Αλαφροσημειώματα. Διάβασα στη σελίδα του-kefaloniapress -το άρθρο που αναφέρεται στην προτιμησιακή απομακρυσμένη Κέρκυρα σαν έδρα των Ιονίων νήσων.Υπήρξε και πριν τον εκκολαπτόμενο Καλλικράτη έδρα των νησιών, που και λάθος ήτανε και τον κόσμο δεν εξυπηρέτησε.Είναι γνωστό αυτό σε όλους και σας παραπέμπω στην ανάγνωση του άρθρου.

Από την ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΝΘΟΣ

Η κοντέα του Βορρά και οι ποπολάροι του Νότου

“Η Ιόνιος Πολιτεία (Repubblica Settinsulare) ήταν ένα κράτος που υπήρξε από το 1800 έως το 1807 κάτω από την διπλή «προστασία» της Ρωσίας και της Τουρκίας, στην οποία απέδιδαν φόρο υποτέλειας. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ελληνικός λαός είχε κερδίσει το δικαίωμα να κυβερνάται από μόνος του, έστω και με κάποιο περιορισμό, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453” wikipedia Περίπου εκατόν τριάντα χρόνια (από το 1864) πέρασαν, για να ανταμώσουμε, με τους πάλαι ποτέ Ιόνιους συμπολίτες μας. Η Ιόνιος Πολιτεία – πριν την ένωση με την Ελλάδα – ήταν εκείνη που έδωσε τα δυτικότροπα πολιτικά της φώτα, στις μεγάλες στιγμές των λειτουργικών αναγκών του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Λόγω πολιτικής εντρύφησης και εμπειρίας στην διοίκηση και την δημοκρατική λειτουργία, οι εκπρόσωποι των Επτανήσων στην Ελληνική βουλή, μετά την ένωση και για πολλά έτη, ήταν δεκάδες στον αριθμό. Στις αρχές του ’90, μετά τις διοικητικές αναδιαρθρώσεις, αλλά κυρίως τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ανέκαθεν προσανατολίζουν στην περιβόητη «Ευρώπη των Περιφερειών», ξαναβρεθήκαμε με τους συμπολίτες. Ποιος περίμενε, ότι η Ιόνιος Πολιτεία, θα ξανάπαιρνε σάρκα και οστά. Δεν μιλάμε διόλου, για εκείνα τα «οστά» που «έτριξαν», στα μετά την Ένωση, χρόνια. Ήταν χαρά, να ενώσει το πέλαγος και οι «κοινοί πολιτιστικοί δεσμοί», τους Ιονίους κατοίκους των νησιών. Το 1994, ο Καποδίστριας, μας έφερε το Β’ Βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τους αιρετούς Νομάρχες και μαζί του, τον φανερά ενισχυμένο ρόλο των περιφερειών με τους ισχυρούς κρατικά διορισμένους Περιφερειάρχες. Ο γενικός γραμματέας της περιφέρειας, χαίρει της κρατικής πατριαρχίας, αλλά και της εκάστοτε κομματικής εμπιστοσύνης και αναλαμβάνει αυξημένες υποχρεώσεις, στενά συνδεδεμένες με το μέλλον τοπικών κοινωνιών, με τις όποιες γεωμορφολογικές, οικονομικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητές τους. Μετά από πορεία δύο περίπου δεκαετιών, στις μέρες μας, ο Καλλικράτης, σμιλεύει μπροστά μας, το νέο θεσμό του αιρετού περιφερειάρχη. Το 2011, η ρώτα αλλάζει ορθόπλωρα και οι κάτοικοι των περιφερειών, θα αναλάβουν ένα ακόμη «ρίσκο» (στον πολυδημοκρατικό τρόπο αυτο-διοίκησης τους) να επιλέξουν τον κατάλληλο τεχνοκράτη ή τον πονηρό πολιτικάντη. Να εκλέξουν εκείνον που θα αναλάβει να οδηγήσει στο μέλλον, μια ολόκληρη περιοχή, ένα μικρό «ευρωπαϊκό κρατίδιο» και όχι απλά έναν μικρό Δήμο ή έναν Νομό. Στις δικές μας νησιωτικές περιοχές, εδώ που τα όρια του Νομού τελειώνουν στη θάλασσα, οι έννοιες, δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο. Η αυτό-διοίκηση είναι πολύ απαιτητική και άμεσα εξαρτημένη με την καθημερινότητα, την επιβίωση, τον πολιτισμό, την κοινωνικότητα, το μέλλον