Πώς η Ν.Δ. αρνείται την Ευρώπη

Του Μπαμπη Παπαδημητριου

Δεν γνωρίζω τι μπορεί να συζητήσει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με τους ανθρώπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, συμμαχία που συνενώνει τα συντηρητικά κόμματα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ισως τίποτε, κοινού ενδιαφέροντος, πλέον. Ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει αποφασισμένος να οδηγήσει, χωρίς περιστροφές, το κόμμα που έβαλε τη χώρα στην Ενωμένη Ευρώπη, υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μακριά από τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες και, τελικά, μακριά από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, ίσως και χωρίς κανέναν σχεδιασμό, οι δρόμοι της Νέας Δημοκρατίας χωρίζουν από τον δρόμο στον οποίο οφείλει να κρατηθεί η χώρα. Τελικά, αν ο Γιώργος Παπανδρέου κατηγορείται πως «επίτηδες» οδήγησε τα πράγματα στο αδιέξοδο πληρωμών του Απριλίου, ο Αντώνης Σαμαράς θα κατηγορηθεί ότι «επίτηδες» ταυτίζεται με τους κομμουνιστές, τον Τσίπρα και το... νεοσυντηρητικό Κάμερον!

Η διαφορά όμως παραμένει κολοσσιαία. Ο πρωθυπουργός παραμένει συνομιλητής των Ευρωπαίων, όσο φουρκισμένοι και αν είναι με την Ελλάδα, όσο και αν, ενδόμυχα, αμφιβάλλουν κατά πόσον η «ομάδα Παπανδρέου» τα καταφέρνει καλύτερα από όσο (δεν) τα κατάφερνε η «ομάδα Καραμανλή». Αντιθέτως, παρά τη συντηρητική πλειοψηφία που κυβερνά τις τύχες της Ευρώπης και η οποία μάλιστα ενισχύεται, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας επιμένει να διαφοροποιείται με τρόπο προσβλητικό στους πολίτες των κρατών που μας δίνουν τα ανά τρίμηνο δάνεια με τα οποία συντηρείται το κράτος «μας».

Μόλις αυτήν την εβδομάδα, οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας απείχαν (πρακτικώς καταψήφισαν) από την έκθεση της Ειδικής Επιτροπής για τη Χρηματοπιστωτική, Οικονομική και Κοινωνική Κρίση στην Ευρωβουλή. Βεβαίως ο λόγος δεν ήταν ότι εισηγήτρια ήταν μια ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών, η κ. Περβάνς Μπερές! Ούτε ότι η έκθεση απηχεί τη σύνθεση, δηλαδή τις κοινές πεποιθήσεις, μεταξύ των δύο μεγάλων πολιτικών ομάδων της Ευρώπης. Σύμφωνα με ανακοίνωση της κ. Μαριέτας Γιαννάκου, η αποχή αποδεικνύει ότι η Ν.Δ. «δεν ακολουθεί άκριτα τις επιλογές της πλειοψηφίας» (sic!). Προσθέτει μάλιστα ότι έγιναν «χιλιάδες τροπολογίες» και ο «συμβιβασμός χαρακτηρίζεται από ασάφειες». Λησμονεί ότι το Κοινοβούλιο ήθελε οπωσδήποτε αυτή την ιστορική σύμπνοια απέναντι στην κρίση. Προσθέτει τέλος ότι οι ίδιοι πάντοτε ευρωβουλευτές υπερηφάνως δεν συμφώνησαν με όσα προβλέπονται στην Εκθεση σχετικά με την «επιβολή αυστηρών και πιθανώς αυτόματων κυρώσεων σε κράτη που δεν ανταποκρίνονται πλήρως στους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας». Και στην Ελλάδα, δηλαδή! Αναρωτιέμαι, θα φιλοτιμηθεί κάποιος από το στενό περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού να κάνει μια κάποια δήλωση για να μην οδηγηθούμε στην αντίληψη ότι η «αιδήμων σιωπή» μπορεί να ερμηνευθεί ως «σιωπηρή συμφωνία» ή, accord tacite, στη διπλωματική, την οποία μπορεί περαιτέρω να μεταφράσει ο κ. Πέτρος Μολυβιάτης προς τον Κώστα Καραμανλή.

Στην άλλη άκρη των όμορφων αυτών «εθνοκεντρικών εξελίξεων», που συνεχίζουν την «υπερήφανη» παράδοση της εποχής των ράσων και του νέου μακεδονικού αγώνα, στην οποία κυρίως παραμένει πιστός ο σημερινός αρχηγός της (αν) αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (;), με αυστηρότατο κοινό ανακοινωθέν, που συντάχθηκε στο όμορφο θέρετρο της γαλλικής Ντοβίλ, τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου, Γαλλία και Γερμανία «συμφώνησαν πως η οικονομική διακυβέρνηση (της Ε.Ε.) χρειάζεται να ενισχυθεί». Ζητούν μάλιστα να γίνουν οι απαραίτητες αναθεωρήσεις των κοινοτικών συνθηκών «συντόμως και πάντως πριν από το 2013». Σαν να λέμε, ξεκινώντας αύριο το πρωί!

Στο κέντρο των γαλλο-γερμανικών προτάσεων βρίσκεται αυτό ακριβώς που «υπερηφάνως» απέρριψαν οι 7 υπερήφανοι της Νέας Δημοκρατίας, αφού ο διαγραφείς Θοδωρής Σκυλακάκης, απολαμβάνοντας την ανεξαρτησία που του χάρισε με τη διαγραφή του ο κ. Σαμαράς, τοποθετήθηκε υπερθεματίζοντας και υπερψηφίζοντας. Συγκεκριμένα, ο γνώριμος ευρωπαϊκός άξονας ζητεί: «Σε περίπτωση σοβαρής παραβίασης των βασικών αρχών της ΟΝΕ να αναστέλλονται τα δικαιώματα ψήφου του εν λόγω κράτους-μέλους»! Θα βγάλουν έτσι από τον κόπο τους ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας...

Η ύστατη αυτή ποινή προτείνεται να αποτελεί την εξειδίκευση μιας άλλης διπλής σειράς μέτρων αντιμετώπισης εκείνων που αδιαφορούν ως προς την τήρηση της εθνικής τους δημοσιονομικής πειθαρχίας. Το νέο ποινολόγιο θα διαθέτει προληπτικές και διορθωτικές αποφάσεις. Προφανώς όλα τούτα δεν θα μοιάζουν σε τίποτε με όσα γέμιζαν τις παραγράφους του περίφημου άρθρου 104 του ισχύοντος αλλά κατακουρελιασμένου Συμφώνου Σταθερότητας

Η πραγματική και πραγματικά νέα τιμωρία είναι ότι μια διευρυμένη πλειοψηφία κρατών θα μπορεί μέσα σε έξι μήνες από τη διαπίστωση του προβλήματος να ανακοινώσει τις διορθωτικές ποινές. Σκεφτείτε ότι, στην περίπτωση της Ελλάδας, επί περίπου τρία έτη η Αθήνα «κορόϊδευε» τις Βρυξέλλες και τανάπαλιν και θα κατανοήσετε πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει παρόμοια υπέρβαση.