πριν 55 χρόνια.
Εγκατάσταση στο Λεσίνι προάστιο του Μοντρεάλ, όπου το Dominion bridge με εκατοντάδες εργάτες και επιστημονικό προσωπικό . Εντονη η αμερικανικού τύπου ζωή και η επίδραση στην οικονομία του προαστίου. Αραξε κεί κάτω η παρεούλα τον 8βριο του 1956 γιατί στην πολιτειούλα βρήκε στέγη, δουλειά και συγγένειες. Πέραν τούτου είχανε σιγουριά και στο περιβάλον. Παρέα στις μέρες του ρεπό ο Μεμάς,ο Μπάμπης,οΝίκος, ο Ανδρέας,κι’ αλλοι φίλοι παραμπαστοί εκάστοτε. Το ραντεβού μας πάντα στο Frank de Rice για γεύμα πούχε σπεσιαλιτέ το σπαγγέτι με σάλτσα κρέατος ,που προσείλκυε χιλιάδες Μοντρεαλιτών, την κόκα –κόλα για χώνεψη και την φρέσκια του φούρνου μυλόπιτα καλυμένη με παγωτό βανίλιας, που γευστικά σε κρατούσε για ώρες. Το κόστος? 99 σέντς.Το κατάστημα ήταν φίρμα σαν αναλογιστεί τις οτι πουλούσε 1 τόνο σπαγγέτι την ημέρα τουτέστιν 7 τόνους την εβδομάδα. Σημερα το ίδιο γιόμα κοστίζει ,οπως μου έλεγε ο Σπύρος
γύρω στα15με 20 δολλάρια. Αμέσως μετά ροβολούσανε στα καταστήματα της οδού ΣΑΝ -ΚΑΘΡΙΝ για ψώνια, η στα ιταλικά μαγαζιά για καλό παπούτσι. Αργότερα είχανε σειρά τα σινεμά για επιλογή της καλίτερης ταινίας. Τα σινεμά σε μεγάλες αίθουσες πολυτελείας πρόσφεραν σε πρώτες προβολές ταινίες ευρωπαϊκές είτε αμερικανικές ,ακόμη και ελληνικές. Ενθύμιση ζωντανή ήταν τα παιδιά του Πειραιά και ο Ζορμπάς πούμειναν στην πρώτη προβολή πέραν του εξαμήνου η καθεμιά. Ο περίπατος στην πόλη του Μοντρεάλ ήταν σωστή απόλαυση .Ολοι οι δρόμοι και καθένας χωριστά είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω των κτισμάτων, της διαφορετικότητας των καταστημάτων ,της αρχιτεκτονικής των εκκλησιών ,της ποικιλίας των ανθρωπίνων φυλών, του πλούσιου σε πολιτισμό και τρόπους ζωής γαλλικού στοιχείου, ναι, αυτής της πρόσθεσης, που to άρωμα της σκόρπιο στον αγέρα διέχεε ευγένεια και πολυπολιτισμό. Πέρασαν 60 χρόνια για ν’απλωθεί στην γη της δύσης . Την δύναμη του συγχρωτισμού νοιώσανε από τότες λέγοντας ο ένας στον άλλο «βρε τι χωνευτήρι είναι τούτο δω». Πέρασαν τρία χρόνια ζωής στο προάστιο στους ρυθμούς της δουλειάς και του ρεπό,για να αποφασιστεί μια μετακόμιση που σκόρπισε την παρεούλα , σκοπούντες ο καθείς την αλλαγή ζωής. Δυτικά στο Μοντρεάλ μετακόμισε- πάντα τα δυτικά των πολιτειών ήταν προτιμησιακά-κάτι τις που δεν μπορεί να εξηγηθή από τον γράφοντα . Στην άκρη του τετραγώνου σε νέα πολυκατοικία οι ευκατάστατοι της ζωής ,μα στα γεροντάματα τους, μια αντίθεση εδώ,που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την αξία του πλούτου, οσάκις είσαι νέος η γέρος.Λέγεται αυτό γιατί νέος δεν τον έχεις και στα γηρατειά είναι χρήσιμος μόνο για την διατήρηση της ζωής . Κίνηση αυτοκινήτων μικρή στην γειτονιά πλην των λιγοστών των ενοίκων. Από τα παραθύρια του σπιτιού θωρούσες την ζωή του δρόμου χάζευοντας τους χειμώνες τις προσπάθειες των οδηγών να ξεκολήσουν τα κάρα τους από τα χιόνια. Το σπίτι άνετο και ζεστό ,από κει μέσα παντρεύτηκε ο λορνιόν , ο Νίκος τον μιμήθηκε,κι’ ο Μπάμπης ακολούθησε. Ο Αντρέας πήγε στην Ελλάδα, όπου και διέμεινε. Αναρωτιέσαι μετά από 50 χρόνια αν θάπρεπε να μείνουμε ελεύθεροι στην ζωή, χωρίς παντρολογήματα και Γιατί? Ιδού το γιατί¨ ο ξάδελφος του γράφοντος έφυγε νωρίς από την ζωή πούταν πιστό του αγκωνάρι¨, επίσης η γυναίκα του ταξείδεψε σε δευτερόλεπτο από το σαλονάκι της στ’αστέρια. Τι έμεινε λοιπόν στα γηρατιά του ανθρώπου μας πέρα από λύπη αναμνήσεις και ανημποριές? συν της απουσίας την αφάνταστη αλλαγή ζωής ?επομένως η αναφερθείσα σκέψη απαντήθηκε. Ελα όμως που παράλληλα