και την οικονομία ενός τόπου. Όσο αυτός ο τόπος «μεγαλώνει» τόσο οι απαιτήσεις πληθαίνουν. Η διακριτική απομάκρυνση του κράτους – με τους διορισμένους γραμματείς του – από την περιφερειακή διοίκηση, δημιουργεί την ογκώδη ανάγκη εξεύρεσης αιρετών προσώπων – κατάλληλων να υπηρετήσουν τέτοιες θέσεις και θεσμούς. Στην αποτυχία, την ευθύνη δεν φέρει κανένας ψηφισμένος – ανίκανος, ούτε ο τρόπος που τον επέβαλε μια μικρή κάστα κομματικών στελεχών ή συμφερόντων, αλλά ο ίδιος ο ψηφοφόρος. Ο ψηφοφόρος – περισσότερο από ποτέ – όταν ψηφίζει αιρετούς άρχοντες, θα πρέπει να έχει την ικανότητα και κυρίως την παιδεία και τη σοφία, να διακρίνει με βάσει τα κριτήρια της κοινωνικής του ζωής, να ξεχωρίσει αυτούς που ξέρουν και μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη μιας τέτοιας θέσης. Η “Ιόνιος Πολιτεία” Η περιφέρειά μας, έχει την ιδιομορφία της υπερπληθούς Κέρκυρας, σε σχέση με τα υπόλοιπα τρία – μονοεδρικά – νησιά (Ζάκυνθος, Κεφαλονιά, Λευκάδα). Οι ελληνικές κυβερνήσεις, αφού εξήγησαν ότι στις μέρες μας, τα Ιόνια νησιά έχουν λόγους για να αποτελέσουν μια ομοούσιο και καθολική περιφέρεια, έσπευσαν να ορίσουν την έδρα της στην Κέρκυρα. Τα πληθυσμιακά κριτήρια της Κέρκυρας, που δίνουν και τρεις βουλευτικές έδρες στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ήταν ο καταλύτης σε μια τέτοια απόφαση. Ένα δεύτερο προτέρημα, η αρχιτεκτονική και συνάμα κοινωνική δομή της «Κόμισσας» του Ιονίου, που δεν είχε την «μαύρη τύχη» της Ζακύνθου και της Κεφαλονιάς από τους σεισμούς του 1953. Εκείνη την άδικη τύχη που χώρισε το Ιόνιο σε «βόρειους αστούς και νότιους χωριάτες» . Οι αντιρρήσεις «των ποπολάρων» στα υπόλοιπα τρία νησιά, τότε ήταν μηδαμινές. Σήμερα τα πράγματα αλλάζουν Αλλάζουν όπως αλλάζει και η αιρετή διοίκηση στις περιφέρειες. Η μέχρι σήμερα εμπειρία διοίκησης της περιφέρειας Ιονίων Νήσων, έχει να επιδείξει σοβαρά παραδείγματα και εμπειρίες, που συνάδουν στο πνεύμα των ανακοινώσεων, από φορείς, που δειλά δειλά, όλο αυτό το διάστημα φουντώνουν. Το σημερινό μοντέλο περιφερειακής αυτοδιοίκησης με έδρα την Κέρκυρα, θα είναι καταστροφικό για τα υπόλοιπα τρία νησιά. Ο διορισμένος γενικός γραμματέας της περιφέρειας, αποδεδειγμένα – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – δούλεψε για την έδρα. Είναι εξόφθαλμα ατελείωτες οι απαριθμήσεις χρηματοδοτήσεων, προγραμματισμού και παρεμβάσεων, σε όλους τους τομείς, από την υγεία, μέχρι την παιδεία και από τα λιμάνια μέχρι την ύδρευση, υπέρ της έδρας της νησιωτικής περιφέρειας. Αν, τότε, ο Γραμματέας οριζόταν από την εκάστοτε κυβέρνηση, με σαφέστατες εντολές ισόρροπης περιφερειακής ανάπτυξης και λειτουργούσε εντελώς άκομψα υπέρ της έδρας, τι να μας περιμένει τώρα με έναν Κερκυραίο στην καταγωγή αιρετό περιφερειάρχη, εκλεγμένο από την πλειοψηφία των Κερκυραίων συμπολιτών μας;;; Τι μας ενώνει ως Ιόνια Νησιά; Αν εξαιρέσει κανείς την καταγάλανη θάλασσα του Ιονίου, έχει να απαντήσει πολλά, σε όλους όσους ισχυρίζονται ότι, τα νησιά είναι συνδεδεμένα με πολιτιστικούς θεσμούς και αξίες αιώνων. Η «γαληνοτάτη δημοκρατία της Βενετίας» και ο δυτικός αέρας της αναγέννησης που πέρασε από τα Επτάνησα, τον περασμένο αιώνα, ήταν εκείνος ο εγγυητής που διαμόρφωσε, εκείνους τους δεσμούς, την