Η Ελλάδα αλλάζει
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Εχουν αλλάξει πολλά πράγματα γύρω μας, τα οποία περνούν απαρατήρητα γιατί μας αρέσει να γκρινιάζουμε και γιατί, εν μέρει, τα θεωρούμε αυτονόητα. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι και αυτό ας μην το ξεχνάμε. Θυμάστε τα ταξί πριν από την κρίση; Εξαφανίζονταν κάποιες ώρες όταν βρισκόταν σε εξέλιξη εκείνη η περίφημη «αλλαγή». Σταματούσε το άδειο ταξί, ρωτούσε ο οδηγός πού πας και κατόπιν απαντούσε με ένα βλοσυρό «niet» αν τύχαινε να πηγαίνει σε άλλη κατεύθυνση. ΄Η μήπως ξεχάσαμε εκείνες τις διπλές κούρσες που οδηγούσαν σε γνωριμίες με αγνώστους που πήγαιναν «περίπου» στην ίδια κατεύθυνση; Τώρα συναντάς επαγγελματίες οδηγούς, ειδικά στις νεαρές ηλικίες, με καθαρά αυτοκίνητα και δεν χρειάζεται να συμπίπτουν οι προορισμοί σας για να κάνεις τη δουλειά σου. Σκέφτομαι το πόσος καβγάς έγινε για τα ταξί και μετά βλέπω τα καινούργια βανάκια με οδηγό που μεταφέρουν τους τουρίστες. Το επίπεδο των υπηρεσιών της χώρας ανεβαίνει και συμπολίτες μας βρίσκουν δουλειά. Αναρωτιέμαι αν όλη αυτή η φασαρία έγινε γι’ αυτό, το τόσο αυτονόητο σε κάθε άλλη χώρα του κόσμου. Δείτε μετά τι έχει συμβεί με τα φαρμακεία. Ολοι μας ταλαιπωρηθήκαμε κάποια μεσημέρια για να βρούμε διημερεύον ή δεν ξέρω τι άλλο φαρμακείο. Πολλά έμοιαζαν με παρατημένη αποθήκη φαρμάκων. Τώρα βρίσκεις φαρμακεία ανοικτά από το πρωί μέχρι το βράδυ και, τις περισσότερες φορές, ανθρώπους πρόθυμους να σε εξυπηρετήσουν. Βλέπεις όμως και τη διαφορά ανάμεσα στην παλιά και τη νέα Ελλάδα, στη διαφορετική νοοτροπία της παλιάς και της νέας γενιάς.
Η Ελλάδα αλλάζει, με γκρίνια και με πολύ πόνο για ένα κομμάτι της κοινωνίας. Αλλάζει όμως. Οποιος σας έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι οι περισσότερες συναλλαγές με τις εφορίες ή άλλες υπηρεσίες μπορεί να γίνουν ηλεκτρονικά θα θεωρείτο παράφρων ή γραφικός. Φτάσαμε από το σημείο όπου ένα κρουαζιερόπλοιο δεν ήξερε αν μπορούσε να δέσει λόγω κάποιας απεργίας, στον φόβο μήπως έχουμε περισσότερες κρουαζιέρες από όσες αντέχουν τα νησιά μας και οι υποδομές τους. Ωριμάζουμε σιγά-σιγά, αλλά σταθερά. Εχουμε πολύ δρόμο ακόμη για να γίνουμε μία απολύτως κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Η διαχείριση των σκουπιδιών μας και η κατάσταση σε ορισμένες δημόσιες υπηρεσίες δείχνει μάλλον προς τον Τρίτο Κόσμο. Η κρίση μάς άλλαξε όμως συνήθειες, τρόπο σκέψης και σε ορισμένες περιπτώσεις μάς έχει φέρει μπροστά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σκεφθείτε τι ήταν ο Πειραιάς πριν από είκοσι χρόνια, πόσο έχει αλλάξει σήμερα με την επένδυση της Cosco και πόσο θα αλλάξει ακόμη αν δεν βάλουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας. Να υπενθυμίσουμε ότι ούτε αυτό ήταν αυτονόητο, γιατί η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού είχε γίνει αντικείμενο μιας δήθεν ιδεολογικοθεολογικής συζήτησης πίσω από την οποία κρύβονταν μικρά, αλλά ισχυρά συμφέροντα. Τώρα γειτονικές χώρες φοβούνται για την τύχη των δικών τους λιμανιών αν ο Πειραιάς γιγαντωθεί...
Η Ελλάδα αλλάζει, με γκρίνια και με πολύ πόνο για ένα κομμάτι της κοινωνίας. Αλλάζει όμως. Οποιος σας έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι οι περισσότερες συναλλαγές με τις εφορίες ή άλλες υπηρεσίες μπορεί να γίνουν ηλεκτρονικά θα θεωρείτο παράφρων ή γραφικός. Φτάσαμε από το σημείο όπου ένα κρουαζιερόπλοιο δεν ήξερε αν μπορούσε να δέσει λόγω κάποιας απεργίας, στον φόβο μήπως έχουμε περισσότερες κρουαζιέρες από όσες αντέχουν τα νησιά μας και οι υποδομές τους. Ωριμάζουμε σιγά-σιγά, αλλά σταθερά. Εχουμε πολύ δρόμο ακόμη για να γίνουμε μία απολύτως κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Η διαχείριση των σκουπιδιών μας και η κατάσταση σε ορισμένες δημόσιες υπηρεσίες δείχνει μάλλον προς τον Τρίτο Κόσμο. Η κρίση μάς άλλαξε όμως συνήθειες, τρόπο σκέψης και σε ορισμένες περιπτώσεις μάς έχει φέρει μπροστά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σκεφθείτε τι ήταν ο Πειραιάς πριν από είκοσι χρόνια, πόσο έχει αλλάξει σήμερα με την επένδυση της Cosco και πόσο θα αλλάξει ακόμη αν δεν βάλουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας. Να υπενθυμίσουμε ότι ούτε αυτό ήταν αυτονόητο, γιατί η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού είχε γίνει αντικείμενο μιας δήθεν ιδεολογικοθεολογικής συζήτησης πίσω από την οποία κρύβονταν μικρά, αλλά ισχυρά συμφέροντα. Τώρα γειτονικές χώρες φοβούνται για την τύχη των δικών τους λιμανιών αν ο Πειραιάς γιγαντωθεί...
No comments:
Post a Comment