είχαν γεννηθεί παιδιά, δημιουργήθηκαν οικογένειες και δεσμοί . Δεθήκανε με την ζωή εδώ. Οι συνθήκες επέβαλαν την μετακόμιση στο Ντεκάρι μπούλεβαρτ στου Βόξου το τριόροφο, όπου δεχτήκανε συγγενείς, αδέλφια και φίλους από την Ελλάδα νέους μετανάστες σκαστούς βαπορίσιους της γυναικός του χωριανοί που βοηθήθηκαν να σταδιοδρομήσουν ( Νιόνιος καιΠέτρος). Αργότερα τριετίας παρελθούσης λόγω νέων εργασιών κατέστη αναγκαία νέα μετακίνηση στο Κάρτσεβιλ, στου Λαλόντ τα υποστατικά.Ηταν απαραίτητο να ζεις πλησίον των εργασιών σου, ήτανε θέμα εκμετάλευσης χρόνου. Ζήσανε κεί μέχρι το 1971 στο ίδιο μέρος. Δεν κουνήθηκαν άλλο ,είχανε μπουχτίσει τις μεταφορές. Οι Μοντρεαλίτες που δεν θέλουν νάχουν δικό τους σπίτι γιατί πιστεύουν πως τους περιορίζει την ζωή , έχουν ένα καλό συνήθειο καθε χρόνο να αλλάζουν κατοικία. Πάει πολύ να νοικιάσουν σπίτι για δυό χρόνια.Κατά την 1η του Μάη,εκεί να ιδείς τι γίνεται στους δρόμους , παιδιά γυναίκες ,ά νδρες μπερδεμένοι με φορτηγά και έπιπλα, στρώματα και καπελαδούρες μια ανακατωσούρα ευχάριστη που αγγίζει το γέλιο ......ας πω, που είναι φωτογραφία αλλοιώτικη,λες κι’ αντικρύζεις καρναβάλι. Αλλαγή γειτονιάς πάει να πει και αλλαγή ζωής.Νέο περιβάλον ,νέοι γείτονες και εκκλησιές ,διαφορετικός κόσμος και μαγαζιά ,αλλες διασκεδάσεις. Κάποιο απόγιομα στο μαγαζί του κουμπάρου μας του Σπύρου ( τότες που στο Λεσίνι ζούσε η παρεούλα ) γράψανε στο περιοδικό «Θησαυρός»αγγελίες, αναζητώντας αλληλογραφία με κορίτσια της πατρίδας.Απάντησαν δεκάδες κοριτσόπουλα .Ετσι ο Μπάμπης ξεχώρησε την δική του, που της πρόσφερε την ζωή παραμυθιού.Ο απελθών του κόσμου Αντώνης, ανήξερος του αστείου τους, εβδομηκοντούτης ων ,εδειχνε στον συνεταίρο του τις επιστολές, θριαμβολογώντας για την νεότητά των 39 ετών του, που τόλεγε και το πίστευε.
Το αστείο ήταν κυρίαρχο στοιχείο στην μικρή τους την παρέα. Περνούσανε καλά χωρίς σκοτούρες και Υποταγές. Είχαν κερδίσει στην ζωή την ανεξαρτησία τους. Ειναι σημαντική η αίσθησή της. Ολα τέλειωσαν όμως σαν το 1971 γυρίσανε στην Ελλάδα.Εφυγε ένας,γυρίσανε πέντε. Εστω κι’ετσι δεν ήταν μικρό πράγμα ετούτο το ταξείδι.
Οποία απογοήτευση όμως ! Οι δυσκολίες, οι γραφειοκρατίες, το διαφορετικό σκεπτικό των ανθρώπων, οι εξαρτήσεις και τα βάσανα για τα απλά της ζωής, ήτανε ξένα στην αποκτηθείσα νοοτροπία .Δεν συμβιβαστήκανε. Ητανε γραφτό να φύγουν
πίσω στο Τορόντο έστω τμηματικά από το 1981 για να απεξαρτηθούνε και να βρούν
τα παιδιά μέλλον. Το μοναδικό κέρδος στην όλη περιπέτεια ήταν η απόκτηση της ελληνικής γλώσσας.Εκεί κάτω όλα είναι ρευστά από γεννήσεως μέχρι τέλους . Η Ελλάδα είναι δομημένη άναρχα.Παράδειγμα¨ μισθό λαμβάνεις κι’ας είσαι πεθαμένος¨.Είπαν εδώ που ο πατέρας πάτησε ποδάρι για να ζήσει αξιόπρεπα , εδώ ανήκουμε, εδώ γεννήθηκαμε. Μας καλοδέχτηκεν πάλιν ο τόπος ! Μας πρόσφεραν στο αεροδρόμιο λουλούδια . Η Ελλάδα είναι ζωντανή ανάμνηση, μα είναι κι’εδώ ζωντανή και παρούσα, είναι μέσα στις παροικίες.Ειδικά τώρα που η τεχνολογία μας εφερε σε ζωντανή επαφή, είμαστε παρόντες εκεί. Η παρέα μας όμως σκόρπισε και χάθηκε. Ο χρόνος ωσαν Αρμαγεδών διέλυσε και τις αναμνήσεις .-
λορνιόν.-
No comments:
Post a Comment