παιδεία, τον τρόπο σκέψης. Αυτό που μας ένωσε κάποτε σαν ανεξάρτητη Ιόνιο Πολιτεία. Με εξαίρεση την προχθεσινή παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κερκύρας στο πολιτιστικό κέντρο του Σαρακινάδου, δεν έχει περάσει τίποτα περιφερειακά πολιτιστικό από το Νότο! Η Κέρκυρα, αφ υψηλού, σνομπάρει την δική μας πολιτιστική δραστηριότητα με τρόπο απροκάλυπτο. Πότε, ενδιαφέρθηκε το Ιόνιο Πανεπιστήμιο για τη Ζάκυνθο ή την Κεφαλονιά; Πότε οι μουσικές σχολές του Πανεπιστημίου, ταξίδεψαν στη Ζάκυνθο και τα άλλα νησιά να μοιραστούν τις παραστάσεις, να συνεργαστούν, να διδάξουν, να καλέσουν, να μεταφέρουν πολιτισμό; Πότε ήταν θετικοί στο να μοιραστούν πανεπιστημιακές σχολές με τα άλλα νησιά του Ιονίου; Πότε θέλησαν να ανταλλάξουμε πολιτισμό και να μοιραστούμε κονδύλια; Πότε οργανώθηκε Πανεπιστημιακή ομάδα έρευνας και διάσωσης του σημερινού πολιτισμού στα Ιόνια Νησιά; Πότε ασχολήθηκε η «έδρα» με τις άγονες πολιτιστικές γραμμές της Επτανήσου; Πότε έστειλε ανταποδοτικά, μια μπάντα στη Ζάκυνθο, στις εορτές μας; Η Ζάκυνθος, το Πάσχα, έχει απείρως ομορφότερες παραδοσιακές στιγμές και τις απαξιώνουν απροκάλυπτα, ακόμη και στις διαφημιστικές μπροσούρες των Ιονίων Νήσων, προς όφελος ενός μόνο πρωινού το Μεγάλο Σάββατο στην Κέρκυρα. Ξεκάθαρα συμφωνούμε ότι κι εκείνο είναι υπέροχο, απλά, διογενικά ψάχνουμε την ισόρροπη ανάπτυξη της πολιτισμικά δεμένης περιφέρειας… Σκεφτόμαστε, ανύπαρκτες απλές, καθημερινές, πολιτιστικές ανταλλαγές και συνδιοργανώσεις. Τι σημαίνει επτανησιακός πολιτισμός στις μέρες μας;;; Απαντάμε με ερώτηση σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να βάζουν ως συνδετικό κρίκο της περιφέρειάς μας τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας. Η Ζάκυνθος, χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά και μόνο με προσωπικές ιδιωτικές πρωτοβουλίες, κρατάει την μεγαλύτερη αυθεντικότητα της λαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς των Επτανήσων (θέατρο, ποίηση, ζωγραφική, μουσική, εκκλησίες) και απαξιώνεται επιδεικτικά. Θυμίζουμε κάτι πρόσφατο του 2007, που με ιδιωτική πρωτοβουλία, μόνο ένα Ζακυνθινό καλλιτεχνικό σχήμα, ένωσε τα μικρά νησιά της Επτανήσου μεταφέροντας επτανησιακό μουσικό πολιτισμό, για πρώτη φορά στα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια. Αν αρχίσουμε να γράφουμε θα γίνουμε… παραδοσιακά γραφικοί… Οι αποστάσεις Ψάξαμε και αντιγράφουμε την τελευταία παράγραφο από το κείμενο που έχει αναρτήσει η ίδια η περιφέρειά μας στην επίσημη ιστοσελίδα της στο διαδίκτυο (http://www.ionianisia.gov.gr/contents.asp?id=123): … Γενικά η Περιφέρεια των Ιονίων Νήσων, λόγω της σημαντικής ανάπτυξης του τουριστικού τομέα τις τελευταίες δεκαετίες, δίνει την εντύπωση στον μακρινό παρατηρητή ότι πρόκειται για μια σχετικά ανεπτυγμένη Περιφέρεια. