Κυρίαρχο θέμα στα σημερινά σχόλια του ευρωπαϊκού τύπου οι ταραχές στην Τουρκία.
Η Frankfurter Allgemeine Zeitung παρατηρεί: «Είναι μια καλή είδηση ότι το τουρκικό υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε τη διεξαγωγή μιας ενδελεχούς έρευνας για τα έκτροπα, διαβεβαιώνοντας παράλληλα ότι θα τιμωρήσει τυχόν ακραίες συμπεριφορές αστυνομικών. Άγνωστο εάν όντως συμβούν όλα αυτά. Ούτως ή άλλως, το σημαντικότερο είναι ότι η Τουρκία αρχίζει να συνηθίζει σε μια διαφορετική μεταχείριση των μειονοτήτων. Δεν αρκεί να δείχνει κανείς κατανόηση για αυτές μόνον όταν παρακολουθεί τυχαία και ο υπόλοιπος κόσμος».
Το σχόλιο της εφημερίδας Handelsblatt: «Την ώρα που ο Ερντογάν συνιστά στις υπόλοιπες χώρες της περιοχής που θέλουν τη δημοκρατία, να έχουν την Τουρκία ως πρότυπο, είναι έτοιμος να εφοδιάσει τη χώρα του με ένα προεδρικό σύνταγμα το οποίο θα έδινε στον μελλοντικό πρόεδρο άνευ προηγουμένου εξουσίες. Δεν είναι μυστικό ότι την επόμενη χρονιά θέλει να εκλεγεί στο ανώτατο αξίωμα. Θα πρέπει όμως μάλλον να θάψει τα σχέδια αυτά. Οι μαζικές διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών έδειξαν ότι οι Τούρκοι δεν θέλουν έναν ‘ισχυρό άνδρα’».
«Τουρκική άνοιξη»;
«(...) Οι Τούρκοι μάχονται για τη διατήρηση της δημοκρατίας»
Η βρετανική Independent: «(…) Δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει πραγματικά τις διαμαρτυρίες στην Τουρκία με τα κινήματα διαμαρτυρίας σε Κάιρο και Τύνιδα στην απαρχή της Αραβικής Άνοιξης. Η Τουρκία έχει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία έφερε οικονομική ευημερία. Ωστόσο ο πρωθυπουργός Τ. Ερντογάν δείχνει όλο και περισσότερο αυταρχικές τάσεις, ακόμη κι αν έχει ανοίξει την πόρτα της συμφιλίωσης προς τους Κούρδους. Καταπιέζει τα μέσα ενημέρωσης ενώ οι περιορισμοί στην πώληση αλκοόλ έφεραν στην επιφάνεια φόβους για έναν υφέρποντα εξισλαμισμό. Εάν οι διαμαρτυρίες αυτές εξελιχθούν σε εσωτερική αναταραχή, τότε αυτό θα μπορούσε να υπονομεύσει την πολιτική και οικονομική ιστορία επιτυχίας της Τουρκίας».
Στο ίδιο μήκος κύματος και η βελγική De Standaard: «Θα ήταν λάθος να εξομοιώσει κανείς τις αραβικές επαναστάσεις με τις ταραχές στην Τουρκία. Την ώρα που οι Άραβες κατέβαιναν στους δρόμους για να ξεφορτωθούν τους δικτάτορές τους, οι Τούρκοι μάχονται για τη διατήρηση της δημοκρατίας. Ενισχυμένος από την επιτυχή οικονομική πολιτική των τελευταίων δέκα χρόνων, ο Ταγίπ Ερντογάν επιχείρησε να δει σε ποιο βαθμό μπορεί να εμφυσήσει στον τουρκικό λαό τις ισλαμιστικές και παραδοσιακές πεποιθήσεις του. Γι΄ αυτό τιμωρήθηκε τώρα κυρίως από τους καλά μορφωμένους Τούρκους».
