Πολιτισμός | 07.02.2010

Ένα νήπιο έθνος σε ένδοξα ανάκτορα;

Η γερμανική αρθρογραφία των τελευταίων εβδομάδων για τη δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα βρίθει από αυστηρές επισημάνσεις. Πώς επηρεάζει η επικαιρότητα τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι;

Πολλά, πάρα πολλά γράφονται τις τελευταίες εβδομάδες στον ευρωπαϊκό τύπο γενικά και στον γερμανικό ειδικότερα για την Ελλάδα με αφορμή τη δημοσιονομική στενωπό και την αντιμετώπισή της. Πολλά και σκληρά. Και διαφορετικά απ’ ό τι για παράδειγμα γραφόταν στο πρόσφατο παρελθόν για το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ιρλανδίας. Ναι, υπάρχει και στην πολιτική και οικονομική αρθρογραφία και σχολιογραφία και ο θυμικός τόνος, με τον οποίο γράφονται όσα γράφονται. Και ο τόνος που συνοδεύει τα γραφόμενα για την ελληνική παρασπονδία στην ευρωζώνη είναι οργή ανάμικτη με απογοήτευση.

Ωραία τοπία και ιστορία Ικαρία

Ενδεικτικό γι’ αυτόν τον τόνο ήταν πρωτοσέλιδο άρθρο στη εφημερίδα του Μονάχου Süddeutsche Zeitung. Μας αρκεί μόνο η εισαγωγή: «Η υπομονή των Ευρωπαίων κράτησε πολύ, πάρα πολύ. Κανείς δεν ήθελε να θυμώσει στα σοβαρά με τους Έλληνες φίλους που έκαναν μια οικονομική πολιτική του στιλ δώστα όλα και άμα ήταν ανάγκη βελτίωναν λιγάκι τα στατιστικά στοιχεία για να εμφανίζονται σαν σοβαροί διαχειριστές των δημοσιονομικών πραγμάτων. Είναι βρε παιδί μου πολύ ωραία τα νησιά και η θάλασσα, είναι πολύ σημαντικός για την ευρωπαϊκή μοίρα ο Παρθενώνας για να κακιώσει κανείς πραγματικά με τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων. Και να τώρα που η υπομονή αρχίζει να γίνεται οργή και μάλιστα ασυγκράτητη.» Αυτά ο Γερμανός δημοσιογράφος. Ακολουθεί φυσικά η αναλυτική εξιστόρηση των αμαρτημάτων και παθημάτων της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής που άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα για όλους.

Συμπαθέστατο μικρό έθνος

Ακρόπολη

Συγκρατούμε αυτή την αποστροφή: τόσο ωραία η θάλασσα, τόσο σημαντικός ο Παρθενώνας για να θυμώσει κανείς με τους απογόνους των αρχαίων. Ακούγεται σαν να λέει κάποιος: τόσο καλό παιδί, τόσο συμπαθητικό, με τόσο ωραίες αφέλειες, μένει σε κείνο το καταπληκτικό πατρικό, και να μας κάνει τέτοιο χουνέρι! Διότι η αποστροφή περιλαμβάνει και μια αντιστροφή, ενδεικτική για τον τρόπο που μας βλέπουν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όχι, όπως θα επέβαλλε η λογική συνέπεια, ως ένα γεροντικό και υπερώριμο έθνος με μεγάλο παρελθόν, αλλά ως νήπιο έθνος που κατοικεί σε ένδοξα ανάκτορα. Και του χαϊδεύεις τα μαλλιά κοιτώντας το στα μάτια να δεις αν μοιάζει του περιβόητου μπαμπά, αλλά αυτό είναι κακομαθημένο και σου πατάει ξαφνικά μια δαγκωνιά και τότε ξεχνάς την οικογενειακή του προϊστορία και τα πατρογονικά κειμήλια και του ρίχνεις ένα ξεγυρισμένο σκαμπίλι να συνέλθει, «ανάγνωθι» του βρίσκεις επειγόντως κηδεμόνα, «όρα» κοινοτική επιτήρηση.

Η πολιτική ανάλυση θα επισήμαινε σίγουρα τις ασυγχώρητες ευθύνες της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, της παρελθούσης αλλά και της προπαρελθούσης και νυν, για τον τρόπο που μας βλέπουν σήμερα. Πέρα απ’ αυτό όμως, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, πάντα έτσι μας έβλεπαν, ως ένα συμπαθέστατο μικρό έθνος με ιδιαίτερη ιστορία. Δεν αποκλείεται να είμαστε ακριβώς έτσι. Το σημαντικό όμως τώρα είναι ότι τους πικράναμε και πρέπει να αποφασίσουμε όντως τι θέλουμε αφού ζούμε στην ίδια ζώνη: να επανορθώσουμε το ταχύτερο δυνατόν για το κοινό καλό ή να συνεχίσουμε τις παγαποντιές με άδηλη, δυσάρεστη έκβαση.

Σπύρος Μοσκόβου

Υπεύθ. Σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

dw