Ισραηλινές θηριωδίες στη Γάζα και ισραηλινο-αμερικανικές σχέσεις

Tη στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο, ο υπουργός Εξωτερικών των HΠA Τζον Κέρι μόλις έφτασε στο Τελ Αβίβ με σκοπό να μεσολαβήσει για τον «τερματισμό της βίας» στη Λωρίδα της Γάζας.

Ο Τζον Κέρι συνομιλεί με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Ο ίδιος, φυσικά, δήλωνε πριν από λίγες ημέρες στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του NBC «Meet the Press» ότι το Ισραήλ «έχει κάθε δικαίωμα στον κόσμο να προστατεύσει τον εαυτό του» από τις επιθέσεις της Χαμάς. Δηλαδή, να σκοτώνει άμαχο πληθυσμό, να δολοφονεί παιδιά, να βομβαρδίζει νοσοκομεία και εν γένει να παραβιάζει κάθε έννοια δικαίου, ηθικής και διεθνούς νομιμότητας.

Η δημόσια στήριξη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στη νέα βάρβαρη και εγκληματική εισβολή (η τρίτη μέσα σε πέντε χρόνια) μίας εκ των μεγαλύτερων στρατιωτικών δυνάμεων στον κόσμο στην ανυπεράσπιστη Λωρίδα της Γάζας, ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες 1,8 εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, ήρθε δύο μέρες μετά το ομόφωνο ψήφισμα στην αμερικανική Γερουσία υπέρ της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα. Ενα παρόμοιο ψήφισμα είχε λάβει χώρα μία εβδομάδα νωρίτερα στο Κογκρέσο, ενώ στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα μεταξύ των δύο ψηφισμάτων μία επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας ενέκρινε αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας για το ισραηλινό αντιπυραυλικό σύστημα «Σιδερένιος Θόλος».

Φυσικά, δεν υπήρξε καμία αναφορά στη Γερουσία και στο Κογκρέσο για τους εκατοντάδες αθώους πολίτες στη Γάζα, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά, που δολοφονούνται εν ψυχρώ από τον ισραηλινό στρατό. Υπάρχει λόγος γι' αυτό: η επίσημη στρατηγική του Ισραήλ είναι ότι, ανά τακτικά χρονικά διαστήματα, πρέπει να «κουρεύει το γκαζόν» στη Γάζα. Και η εκτόξευση των ρουκετών προσφέρει την αφορμή, ανάμεσα σε γεωπολιτικούς και αμιγώς πολιτικούς λόγους, να δοκιμάζονται στο «πεδίο μάχης» τα όπλα της ισραηλινής αμυντικής βιομηχανίας, καθώς το Ισραήλ αποτελεί μία από τις κορυφαίες χώρες στην εξαγωγή στρατιωτικού εξοπλισμού. Η στρατηγική του «κουρέματος του γκαζόν» (η φράση που χρησιμοποιείται στους ισραηλινούς στρατιωτικούς κύκλους για να διατηρείται ο εχθρός εκτός ισορροπίας) έχει την πλήρη στήριξη της Ουάσιγκτον. Οποιος πιστεύει ότι το Ισραήλ είναι αυτό που χειραγωγεί και καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον δεν ασπάζεται απλώς αφελείς θεωρίες συνωμοσίας, αλλά διαστρεβλώνει τη σημασία της έννοιας της αυτοκρατορίας. Αν το σιωνιστικό κράτος των 7,4 εκατομμυρίων ανθρώπων (με τους Εβραίους να αποτελούν το 80%) έχει το πάνω χέρι στη σχέση του με μία παγκόσμια αυτοκρατορία, που διαθέτει πάνω από 1.110 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον πλανήτη (όταν τόσο η ρωμαϊκή αυτοκρατορία όσο και η βρετανική αυτοκρατορία δεν διέθεταν στο αποκορύφωμά τους πάνω από 40 βάσεις η κάθε μία τους, βλ.: Kevin Zeese και Margaret Flowers «US Empire Reaches Breaking Point: Time to End It», Truthout, 21 Ιουλίου 2014) και όπου ο αντισημιτισμός ήταν «πολιτιστικά» ενσωματωμένος στα υψηλότερα κλιμάκια της αμερικανικής κυβερνητικής και επιχειρηματικής ηγεσίας τουλάχιστον μέχρι και τη δεκαετία του 1970, τότε γιατί να μην αποδεχθούμε και τους ισχυρισμούς κάποιων ότι οι εξωγήινοι ζουν ήδη ανάμεσά μας και πως υποθάλπουν και συντονίζουν τις παγκόσμιες εξελίξεις με σκοπό τον αφανισμό της ανθρωπότητας. Και οι δύο απόψεις βασίζονται σε χωρίς λογικό ειρμό σκέψεις.

