Αποψη: Η παρτίδα θα κριθεί μέχρι το καλοκαίρι

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί, μαζί με το νέο φορολογικό πλαίσιο, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την αναδιοργάνωση της κρατικής διοίκησης και τη διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου για τις εργασιακές συμβάσεις, τα πέντε κρίσιμα σημεία για την έξοδο της χώρας από τη βαθύτατη κρίση. Υπάρχουν, βεβαίως, τρία κρίσιμα ζητήματα. Είναι σημαντικό να εκπληρωθεί ο στόχος του 2013, σύμφωνα με τον οποίο το κράτος θα εισπράξει τουλάχιστον 2,5 δισ. ευρώ από τις πωλήσεις δημόσιας περιουσίας. Για τους ελεγκτές της τρόικας, αν αυτό έχει επιτευχθεί μέχρι την τελευταία μέρα του οικονομικού έτους, όλα τα άλλα είναι, πρακτικώς, αδιάφορα. Για την κυβέρνηση όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι πολιτικοί παράγοντες νιώθουν ότι δεν θα είναι δύσκολο για το Ταμείο Αξιοποίησης της Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) να πιάσει τον στόχο. Η άποψη αυτή επιβεβαιώθηκε, στην αντίληψη των κυβερνητικών, με τα πρώτα 300 εκατ., περίπου, που έχει ήδη εισπράξει το κράτος από τις αρχικές γοργές κινήσεις, σε συνδυασμό με τον ζωηρό ανταγωνισμό που προκαλεί το δίδυμο των εταιρειών αερίου και ο ΟΠΑΠ. Βεβαίως, για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Χρειάζεται κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο, κάτι μεγαλύτερο. Θα επιθυμούσε να έχει εκδηλωθεί γαλλικό ενδιαφέρον στο «αέριο», πλην όμως, όπως όλα δείχνουν, το ΤΑΙΠΕΔ θα χρειαστεί να διαλέξει μεταξύ των δύο εκ Ρωσίας μνηστήρων, την καθεστωτική Γκαζπρόμ ή την πιο ανταγωνιστική Σιντέζ. Υπάρχει όμως μια σοβαρή διαφορά, σε σύγκριση με τη μέθοδο αποκρατικοποιήσεων που ακολουθήθηκε στο παρελθόν. Μόνο αρμόδιο όργανο για να λάβει την τελική απόφαση είναι το διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου, η ανεξαρτησία του οποίου είναι διασφαλισμένη από τον νόμο. Κυβέρνηση, τρόικα, τεχνικοί και χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι, καθώς και ο ανεξάρτητος εκτιμητής, έχουν κάτι να πουν, να προσθέσουν και να αφαιρέσουν, μέχρι τη στιγμή της απόφασης. Υστερα απ' αυτήν, μόνον το Ελεγκτικό Συνέδριο και ο ίδιος ο επενδυτής έχουν λόγο. Η διαδικασία αυτή είναι σαφής και διαφανής. Εχει το προσόν πως διασφαλίζει στους διεθνείς επενδυτές ότι οι εγχώριοι «αντίπαλοι» δεν θα απολαμβάνουν κάποια εύνοια. Είναι σε όλους γνωστό ότι η παράδοση στο θέμα των αποκρατικοποιήσεων, ακριβώς όπως συνέβαινε και με τα μεγάλα κρατικά συμβόλαια, απαιτούσε από τους διεθνείς επενδυτές να «προσλάβουν» Ελληνα συνεργάτη. Η «συνεργασία» αυτή επεδεικνύετο στην κοινή γνώμη ως «ελληνική συμμετοχή», με την εξήγηση ότι η συμμετοχή των δικών μας επιχειρηματιών διασφαλίζει καλύτερα τα συμφέροντα των Eλλήνων εργαζομένων. Στην πράξη, όπως όλοι οι καλά ενημερωμένοι γνωρίζουν, το μόνο που φρόντιζαν τα ελληνικά συμφέροντα, εκτός από την τσέπη των μετόχων τους, ήταν η ενίσχυση του κομματικού και, κάποτε, του προσωπικού ταμείου των πολιτικών που αναλάμβαναν να επηρεάσουν την τελική απόφαση. Ο δεύτερος σοβαρός στόχος στην υπόθεση των αποκρατικοποιήσεων είναι ο συνδυασμός του υψηλότερου τιμήματος με την εξασφάλιση ενός σοβαρού επενδυτικού σχεδίου. Επιμένουν πολλοί να αγνοούν ότι πέραν του αρχικού τιμήματος, εκείνο που χρειάζεται η χώρα είναι μεγάλες και ακριβές επενδύσεις. Τις οποίες, βεβαίως, θα κάνει ο νέος ιδιοκτήτης ή ο μακρόπνοος ενοικιαστής. Δείτε το παράδειγμα της κινεζικής Cosco. Είναι έτοιμη να επενδύσει σε έναν τέταρτο προβλήτα, ενώ τελειώνει δύο χρόνια νωρίτερα τον τρίτο. Θέλει να αποκτήσει το εμπορευματικό τρένο. Σκέφτεται ζωηρά έναν προβλήτα για τα κρουαζιερόπλοια. Θα μπορούσε, αν έβρισκε το κατάλληλο κλίμα συνεννόησης, να αναβαθμίσει εντυπωσιακά τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Οι νέοι πελάτες του εμπορευματικού σταθμού, όπως η ΗΡ, θα μπορούσαν να εγκαταστήσουν εδώ μονάδες συναρμολόγησης. Παρόμοια επενδυτική «έκρηξη» μπορεί να γίνει στον ενεργειακό τομέα. Εφόσον η πώληση του «αερίου» συνδυαστεί με την αναδιοργάνωση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η «μικρή ΔΕΗ» θα αποτελεί μια μικρογραφία, περίπου στο 1/4 του μεγέθους, της σημερινής. Θα διαθέτει και λιγνίτη (Φλώρινα) και «νερά» (Νέστο) και αέριο (Κομοτηνή), αλλά θα χρειαστεί να κάνει νέες επενδύσεις τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ. Αλλά και ο στρατηγικός επενδυτής της «μεγάλης ΔΕΗ» θα υποχρεωθεί να επιτύχει αντίστοιχο έργο με αυτό που γίνεται στον ΟΤΕ από τότε που πέρασε στη διαχείριση της Ντόιτσε Τέλεκομ. Τα λιμάνια Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, οι δύο ομάδες αεροδρομίων, οι εταιρείες ύδρευσης και η εκμετάλλευση των αστικών και βιομηχανικών απορριμμάτων αποτελούν ισάξιους τομείς εισπράξεων που θα απομειώσουν το χρέος νέων επενδύσεων, δηλαδή θέσεων εργασίας και κρατικών εσόδων. Ο φόβος, υπαρκτός, είναι ότι η αντιπολίτευση θα επιλέξει την εξυπηρέτηση, αντικειμενικά, όσων επιχειρηματιών, μικρότερων και μεγάλων, ελέγχουν, λιγότερο ή περισσότερο, τις μπίζνες που δημιουργεί η κρατική ιδιοκτησία σε τόσο σημαντικά τμήματα της εθνικής παραγωγής. Το πολύ μετά το Πάσχα, θα γνωρίζουμε περισσότερα. Το πολύ μέχρι το καλοκαίρι, η παρτίδα θα έχει παιχτεί. Με κέρδος για τη χώρα, ας ελπίσουμε!         kathimerini