προς απώλεια ελέγχου.------------καθημερινή

Tου Κωστα Iορδανιδη Στις κρισιμότερες στιγμές του βίου των εθνών, η όποια κυβέρνηση ασκεί την εξουσία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα δίλημμα – να ισορροπήσει μεταξύ της ανάγκης ριζοσπαστικών αλλαγών και σταθερότητος, διότι άλλως το όποιο σύστημα είναι εκτεθειμένο στον κίνδυνο αμέσου καταρρεύσεως. Πρόκειται για μια κοινότοπη αλήθεια, που όμως δεν έχει γίνει αντιληπτή από την κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου και ιδιαίτερα από την ηγετική «νεωτεριστική» ομάδα, που δίδει και τον τόνο της κυβερνητικής πολιτικής. Στο αντιπροσωπευτικό επίσης σύστημα, το ζητούμενο δεν είναι απλώς η αποφασιστικότητα ή έστω οι λαμπρές ιδέες, διότι τα στοιχεία αυτά μπορούν να εντοπισθούν και σε καθεστώτα απολυταρχικά, όπως συχνότατα συνέβη στο παρελθόν, στις περιόδους της πεφωτισμένης μοναρχίας. Το όποιο πλεονέκτημα του αντιπροσωπευτικού συστήματος είναι ότι βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με την κοινωνία –και όχι σε σχέση ομηρίας με ομάδες συμφερόντων, φυσικά– διότι διά του τρόπου αυτού εξασφαλίζεται η σταθερότης. Αυτήν την αυτονόητη αρχή φαίνεται να αγνοούν όλες οι κυβερνήσεις, που αντί ουσιαστικού διαλόγου υιοθετούν είτε τη λαϊκίστικη προσέγγιση είτε την «τεχνοκρατική», με αποτέλεσμα να ενεργούν απλούστατα εκτός τόπου και χρόνου. Με την ένταξη της χώρας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες και στη συνέχεια στη Ζώνη του Ευρώ, θα έλεγε κανείς ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας όφειλε να απελευθερωθεί, με δεδομένο ότι οι πολιτικές διαμορφώνονται από κοινού –ό, τι και εάν αυτό σημαίνει– στις Βρυξέλλες. Αυτό που απέμενε ως τομέας δράσεως του ελληνικού πολιτικού συστήματος ήταν η αποκωδικοποίηση των κοινοτικών αποφάσεων, η εναρμόνιση της ελληνικής πραγματικότητος –κοινωνικής και οικονομικής– με το νέο σύστημα που διαμορφωνόταν στην Ενωμένη Ευρώπη. Η αποτυχία διαδοχικών κυβερνήσεων της Ελλάδος στον τομέα αυτόν υπήρξε κραυγαλέα. Οι αποτυχημένοι χειρισμοί δεκαετιών βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους σήμερα. Το ΠΑΣΟΚ, αφού διήγειρε τους Ελληνες πολίτες υποσχόμενο αυξήσεις και ένα οικονομικό μέλλον καλύτερο, άρχισε να εφαρμόζει από τον Μάιο την πλέον άτεγκτη πολιτική μειώσεως συντάξεων και μισθών, αυξήσεως της ανεργίας και υφέσεως αντί της αναπτύξεως που υποσχόταν προεκλογικώς. Το οικονομικό επιτελείο της κυβερνήσεως του κ. Παπανδρέου προβάλλει στο επικοινωνιακό επίπεδο το επιχείρημα ότι με την πολιτική που ακολουθεί αυξάνει την αξιοπιστία των Ευρωπαίων και των αγορών προς τη χώρα μας. Εχει όμως χάσει πλήρως την αξιοπιστία της στο επίπεδο των πολιτών. Η σταθερότης μιας χώρας είναι συνάρτηση των σχέσεων –έστω και μερικής εμπιστοσύνης– της κοινωνίας με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Αλλά η εμπιστοσύνη έχει κλονισθεί. Με την εξωστρεφή διάθεση που διακρίνει την «εκσυγχρονιστική» ομάδα της κυβερνήσεως δεν φαίνεται να έχει γίνει αντιληπτό ότι η χώρα εισήλθε σε περίοδο ασταθείας· αυτό που δεν μπορεί να προσδιορισθεί είναι ποία εκδήλωση θα έχει η αστάθεια – εάν με άλλα λόγια θα πάρει τη μορφή κοινωνικής αναταραχής ή εάν οδηγήσει σε υπονόμευση του υπάρχοντος συστήματος. Η πολιτική απειρία της «εκσυγχρονιστικής» ομάδος μπορεί να οδηγήσει σε ευρύτερη απώλεια του ελέγχου.