Οικονομία | 24.10.2011

Ποιός θα πληρώσει τα χρέη της Ελλάδας;

 

Οι χώρες της Ευρωζώνης θέλoυν μεγαλύτερη συμμετοχή των τραπεζών στη διάσωση της Ελλάδας. Οι Γερμανοί διερωτώνται πάντως εάν θα πληρώσουν πράγματι περισσότερο οι τράπεζες ή οι φορολογούμενοι;

 

Πολύς ο λόγος για το ύψος του κουρέματος του ελληνικού χρέους. Ο Αντρέας Σμιτζ πρόεδρος της Ένωσης Γερμανικών Τραπεζών, σε συνέντευξή του στη Rheinische Post, πριν από δυο ημέρες ζήτησε τουλάχιστον 50% και παράλληλα ζήτησε περισσότερο κεφάλαιο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες αλλά όχι με το σταγονόμετρο.

Θα τα καταφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου;Όσο για την Deutsche Bank και την CommerzBank, οι οποίες διαθέτουν ακόμα πολλά ελληνικά ομόλογα, δεν θέλησαν να τοποθετηθούν, μετά από σχετική ερώτηση που τους έκανε η online σύνταξη της Deutsche Welle.   Όσο για το εάν οι τράπεζες προχωρώντας σε ένα κούρεμα θα αναλάβουν μέρος της ευθύνης τους, είναι θέμα προοπτικής και ερμηνείας, όπως τόνισε ο Χανς Πέτερ Μπούργκοφ, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Χοχενχάιμ, μιλώντας στην Deutsche Welle.

«Το θέμα δεν είναι η συνεισφορά των τραπεζών αλλά το πόσο θα βοηθήσουμε τιςτράπεζες. Εάν οι τράπεζες δάνεισαν χρήματα στην Ελλάδα είναι δικό τους πρόβλημα. Έτσι είθισται στις αγορές».

Ούτε σεντ από τους φορολογουμένους

Ο Κλέμενς ΦουστΑπό την άλλη πλευρά ο καθηγητής Κλέμενς Φουστ, στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, πιστεύει επίσης πως η δημόσια συζήτηση διεξάγεται κάτω από λάθος πρίσμα:

«Υπάρχει η λάθος προοπτική. Κάνουμε σαν η πολιτική να επιβαρύνει τις τράπεζες. Όμως δεν θα ήταν λάθος σε μια ακραία περίπτωση οι τράπεζες να μην πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Εάν οι φορολογούμενοι πλήρωναν έστω και ένα σεντ στις τράπεζες θα ήταν το λάθος μήνυμα και είναι άδικο».

Από τη μια πλευρά θα ήταν ακραίο, εάν οι χώρες της ευρωζώνης άφηναν τις τράπεζες να καταρρεύσουν, αλλά από την άλλη πλευρά θα ήταν επίσης λάθος εάν ικανοποιούνταν  όλες τους οι απαιτήσεις. Ο τρίτος δρόμος του κουρέματος φαίνεται τελικά για τους περισσότερους να είναι η πλέον αποδεκτή λύση. Πολιτική και τράπεζες πάνε χέρι – χέρι. Η κατάρρευση του ενός σημαίνει κατάρρευση και του άλλου και για το λόγο αυτό ο καθηγητής Φουστ εμμένει σε μια ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έστω με αναγκαστικά μέσα. 

Marco Müller / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

 

 

dw