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια νησιωτική ακριτική περιφέρεια με τις συνακόλουθες ενδοπεριφερειακές διαφορές στο επίπεδο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης και με σημαντικά προβλήματα οργανικής διασύνδεσης μεταξύ των νησιών αλλά και στην σύνδεσή τους με την ηπειρωτική χώρα. Είναι ξεκάθαρη η έννοια του κειμένου που συνέταξε κάποια ομάδα αυτής της υπηρεσίας: Διαφορές στο επίπεδο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης. Η προσπάθεια συγκοινωνιακής σύνδεσης, μεταξύ των νησιών, έχει αποτύχει παταγωδώς. Για να φθάσεις από την μία άκρη της περιφέρειας στην άλλη, που βρίσκεται η έδρα, πρέπει να περάσεις από δύο άλλες περιφέρειες!!!! Για έναν Ζακυνθινό ή Κεφαλλονίτη, η μετάβασή του στην Κέρκυρα, είναι σοβαρή υπόθεση, αφού πρέπει να βολοδέρνεται μια ολόκληρη ημέρα και αφού διασχίσει πρώτα ολόκληρη την Ηπειρωτική Δυτική Ελλάδα. Το οικονομικό κόστος, μετακίνησης πανάκριβο, με καθαρά οφέλη, στους πολίτες δύο άλλων περιφερειών (Δυτικής Ελλάδας, Ηπείρου). Το απλούστερο: Πώς να διεκπεραιώσει χωρίς κόστος, έναν φάκελο αναπτυξιακών προγραμμάτων, ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας; Πως θα ελέγξουν τα υπόλοιπα νησιά, ένα σωρό σοβαρές υπηρεσίες περιφερειακής σημασίας, με έδρα και πάλι την Κέρκυρα; Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Περιφερειακή Αστυνομική Διοίκηση. Πόσες φορές το χρόνο ο υψηλόβαθμος περιφερειακός αστυνομικός διοικητής, διαπιστώνει προσωπικά, τα προβλήματα των άλλων νησιών; Έδρα στη Λευκάδα; Εν μέσω εντάσεων και εφήμερων προβληματισμών, σε συνδυασμό με τους ετερόκλιτους πολιτικούς διαλόγους, κομματικής φύσεως, ξεχωρίζει μια πρόταση που ίσως έχει σημασία, αν θέλουμε να παραμείνουμε πιστοί στους «πολιτιστικούς μας δεσμούς» με τα υπόλοιπα Ιόνια νησιά. Η πρόταση, μιλάει για την αλλαγή έδρας, από την Κέρκυρα στην Λευκάδα, κάτι που έχει γεωγραφικά ενδιαφέρον, διότι μειώνονται οι αποστάσεις. Και σε ετούτη την περίπτωση βέβαια, οι πολιτιστικοί δεσμοί δυστυχώς «φαρτσάρουν» στο κούρδισμα, μεταξύ κλαρίνου και μαντολίνου… Τα τρία νησιά μπορούν να εκλέξουν Περιφερειάρχη Η κομματική δύναμη του ΠΑΣΟΚ, όπως είναι διαμορφωμένη στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου, είναι παρασάγγας ισχυρότερη από εκείνη της Ν.Δ. Το ζήτημα είναι, αν ο πολίτης πάει στην κάλπη να ψηφίσει περιφερειάρχη με πολλαπλά κριτήρια και όχι μόνο τον «εκλεκτό» που θα του πλασάρουν οι Νομαρχιακές Επιτροπές των δύο μεγάλων κομμάτων. Πληθυσμιακά, το άθροισμα των ψηφοφόρων στη Ζάκυνθο, την Κεφαλονιά (Ιθάκη) και τη Λευκάδα (Μεγανήσι, Κάλαμος, Καστός) είναι ελαχίστως πλειοψηφικότερο ολόκληρης της Κέρκυρας. Ουσιαστικά, τα τρία νησιά, μπορούν να προστατέψουν τη δική τους πορεία και να επαναδιαπραγματευθούν δυναμικά την αλαζονική στάση της έδρας. Άλλωστε, υπάρχουν αποδεδειγμένα ικανότατοι πολιτικοί, που μπορούν να πρωτοστατήσουν και να έχουν πολύ σπουδαία αποτελέσματα, βασισμένα σε μια αληθινά ισόρροπη ανάπτυξη, με πραγματικούς πολιτιστικούς δεσμούς, αξίες και ταυτόχρονη σταθερότητα, σε βορρά και νότο. Τι προτείνει ο Νομάρχης της Κέρκυρας Για την ιστορία, αναφέρουμε και την δήλωση του Νομάρχη Κερκύρας κ. Στ. Πουλημένου, στην πρόσφατη ημερίδα των Νομαρχών της περιφέρειάς μας στην Κεφαλονιά, η οποία φιλοξενήθηκε σε μέσα ενημέρωσης της γείτονος και αναφέρει: «Ο Νομάρχης Κερκύρας κ. Στ. Πουλημένος, αναφέρθηκε στις δυνατότητες που ανοίγονται να αναδειχθεί επικεφαλής του αιρετού Περιφερειακού Συμβουλίου, αυτοδιοικητικός παράγοντας προερχόμενος από όποιο άλλο νησί, γεγονός που θα αποτελούσε εξισορροπητικό παράγοντα στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού τοπίου». Μήπως ο Κερκυραίος Νομάρχης κάτι ξέρει;