Ούτε φυσικά ισχύει το ακόμη αφελέστερο επιχείρημα του Ολοκαυτώματος. Δηλαδή, ότι οι ΗΠΑ νιώθουν ότι έχουν κάποιο ειδικό ηθικό χρέος που πρέπει να ξεπληρώσουν. Εάν αφηρημένες ηθικές αρχές καθοδηγούσαν τη στήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα πρέπει να ήταν ήδη ο ηθικός αντιπρόσωπος σε όλο τον κόσμο, αντί ένας διαβόητος αντίπαλος των μεγαλύτερων προοδευτικών παγκόσμιων αιτημάτων και στενός συνεργάτης με μερικά από τα πιο βάναυσα στρατιωτικά καθεστώτα που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του δεύτερου μέρους του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική.

Το Ισραήλ αποτελεί εδώ και δεκαετίες τον πιο σημαντικό και αξιόπιστο στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ είναι αυτές που χρησιμοποιούν το Ισραήλ ως μισθοφόρο για να διατηρήσουν την ασφάλεια και τα ηγεμονικά συμφέροντά τους στη Μέση Ανατολή και όχι το Ισραήλ τις ΗΠΑ για να προωθήσει τα δικά του ηγεμονικά σχέδια, όπως διατείνονται οι αναλυτές που θεωρούν ότι το ισραηλινό λόμπι είναι στην πραγματικότητα τόσο ισχυρό που έχει ουσιαστικά καταστήσει αποικία του την αμερικανική πολιτική και την κοινωνία.

Η «ειδική σχέση» των ΗΠΑ με το σιωνιστικό κράτος ξεκινάει από τις απαρχές του Ψυχρού Πολέμου ως μέσο για την αντιστάθμιση της σοβιετικής επιρροής στην περιοχή, αλλά η ενσωμάτωση του Ισραήλ στην εγχώρια πολιτική των ΗΠΑ λαμβάνει σάρκα και οστά από τη στιγμή που το ρεπουμπλικανικό κόμμα αρχίζει να χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να αποσπάσει τη στήριξη της θρησκευτικής Δεξιάς, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται στην πορεία μια πολύ στενή χρηματοοικονομική και πολιτική σχέση μεταξύ ΗΠΑ και του ισραηλινού/εβραϊκού στοιχείου, σε βαθμό που να αποτελεί ταμπού η οποιαδήποτε κριτική εναντίον του Ισραήλ, αλλά και η ίδια η αμερικανική δημοκρατία να εξελίσσεται σταδιακά σε μια θεοκρατία, ιδίως την οκταετία της διακυβέρνησης του Τζορτζ Μπους του νεότερου. Οσον αφορά το περιβόητο ισραηλινό λόμπι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι πανίσχυρο. Στα ζητήματα που δεν αφορούν ιδιαίτερα τα κέντρα αμερικανικής εξουσίας, αλλά το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα λόμπι.

