Post a Comment