Πατριδοκάπηλοι αριστερoδραχμιστές
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οταν κάποιος εξαπολύει υβριστική κατηγορία προς κάποιον άλλον, κατά κανέναν τρόπο δεν σημαίνει ότι ο υβριστής δεν αξίζει να χαρακτηρισθεί με τα ίδια λόγια. Θα έπρεπε, ίσως, να μην είναι έτσι τα πράγματα στην πολιτική. Κι όμως είναι, συχνά, πολύ χειρότερα. Δυστυχώς, τμήμα των πολιτικών και των παρατρεχαμένων τους συμπεριφέρεται ως να διαθέτει επιφοίτηση αληθείας. Μοιράζουν χαρακτηρισμούς και πρεσβεύουν «αλήθειες», άλλοτε με τον αέρα του παντογνώστη «επαναστάτη» και εξίσου συχνά με εκείνη την τρέλα του εξουσιαστή.
Η πατριδοκαπηλία υπήρξε πάντοτε χαρακτηριστικό των ακροδεξιών. Το «κράτος της Δεξιάς» και ο παραδοσιακός εθνικόφρων ψηφοφόρος κατηγορούσε όλους τους άλλους. Πάντοτε «εις το όνομα της πατρίδας».
Η πατριδοκαπηλία ενέπνευσε την καθημερινότητα των δικτατόρων του ’67. Με αποτέλεσμα, μετά το 1974 οι πατριδοκάπηλοι μαζεύτηκαν. Ο μεγάλος Καραμανλής επεδίωξε τη μεγάλη συναίνεση. Ο Ανδρέας τη λαϊκή συμπαράταξη. Ο Μητσοτάκης την επιστροφή φιλελεύθερων αντιλήψεων. Ο Σημίτης τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Σταδιακά, η επίκληση της αγάπης προς την πατρίδα μπορούσε να γίνει από οιονδήποτε πολίτη της χώρας χωρίς με αυτήν να χαρακτηρίζεται πολιτικά.
Τα δύσκολα αυτά χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, η διχαστική ύβρις επανήλθε. Αρχικώς από τους ακροδεξιούς που έβλεπαν τους «ξένους» και το «παγκόσμιο σιωνιστικό κεφάλαιο» να επιδιώκουν την «υποδούλωση της πατρίδας».
Συμφωνία με την ακραία αυτή πολιτική γραμμή συνέπηξαν όσοι εκτίμησαν ως «επονείδιστο» το νέο χρέος. Στην πλευρά αυτή συμμετείχαν γνωστές φιγούρες του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» και της «εθνικοφρόνου Δεξιάς».
Η «πατριωτική συμπαράταξη» έναντι του Μνημονίου απέκτησε σοβαρή βάση αναπαραγωγής. Διευκολύνθηκε μάλιστα από την επιθετικότητα των γερμανικών αντιλήψεων σε ό,τι αφορά την επίλυση της ευρωπαϊκής κρίσης του χρέους. Η συμμετοχή του «κύκλου Λιβάνη», των «Κυπρίων», των «ρωσόφιλων» και των νεο-ορθόδοξων επέκτεινε την επιρροή των ακραίων απόψεων.
Εμενε να συμπαραταχθούν με την «πατριωτική παράταξη» και με τον πιο δημόσιο τρόπο τα στελέχη της Αριστεράς.
Ο κοινός μίτος όλων των παραπάνω ήταν η επιστροφή στη δραχμή. Οι «αριστεροί» δεν είχαν ποτέ συμπαθήσει την ευρωπαϊκή στροφή της Ελλάδας. Ησαν αντίθετοι στην ένταξη της χώρας στην Κοινότητα.
Απεχθάνονταν τον φιλελευθερισμό της Ενωσης. Κατανοούσαν πως τα κέρδη από το κοινό νόμισμα θα διέλυαν τις δήθεν ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Η έλευση του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία προσέφερε ανέλπιστη ευκαιρία. Δήθεν αριστεροί, γηραιοί εραστές του απομονωτισμού, κάπηλοι του κοινού μας τόπου, έσπευσαν να απειλήσουν όλους εμάς που βάζουμε πλάτη για να βγει η πατρίδα κερδισμένη. Γι’ αυτό θυμήθηκαν την πατριδοκαπηλία.
Η πατριδοκαπηλία υπήρξε πάντοτε χαρακτηριστικό των ακροδεξιών. Το «κράτος της Δεξιάς» και ο παραδοσιακός εθνικόφρων ψηφοφόρος κατηγορούσε όλους τους άλλους. Πάντοτε «εις το όνομα της πατρίδας».
Η πατριδοκαπηλία ενέπνευσε την καθημερινότητα των δικτατόρων του ’67. Με αποτέλεσμα, μετά το 1974 οι πατριδοκάπηλοι μαζεύτηκαν. Ο μεγάλος Καραμανλής επεδίωξε τη μεγάλη συναίνεση. Ο Ανδρέας τη λαϊκή συμπαράταξη. Ο Μητσοτάκης την επιστροφή φιλελεύθερων αντιλήψεων. Ο Σημίτης τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Σταδιακά, η επίκληση της αγάπης προς την πατρίδα μπορούσε να γίνει από οιονδήποτε πολίτη της χώρας χωρίς με αυτήν να χαρακτηρίζεται πολιτικά.
Τα δύσκολα αυτά χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, η διχαστική ύβρις επανήλθε. Αρχικώς από τους ακροδεξιούς που έβλεπαν τους «ξένους» και το «παγκόσμιο σιωνιστικό κεφάλαιο» να επιδιώκουν την «υποδούλωση της πατρίδας».
Συμφωνία με την ακραία αυτή πολιτική γραμμή συνέπηξαν όσοι εκτίμησαν ως «επονείδιστο» το νέο χρέος. Στην πλευρά αυτή συμμετείχαν γνωστές φιγούρες του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» και της «εθνικοφρόνου Δεξιάς».
Η «πατριωτική συμπαράταξη» έναντι του Μνημονίου απέκτησε σοβαρή βάση αναπαραγωγής. Διευκολύνθηκε μάλιστα από την επιθετικότητα των γερμανικών αντιλήψεων σε ό,τι αφορά την επίλυση της ευρωπαϊκής κρίσης του χρέους. Η συμμετοχή του «κύκλου Λιβάνη», των «Κυπρίων», των «ρωσόφιλων» και των νεο-ορθόδοξων επέκτεινε την επιρροή των ακραίων απόψεων.
Εμενε να συμπαραταχθούν με την «πατριωτική παράταξη» και με τον πιο δημόσιο τρόπο τα στελέχη της Αριστεράς.
Ο κοινός μίτος όλων των παραπάνω ήταν η επιστροφή στη δραχμή. Οι «αριστεροί» δεν είχαν ποτέ συμπαθήσει την ευρωπαϊκή στροφή της Ελλάδας. Ησαν αντίθετοι στην ένταξη της χώρας στην Κοινότητα.
Απεχθάνονταν τον φιλελευθερισμό της Ενωσης. Κατανοούσαν πως τα κέρδη από το κοινό νόμισμα θα διέλυαν τις δήθεν ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Η έλευση του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία προσέφερε ανέλπιστη ευκαιρία. Δήθεν αριστεροί, γηραιοί εραστές του απομονωτισμού, κάπηλοι του κοινού μας τόπου, έσπευσαν να απειλήσουν όλους εμάς που βάζουμε πλάτη για να βγει η πατρίδα κερδισμένη. Γι’ αυτό θυμήθηκαν την πατριδοκαπηλία.
No comments:
Post a Comment