Η νέα επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα έχει ελάχιστα να κάνει με την εκτόξευση των ρουκετών, που ξεκίνησαν μετά την εκστρατεία ισραηλινών αντιποίνων, συμπεριλαμβανομένων των συλλήψεων εκατοντάδων υπόπτων υποστηρικτών της Χαμάς για τον θάνατο των τριών εφήβων εποίκων, ένα συμβάν για το οποίο η Χαμάς αρνήθηκε κάθε εμπλοκή. Οι δύο σημαντικότεροι μάλλον λόγοι, όπως αναφέρει σε μία συνέντευξη που μου παραχώρησε για το γνωστό αμερικανικό ηλεκτρονικό ειδησεογραφικό site «Truthout» ο Richard Falk, ομότιμος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στην έδρα Albert G. Milbank στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και πρώην ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για την κατεχόμενη Παλαιστίνη (2008-2014), ήταν οι εξής: πρώτον, η «ανεπιθύμητη δημιουργία στις 2 Ιουνίου μίας προσωρινής ?κυβέρνησης εθνικής ενότητας? υπό την ηγεσία Φατάχ - Χαμάς, η οποία υπονόμευε? την προσπάθεια (του Ισραήλ) να μη ενωθούν ποτέ οι δύο αυτές δυνάμεις». Και, δεύτερον, «το ισχυρό κίνητρο του Ισραήλ να αποδυναμώσει τη Χαμάς στη Δυτική Οχθη έτσι ώστε να μπορέσει το Ισραήλ να δικαιολογήσει τις κινήσεις που ανάλαβε τον Απρίλιο με σκοπό να δώσει τέλος στις απευθείας διαπραγματεύσεις με την Παλαιστινιακή Αρχή και να προχωρήσει ακόμη πιο κοντά στην ενσωμάτωση της Δυτική Οχθης στο Ισραήλ και να υλοποιήσει το σιωνιστικό εποικιστικό όνειρο πέραν των συνόρων του 1967».

Σε όλο αυτό το σκηνικό, δηλαδή στις νέες θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα, ο Richard Falk δεν παραλείπει να υπογραμμίσει ότι «οι ΗΠΑ έχουν τα χέρια τους βουτηγμένα στο αίμα».

Αξίζει να κλείσουμε με ένα απόσπασμα της επιστολής του ηρωικού Νορβηγού γιατρού στη Γάζα Mads Gilbert, γιατί ο ίδιος φαίνεται να έχει απόλυτη συναίσθηση του απόλυτα εγκληματικού πολιτικού δράματος που παίζεται εκεί εις βάρος αθώων ανθρώπινων ζωών. Γράφει:

Κύριε Ομπάμα - έχετε καρδιά;

Σας προσκαλώ να περάσετε μία βραδιά, μόνο μία βραδιά, μαζί μας στο Σίφα (νοσοκομείο της Γάζας). Μεταμφιεσμένος ίσως ως καθαριστής.

Είμαι σίγουρος, 100%, ότι θα αλλάξει την ιστορία.

Κανείς με καρδιά ΚΑΙ ισχύ δεν θα μπορούσε να φύγει έχοντας περάσει μία βραδιά στο Σίφα χωρίς να είναι αποφασισμένος να δώσει τέλος στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού.

Αλλά οι άκαρδοι και οι ανελέητοι έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους και σχεδίασαν άλλη μία σφαγή «dahyia» (το ισραηλινό στρατιωτικό δόγμα του ασύμμετρου πολέμου σε αστικό περιβάλλον) στη Γάζα.

Τα ποτάμια αίματος θα τρέχουν τη νύχτα που έρχεται. Ακούω ότι έχουν ακονισμένα τα εργαλεία του θανάτου.

Σας παρακαλώ. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αυτό, ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Χ. Ι. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ

Ο Χ. Ι. Πολυχρονίου δίδαξε για πολλά χρόνια ως καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και είναι νυν ερευνητής και Policy Fellow σε Ινστιτούτο Οικονομικών της Νέας Υόρκης, αρθρογράφος και μέλος του προγράμματος «Δημόσιοι Διανοούμενοι» στο αμερικανικό ηλεκτρικό έντυπο «Truthout». Οι απόψεις αυτές είναι απολύτως προσωπικές και δεν εκφράζουν κατ' ανάγκη κανέναν οργανισμό με τον οποίον συνδέεται ο υπογράφων επαγγελματικά.