Ο Σάββας και η Βίκυ…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  11:24

4

emailεκτύπωση  

Το επίμονο πείσμα των εκπροσώπων του σωφρονιστικού μας συστήματος, για την μακρόχρονη κράτηση της Βίκυς Σταμάτη, (συζύγου του Άκη Τσοχατζόπουλου),  υπό συνθήκες κάθε άλλο παρά κολακευτικές, για την ελληνική  πολιτεία,  όλο λοιπόν αυτό το φαινόμενο, που υποκρύπτει και τάσεις σαδομαζοχιστικού σεξισμού γιατί όχι και μισογυνισμού, έφτασε στη κορύφωση του,  με την «απόδραση» της Βίκυς από το Δρομοκαΐτειο ψυχιατρικό κατάστημα του Δαφνίου.

Την παραμονή  της 25^ης  του περασμένου Μαρτίου, ο τηλεοπτικός σταθμός Έψιλον μετέδωσε μια δραματική συνέντευξη της Βίκυς, από το θάλαμο κράτησής της στο Δρομοκαΐτειο. Κατήγγειλε, τότε ότι εδάρη ανηλεώς από φύλακα του ιστορικού ιδρύματος. Και ότι επιπλέον, ενδιαιτάται, σε περιβάλλον, με κυρίαρχη την οσμή των ούρων και τα άλλα δρώμενα και παθήματα πασχόντων, που μας παραπέμπουν στη «φωλιά του κούκου» «One Flew Over The Cuckoo’s Nest), το βραβευμένο αυτό φιλμ  του Μίλος Φόρμαν, με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 1975.

Το αίτημα της Βίκυς Σταμάτη, προς τα δικαστικά συμβούλια, ήταν και είναι: Όχι η αθώωση της, (σε μια δίκη με αρκετές ανεξιχνίαστες σκιές), αλλά να επιστρέψει στο παιδί της, ως οίκοι κρατούμενη. Η παράκληση της αυτή προσκρούει μέχρι σήμερα, σ’ ένα ιαβερικό αρνητικό πείσμα. Η τελευταία μάλιστα προειδοποίηση της ήταν, ότι σκοπεύει να βάλει τέρμα σ’ αυτή την απομόνωση, αλλά και δημόσια διαπόμπευση της με  τα ίδια της τα χέρια. Άρα, εννοεί ευθέως την αυτοκτονία.

Και ενώ μέχρι τώρα, που γράφονται  οι αράδες αυτού του σημειώματος, αναζητάται η «δραπέτις», ομάδες αντιεξουσιαστών διαδηλωτών έχουν ξεσηκώσει το σύμπαν, υπέρ της αποφυλάκισης του Σάββα Ξηρού, που πάσχει από βαρύτατο νόσημα, αλλά και υπέρ του τερματισμού της απεργίας πείνας των ομοϊδεατών του. Μάλιστα σύμφωνα με το «δύο μέτρα και δύο σταθμά», οι διωκτικές αρχές συμπεριφέρονται προς τους διαδηλωτές και καταληψίες ανωτάτων ιδρυμάτων, εμφανώς χαριστικά.  

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η επιείκεια –χωρίς αμνήστευση και ηρωοποίηση των κρατουμένων– θα επιβεβαίωνε το αδιαφιλονίκητο δόγμα summun jus, summa injuria (άκρα δικαιοσύνη, άκρα αδικία). Και αυτά βεβαίως τα εδίδαξαν ο αείμνηστος Νικόλαος Χωραφάς και ο διάδοχος του Νικ. Ανδρουλάκης, σε μια περίοδο, που ο σημερινός υπουργός προστασίας του πολίτη, αλλά και ο γράφων υπήρξαν μαθητές τους.

Το σημείωμα αυτό κλείνει με τη σιβυλλική τοποθέτηση του σημερινού βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ  και μέχρι πρότινος γραμματέα του ιδίου κόμματος Δημήτρη Βίτσα, για την «σωφρονιστική» μεταχείριση της Βίκυς Σταμάτη (Κοινωνία Ώρα  MEGA 02/04/2015). Εξέφρασε τη λύπη του, για τις δοκιμασίες της κρατούμενης. Αλλά ως εκπρόσωπος κόμματος εξουσίας  μόνον που δεν απένειμε συγχαρητήρια στο προσωπικό του Δρομοκαϊτείου! Ε, όχι και έτσι φίλτατε κύριε Βίτσα. Από τη μια πλευρά να συλλυπούμεθα και από την άλλη να επιβραβεύουμε … Δεν αμφισβητώ τον ευπροσήγορο χαρακτήρας σας. Δεν αρκεί όμως αυτό. Όταν σκέφτεστε να ξιφουλκήσετε, τραβήξτε μια κι΄ έξω  το σπαθί από τη θήκη και μη το χαϊδεύετε. Γιατί έτσι θα μας ξαναθυμίσετε την ανακολουθία σας, στην πρόταση σας, να περιληφθεί στα ευρωψηφοδέλτια, του ΣΥΡΙΖΑ ή Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Δυστυχώς, ενώ τότε επιδείξατε υποδειγματικό ήθος αντιρατσισμού, τελικά υποκύψατε στη μικροπολιτική και σχεδόν μισογυνική μεταχείριση της Σαμπιχά, από τις τοπικές κομματικές συντεχνίες του ΣΥΡΙΖΑ… TO BHMA