Η ελβετική Neue Zürcher Zeitung σημειώνει: «Για μεγάλο διάστημα διαφαινόταν ότι ο Ερντογάν θα κατάφερνε να γίνει την επόμενη χρονιά ο πρώτος εκλεγμένος από το λαό πρόεδρος της Τουρκίας. Εντούτοις ίσως να υπερεκτίμησε τη δημοτικότητά του, όπως δείχνει η κριτική για την πολιτική του έναντι της Συρίας ή οι διαμαρτυρίες των πολιτών στην Κων/πολη. Όπως φαίνεται θα αποτύχει στην προσπάθειά του να εισαγάγει στο νέο σύνταγμα ένα προεδρικό σύστημα κατά το γαλλικό πρότυπο, το οποίο προφανώς θα ήταν κομμένο και ραμμένο στις πολιτικές του φιλοδοξίες. Η αντιπολίτευση δεν θέλει να τείνει χείρα βοηθείας ώστε το σύνταγμα να γίνει όχημα για τη διεύρυνση των εξουσιών του Ερντογάν».
Η Μέρκελ διακυβεύει την αξιοπιστία της
«(...) Διακυβεύει (...) την αξιοπιστία της ως πολιτικού που θέλει να εξυγιάνει τα δημοσιονομικά»
Τις προεκλογικές υποσχέσεις της Α. Μέρκελ οι οποίες κοστολογούνται στα 28 δισ. ευρώ, σχολιάζει σήμερα η Berliner Zeitung: «Είναι αξιοσημείωτο ότι η έξυπνη αυτή καγκελάριος και το επιτελείο τους δεν έχουν καταλάβει ακόμη ένα πράγμα: το ισχυρότερο χαρτί ενός πολιτικού δεν είναι οι προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά η αξιοπιστία του. Η Άγκελα Μέρκελ διαχειρίζεται εξαιρετικά επιπόλαια όμως το κεφάλαιο αυτό. (…) Καυχιέται για εγχειρήματα τα οποία δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν με την πολιτική των περικοπών».
Σε παρόμοιο ύφος και το σχόλιο της Augsburger Allgemeine: «Όταν ψηφίσουν τον Σεπτέμβριο οι Γερμανοί, δύο θέματα θα κρίνουν πιθανότατα πού θα βάλουν το σταυρό τους: η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και ο αγώνας για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Η καγκελάριος προσπαθεί να επωφεληθεί και στα δυο πεδία. Αυτό είναι λογικό. Αλλά και ριψοκίνδυνο. Όταν υπόσχεται από τη μια πλευρά κοινωνικές παροχές χωρίς όμως να λέει πού θα βρεθούν τα χρήματα, τότε διακυβεύει από την άλλη πλευρά την αξιοπιστία της ως πολιτικού που θέλει να εξυγιάνει τα δημοσιονομικά».
Τέλος, για το ίδιο θέμα η Neue Osnabrücker Zeitung: «Ο υπ. Οικονομικών Β. Σόιμπλε λέει πώς έχουν τα πράγματα. Δεν υπάρχουν και πολλά να μοιραστούν. Το γεγονός ότι η Α. Μέρκελ κάνει λες και μπορούν να μοιραστούν πολλά δισ. ευρώ στο λαό, είναι εύκολο να εξηγηθεί: δεδομένου ότι η λιτότητα και η δημοσιονομική εξυγίανση δεν αποτελούν ιδιαίτερα ελκυστικά θέματα για έναν προεκλογικό αγώνα, πρέπει να βρεθούν άλλα, δημοφιλή θέματα. Έτσι λοιπόν οι ρόλοι μοιράζονται ως εξής: η Μέρκελ εμφανίζεται ως η κοινωνική, ο Σόιμπλε ως εξυγιαντής και ο Ρέσλερ είναι υπέρ της λιτότητας. Έτσι Χριστιανοδημοκράτες και Φιλελεύθεροι καλύπτουν τρείς βασικούς πολιτικούς τομείς (…)».
Επιμέλεια: Κώστας Συμεωνίδης
Υπεύθ. Σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη dw de
Επιμέλεια: Κώστας Συμεωνίδης
Υπεύθ. Σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη dw de
No comments:
Post a Comment