Το ταξείδι του 8/βρη του 2008. Απόγιομα στο αεροδρόμιο του ΠΗΡΣΟΝ περιμέναμε της Ολυμπιακής την άφιξη. Περάσαμε τα διαδικαστικά και σιγά-σιγά άρχισε η επιβίβαση στο σκάφος. Κατάπληξη προξένησε η θέση μας που συνόρευε με τα WC,αλλά πέραν αυτού τα δυό τελευταία καθίσματα δεν επέτρεπαν την κλίση προς τα πίσω, ώστε η ράχη του επιβάτη νάχει την ανάλογη ανάπαυση. Ζητήθηκε από την αεροσυνοδο μια κουβέρτα, την οποία ποτέ δεν μας δώσανε. Μάλλον όταν κάποιος γέρος μιλά σε νέα υπάλληλο, ο πολιτισμός στην Ελλάδα επιβάλει την ακαταδεξιά και την άγνοια. Ετσι χωρίς άνεση περιμέναμε την απογείωση,μια απογείωση που καθυστέρησε τουλάχιστον 30 λεπτά ,περιμένοντας την επιβίβαση μιας μάλλον προνομιούχου οικογένειας. Κάπως έτσι έδειξε μια πετραμελής παρουσία .Τελικά πετάξαμε για Μοντρεάλ. Εκεί το σκάφος γέμισε με συνέπεια να αναχωρήσουμε με καθυστέρηση για την Αθήνα και σε χρόνο που κόντευε την ώρα. Μια ανακοίνωση του πιλότου μας ενημέρωνε για τον χρόνο πτήσης και άφιξης που συντόμευε το ταξείδι κατά περίπου μιάμυσι ώρα. Ειλικρινά για 1^η φορά χάρηκα την συνέπεια του. Κουράστηκα πολύ στο διάστημα τούτο, από το αποπνικτικό της ατμόσφαιρας του σκάφους μα και από τις ευωδιές ,αυτές τις λίγες ευωδιές λόγω της θέσης που είχαμε. Χαρήκαμε την παρουσία του Γιάννη μας στο Βενιζέλος,διασκεδάσαμε το ταξείδι μέχρι το σπίτι αναφέρομενοι στα δικά μας νοιώσαμε την απλωσιά την θαλπωρή την άνεση μα και την ζεστή φιλοξενία που τα παιδιά μας πρόσφεραν. Ιδιαίτερη χαρά μας περιέλουσε σαν η Νατάσα μας παρουσίασε τον κανακάρη της, που άκουε στό όνομα του υποφαινόμενου παππού του. Ενα παιδάκι τρισχαριτωμένο κοσμούμενο ευγένεια και εξυπνάδα με κινήσεις και κουβεντούλες που σαγήνευαν.Αξιαγάπητο το εγγονάκι άφισε την φάτσα του ζωγραφιστή μεσα στην ψυχή μου.Δεν αμφιβάλω πως και στον Σπύρο μας άφισε όμορφες-μπρίλιαντ εντυπώσεις..Μιάμυσι μέρα πέρασε για να πετάξουμε προς Αργοστόλι.Καιρός κακός με πτήση που δεν έπρεπε να γίνει, μα σαν φτάσαμε στου νησιού τον εναέριο χώρο μη δυνάμενος ο κυβερνήτης να προσγειωθεί , λόγω καταιγίδας ,επιστρέψαμε Αθήνα. Ταλαιπωρία αφάνταστη που ποτέ στην ζωή δεν έζησα.Επιστροφή στου Γιάννη μας το σπιτικό για λίγη ξεκούραση και ξανά πάλιν αεροδρόμιο για κεφαλονιά. Φτάσαμε μες του θεού το χάραμα στο πατρικό.μας. Με τον Σπύρο συντροφιά μείναμε στο νησί πέντε μέρες, μα κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η απογοήτευση από το όλον περιβάλλον.Νότα χαράς ο Νιόνιος που οι περίπατοι με το κάρο του μας έδωκαν την αίσθηση της υπαίθρου ,μια αίσθηση πρωτόγνωρη στην άναρχη ανάπτυξη του νησιού. Πάντα είχα και εξακολουθώ να διατηρώ την άποψη πως η κατεύθυνση της ανάπτυξης ήταν μεγάλο λάθος,σκεπτόμενος λογικά μια αντιστροφή των παγκοσμίων πραγμάτων ,μια ύφεση, να το σταμάτημα της ανάπτυξης, ένα χρημματοοικονομικό ανακάτωμα. Πόσα δεν έχουν συμβεί στο παρελθόν?.Σε μια τέτοια περίπτωση το νησί θάχε οικονομική καταστροφή.Επρεπε η ανάπτυξη να είχε μοιραστεί και σε παραγωγικούς τομείς ,έπρεπε το νησί να είναι εξαρτημένο από την πρόοδο που σημειώνεται παγκόσμια σε δραστηριότητες πέραν του τουρισμού. Το κατ’εμέ δεν υπήρξε σχεδιασμός και ιδέα. Κι’αυτά πληρώνονται τώρα και αργότερα . Υπάρχει όμως ένα φως στο τούνελ για σωτηρία Τούτο ίσως είναι η τοποθεσία της Ιθάκης του Ομήρου. Αν η Κεφαλονιά είναι τυχερή τότες θάχει και μέλλον. Αλλά να ,τώρα νάμαστε εδώ στην Αθήνα με συντροφιά καταδικούς μας ανθρώπους ,νέους κλαδιά της ρίζας μας και τον ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΜΟΣΧΟΝΑ τον Τζούνιορ να πιλατεύει με ρωτήματα την μάννα του κι’ όλους εμάς ικανοποιώντας την περιέργειά του. Ολα τούτα στον χρόνο περιμένοντας την επάνοδο στο Τορόντο και στα καθ’ημάς.- λορνιόν