Oλική επαναφορά του Παπανδρεϊσμού

Ο Παπανδρεϊσμός ζει - Τι κρίμα που δεν ζούμε πια στην ανέμελη δεκαετία του '80...

Στέλιος Ν. Κάνδιας08/05/2012 | 15:30Τελευταία Ενημέρωση 15:30 08/05/2012

Προεκλογικά είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω κάποιες συγκεντρώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, και, να σάς πω την αμαρτία μου, ένοιωσα κάπως περίεργα• είχα ένα συναίσθημα déjà vu, νόμιζα ότι γύρισα πίσω στο χρόνο. Βασικά συστατικά των συγκεντρώσεων; Παλμός, και συνθηματολογία à la ΠΑΣΟΚ του 1981 στην πλατεία, ρητορική copy paste από τον Παπανδρέου τον 2ο από τον Αλέξη και σοτάρουμε με λίγο μεσσιανισμό. Συγκινήθηκα λίγο η αλήθεια είναι.

Δεν είναι πάντως μόνο η σημειολογία• η προεκλογική ρητορική του Τσίπρα περί ποταμών και ποταμόπλοιων που δεν γυρίζουν πίσω και τα τοιαύτα. Είναι η έξυπνη προσαρμογή του σε θέσεις που προσεγγίζουν περισσότερους εκλογείς, καίτοι το ίδιο ανεδαφικές όσο και οι προηγούμενες. Φερειπείν, από τα υπονοούμενα περί εξόδου από την ευρωζώνη, τα στελέχη της Κουμουνδούρου επέμειναν προεκλογικά ότι στόχος είναι η παραμονή στο ευρώ (με μονομερή καταγγελία του μνημονίου). Μού θυμίζει το σύνθημα με τις “βάσεις του θανάτου” που τις βγάζαμε το '81 “όλοι έξω” για να... παραμείνουν τελικά μέσα.

Υπάρχουν εκλογείς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ απλώς για να διαμαρτυρηθούν για τον αποτυχημένο και διεφθαρμένο δικομματισμό• ωστόσο η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον καθιστά εμφανή μια οριζόντια κοινωνική συσσωμάτωση (ΚΚΕ, ΑΝΕΛΛ κλπ.) που απεχθάνεται κάθε είδους μεταρρύθμιση και νοσταλγεί τις πελατειακές σχέσεις και τη στοργική αγκάλη του δημοσίου.

Γιατί αυτό ακριβώς εκπροσωπεί η Κουμουνδούρου και ευρύτερα η καθ' ημάς τυχοδιωκτική Αριστερά. Όχι την πρόοδο και τον ριζοσπαστισμό που εξέφραζε κάποτε, αλλά τον αρνητισμό, την αντίδραση σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης, τον αδιέξοδο ακτιβισμό την ακατάσχετη υποσχεσιολογία.

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί εξ ημών θέλουμε να καταναλώνουμε και δε μας ενδιαφέρει τι θα παράγουμε και πώς θα το παράγουμε. Δεν μας νοιάζουν τα περί ανταγωνιστικής οικονομίας, πού θα βρούμε τα χρήματα και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Θέλουμε επιδοτήσεις και κράτος πατερούλη. Ο Ολάντ, ο Τσάβεζ, οι Κινέζοι και το ξανθό γένος θα σπεύσουν να μας σώσουν.

Είναι επίσης εύκολα κατανοητό ότι το ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε κατά μεγάλο μέρος το παλαιοΠΑΣΟΚ (με ολίγη και από ΝΔ) και η παραφυάδα του, το βαθύ κράτος των στρεβλών συντεχνιακών και συνδικαλιστικών συμφερόντων που τόσο χάιδεψε η τυχοδιωκτική Αριστερά τα περασμένα χρόνια.

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να σώσει την Ελλάδα ανατρέποντας τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς; να κάνει τους δανειστές μας να σκίσουν τα τεφτέρια τους; να τρέψει το Βερολίνο εις άτακτον φυγήν; να καταγγείλει το μνημόνιο μονομερώς και ταυτόχρονα να πληρώνει μισθούς και συντάξεις; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλω... Όμως ακριβώς γι' αυτό το λόγο η Κομουνδούρoυ θα έπρεπε να κυβερνήσει τη χώρα. Για να τελειώσουν τα ψέματα για να καταλάβουν πολλοί Έλληνες ότι ότι συλλογικά ή ατομικά εύκολα μπλέκεις σε ένα πρόβλημα, αλλά δύσκολα απεμπλέκεσαι από αυτό. Καλό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει για να απαξιωθεί, παρότι βαρύ τίμημα θα κληθεί να καταβάλει και το 84% των Ελλήνων που δεν πείστηκαν από τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”.

Μπορεί οι ιδιοκτήτες του ΠΑΣΟΚ να μας άφησαν χρόνους, ο πρώτος βιολογικά και ο δεύτερος πολιτικά, όμως ο Παπανδρεϊσμός ως φαύλη νοοτροπία ζει και βασιλεύει, και βιώνουμε την ολική επαναφορά του στον 21ο αιώνα. Τι κρίμα που δεν ζούμε πια στις ανέμελες ημέρες της δεκαετίας του '80... Στο μεταξύ, τα προβλήματα της οικονομίας διογκώνονται, τα χρέη τρέχουν, οι υποχρεώσεις του κράτους τρέχουν.

Oι καιροί ου μενετοί, και αν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί εκών άκων στην εξουσία οι ψηφοφόροι του θα έχουν την “ευκαιρία” να διαπιστώσουν με οδυνηρό τρόπο ότι στον πραγματικό κόσμο ανώδυνες λύσεις δεν υπάρχουν και με πορδές αβγά δε βάφονται. Δυστυχώς.