Οι ασύμβατοι στόχοι του Αλέξη Τσίπρα

Του Αγγελου Στάγκου

Είναι αλήθεια ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει μια σταθερή γραμμή: να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και ο ίδιος πρωθυπουργός. Ουδείς ψόγος, αφού να κυβερνήσει είναι το όνειρο κάθε πολιτικού ηγέτη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης και να ψηφιστούν από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων είναι ο στόχος όλων των κομμάτων απανταχού της οικουμένης. Με αυτή τη φιλοδοξία ξεκινούν πολλοί την πολιτική τους καριέρα και γι’ αυτό δημιουργούνται και υπάρχουν τα κόμματα. Οι ελιγμοί για να επιτευχθούν οι στόχοι, αλλά σε κάποιο πλαίσιο, με κάποια όρια και με κάποιο μέτρο, είναι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού... Για να υπηρετήσει λοιπόν τη σταθερή γραμμή του, που ταυτόχρονα αποτελεί και στόχο, ο Αλ. Τσίπρας κάνει τους ελιγμούς του και φυσικά δεν είναι ο μόνος. Εχουμε δει αλλαγές και κωλοτούμπες πολλές τα τελευταία χρόνια και οι παντοειδείς ελιγμοί που κάνει υπαγορεύονται από τη συγκυρία, το πολιτικό σκηνικό, τον ρόλο του λεγόμενου «ξένου παράγοντα», αλλά και από τις ισορροπίες μέσα στο δικό του κόμμα. Οι τελευταίοι ελιγμοί του Αλ. Τσίπρα, που κατ’ επέκταση διαμορφώνουν τη σημερινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώνονται στην ομιλία του στις 11 Φεβρουαρίου στο «Ακροπόλ». Πολλά από τα στοιχεία αυτής της νέας πολιτικής γραμμής είχαν ήδη ανιχνευθεί από τις τοποθετήσεις των στελεχών του κόμματος που μετέχουν στον δημόσιο διάλογο, είτε κατ’ εντολήν του κόμματος είτε για να αυτοπροβληθούν και να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους ενόψει μελλοντικών εξελίξεων. Αλλο όμως να διατυπώνονται ως θέσεις στελεχών και άλλο να καθορίζονται επίσημα και ολοκληρωμένα από τον πρόεδρο. Για να κινούνται και να εκφράζονται ανάλογα τα στελέχη και να κατευθύνονται τα μίντια που ελέγχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον στηρίζουν. Ετσι μπορούμε να πούμε ότι η ομιλία της 11ης Φεβρουαρίου αποτελεί «μπούσουλα» και εκ των πραγμάτων έχει ενδιαφέρον. «Η Αριστερά απαντά στη στρατηγική της έντασης», ήταν το βασικό θέμα της εκδήλωσης στο «Ακροπόλ», και η φανερή επιδίωξη του Αλ. Τσίπρα στην ομιλία του ήταν να ταυτίσει τον Αντ. Σαμαρά και νεοδημοκράτες υπουργούς με την ελληνική και ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, υποστηρίζοντας παράλληλα ότι ακολουθεί πολιτική έντασης, ασκεί βία ποικιλοτρόπως με την πολιτική της (με θύματα το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, όχι μόνο των αριστερών), παραβιάζει τις συνταγματικές και δημοκρατικές διαδικασίες και χρησιμοποιεί ως βραχίονα τη Χρυσή Αυγή. Αυτή ήταν η σπονδυλική στήλη της ομιλίας, διανθισμένη με οδηγίες για τη στάση που πρέπει να κρατούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να αντιμετωπίζουν τις κυβερνητικές πρακτικές. Δύο είναι κυρίως οι στόχοι που διακρίνονται στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα. Ο πρώτος είναι να απαντήσει επιθετικά στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει τον νόμο και την τάξη, εκθέτοντας παράλληλα τον ΣΥΡΙΖΑ ως δημιουργό και τροφοδότη ενός κλίματος που ευνοεί βίαιες αντιεξουσιαστικές ενέργειες. Ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανταπαντά χαρακτηρίζοντας «ακροδεξιούς» τον πρωθυπουργό και τους δικούς του, αφενός για να τους περιθωριοποιήσει σε σχέση με την υπόλοιπη «δημοκρατική» κοινωνία και αφετέρου για να νομιμοποιήσει ακτιβιστές αντιδράσεων πάσης φύσεως. Δεν είναι τυχαίο ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φτάνουν στο σημείο να χαρακτηρίζουν «κυβέρνηση Τσολάκογλου» τη σημερινή, ενώ άλλα επικαλούνται το άρθρο 120 του Συντάγματος που μεταξύ άλλων ορίζει ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Μικρή σημασία έχει βεβαίως το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση ανέβηκε στην εξουσία μέσα από εκλογές και έχει τη στήριξη της Βουλής, προς το παρόν τουλάχιστον! Αντίθετα, μεγάλη σημασία έχει να απονομιμοποιηθεί η κυβέρνηση και να προσφερθεί θαλπωρή στους ακραίους των συνιστωσών και των παρυφών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο δεύτερος στόχος της ομιλίας ήταν να δοθεί η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απλώνει το χέρι, πλησιάζει και εκφράζει όλους τους Ελληνες, πλην του Αντ. Σαμαρά, κάποιων υπουργών του και της Χρυσής Αυγής. Ο Αλ. Τσίπρας έχει μάλλον οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να περιμένει άλλη ενίσχυση από τον «αντιμνημονιασμό» και επιχειρεί να αγκαλιάσει τους φιλελεύθερους και τους δημοκράτες όλων των αποχρώσεων. Ο στόχος αυτός όμως είναι αντικειμενικά και ουσιαστικά σε αντίθετη κατεύθυνση με την προσπάθεια απονομιμοποίησης μιας νόμιμης κυβέρνησης και της δικαιολόγησης ακραίων αντιδράσεων. Είναι λοιπόν συμβατοί οι δύο στόχοι; Κανονικά όχι, αλλά στην Ελλάδα ζούμε...   kathimerini