Τρίτη νίκη της αραβικής άνοιξης, αυτή τη φορά στη Λιβύη. Η πιο άγρια για την ώρα. Οχτώ μήνες κράτησε η εξέγερση που εξελίχθηκε σε πολυαίμακτο εμφύλιο. Τον επίλογο τον έγραψε το λιντσάρισμα του «βασιλέα των βασιλέων της Αφρικής».
Γυμνό και καθημαγμένο δεν τον φοβόταν πλέον ο λαός του και πρώτη φορά τον πλησίασε. Να τον δουν ακόμα και παιδιά, η βαρβαρότητα της βαρβαρότητας. Αψηφώντας τη δυσωδία που ανέδιδε, όμοια με αυτή του καθεστώτος που 42 χρόνια το πλήρωσε με ποταμούς αίματος ο λαός. Θέαμα ανόσιο. Οιωνός ζοφερός για την πρώτη σελίδα της νεότερης ιστορίας της Λιβύης. Δεν έχει πια τόση σημασία από πού ήρθε το βόλι της κάθαρσης. Από ολόκληρο σχεδόν το έθνος. Ομως τώρα αρχίζει η άλλη μεγάλη μάχη, που πρέπει πάση θυσία να κερδίσουν οι Λίβυοι: να συγκροτηθεί καθολικά αποδεκτή και ενωμένη κυβέρνηση, να γίνουν εκλογές για ένα δημοκρατικό, σύγχρονο και με εθνική συνοχή κράτος. Δεν είναι διόλου εύκολο. Η χώρα δεν έχει ούτε Σύνταγμα, ούτε διάκριση εξουσιών: νομοθετικής, δικαστικής , διοικητικής. Η αλήστου μνήμης «Τζαμαχιρίγια» ήταν οικογενειακή υπόθεση του Καντάφι με τους εφτά γιους του ακροβολισμένους σε όλους τους μοχλούς της εξουσίας και εκατοντάδες επιτροπές -νευρόσπαστα του γκροτέσκου βεδουίνου που κινούσε τα νήματα. Η χώρα έχει 140 φυλές και φατρίες κι από αυτές οι 30 έχουν λόγο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο που έπαιξε ρόλο κυβέρνησης στη διάρκεια του αγώνα και θα ορίσει το μεταβατικό σχήμα για τις εκλογές ήδη αμφισβητείται..
Η σύνθεσή του, ετερόκλητη, αποτελείται από τρεις κύριες δυνάμεις: από ανθρώπους του καθεστώτος, όπως ο πρωθυπουργός Τζαλίλ, που κατέβηκαν τους τελευταίους μήνες από το τρένο, από ισλαμιστές κάθε απόχρωσης και από κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίστηκαν αυθόρμητα. Ολοι διεκδικούν μερίδιο στην εξουσία. Οι μαχητές της Μισράτα, που συνέλαβαν τον Καντάφι και σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σε επιχειρήσεις και αίμα, απαιτούν να απομακρυνθεί ο Τζαλίλ, υπουργός Δικαιοσύνης του Καντάφι. Είχε συναινέσει σε φυλακίσεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις. Οι πολίτες - μαχητές ζητούν στην εξουσία νέα πρόσωπα. Αλλά η προσωπικότητα που θα ενώσει τη χώρα δεν έχει φανεί ακόμα. Υπάρχουν όπλα διάσπαρτα σε άγνωστα χέρια. Πρώτη πρόκληση της νέας κυβέρνησης να μαζέψει τα αδέσποτα Καλάσνικοφ.
*Η χώρα, δίχως παράδοση στη δημοκρατία αλλά με άφθονο πετρέλαιο, βγαίνει από τη δοκιμασία με τις υποδομές τις κατεστραμμένες από τον εμφύλιο. «Η Λιβύη θα περάσει εφιαλτικές μέρες», σχολιάζει η Λίζα Αντερσον, πολιτειολόγος και πρύτανης του Αμερικανικού Πανεπιστημίου του Καΐρου. «Αυτό που κρατούσε τους Λίβυους ενωμένους ήταν ένα είδος νοσηρής εξάρτησης από τον Καντάφι. Ως τη στιγμή που είδαν το νεκρό σώμα του, πολλοί σχεδόν πίστευαν πως θα ξαναγυρίσει σαν βαμπίρ». Αν δεν δημιουργηθούν σύντομα θεσμοί να στηριχτεί ο λαός, ο κίνδυνος «σομαλοποίησης» της Λιβύης είναι ορατός, λένε στη Δύση.
Ο tempora!
Ο συνταγματάρχης Καντάφι δεν ήταν συνηθισμένη περίπτωση. Οταν πήρε την εξουσία 27 ετών με αναίμακτο πραξικόπημα, εκθρονίζοντας τον υπέργηρο βασιλιά Ιντρίς, η Λιβύη δεν ήταν παρά τρεις ομοσπονδοποιημένες επαρχίες και δεκάδες φυλές. Εκείνος την έκανε μία από τις δέκα μεγαλύτερες εξαγωγούς πετρελαίου στον κόσμο. Κρατικοποίησε τα πετρέλαια -η Λιβύη έχει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα στην Αφρική- αποπέμποντας τις ξένες εταιρείες που κερδοσκοπούσαν με αποικιοκρατικές συμβάσεις. Οργάνωσε τη χώρα χωρίς θεσμούς με επίκεντρο την προσωπικότητα του επιβάλλοντας μια εκκεντρική προσωπολατρία. Το κοινωνικό του έργο αναμφισβήτητο. Παιδεία και περίθαλψη δωρεάν. Σχεδόν μηδενικός αναλφαβητισμός. Κατασκεύασε δρόμους, νοσοκομεία, λιμάνια, αεροδρόμια, ξενοδοχεία. Το προσδόκιμο ζωής από 51 χρόνια έφτασε τα 74. Η Λιβύη έγινε μαγνήτης ξένων επενδύσεων. Οι πολίτες της είχαν το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Αφρική. Στη χώρα μπήκαν κολοσσοί της πετρελαϊκής αγοράς. Αλλά το καθεστώς είχε από νωρίς μεταλλαχθεί σε στυγνή δικτατορία.
Ομως
Στο περίεργο ευρωαμερικανικό προτεκτοράτο που έχει μετατραπεί η Λιβύη, αυτή τη στιγμή δεν λειτουργεί τίποτα. Η ανεργία ξεπερνά το 40% κι όσοι δουλεύουν έχουν μισθό 2 δολάρια. Η παραγωγή πετρελαίου που πριν τον εμφύλιο έδινε 1,6 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα έχει πέσει στις 60.000 και όπως εκτιμούν οι ειδικοί δεν θα βρει το ρυθμό της πριν το 2013. Αλλοι είναι πιο αισιόδοξοι. Τα μεγάλα ξενοδοχεία της Τρίπολης και της Βεγγάζης είναι γεμάτα επιχειρηματίες που περιμένουν τα συμβόλαια της ανοικοδόμησης.
πηγή ΕΝΕΤ
No comments:
Post a Comment