Η απομόνωση Σαμαρά Tου Αθανασιου Ελλις Πρωτοφανείς διαστάσεις λαμβάνει η ιδιότυπη απομόνωση του Α. Σαμαρά στους κόλπους της Ε. Ε. λόγω της έντονης δυσφορίας των Ευρωπαίων ηγετών, και ιδιαίτερα αυτών που πρόσκεινται ιδεολογικά στη Ν.Δ., για την απόφαση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταψηφίσει αρχικά το Μνημόνιο και στη συνέχεια το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας. Τους τελευταίους μήνες το κλίμα έχει επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό που πολιτικοί και ΜΜΕ χαρακτηρίζουν τον κ. Σαμαρά ως «λαϊκιστή» που λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό και κομματικό όφελος, αγνοώντας το εθνικό συμφέρον. Κάποιοι, μάλιστα, χρησιμοποιούν απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και τον περιγράφουν ως «εθνικιστή», «εγωπαθή» κ. ά. Στο ίδιο πνεύμα, επικαλούνται τη στάση του στο ζήτημα των Σκοπίων, όταν ως υπ. Εξωτερικών το 1992 διαφοροποιήθηκε από την πιο διαλλακτική προσέγγιση του τότε πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη. Στο πλαίσιο αυτό, οι επικριτές του τον κατηγορούν ότι «τότε ανέτρεψε την κεντροδεξιά κυβέρνηση της χώρας για να προωθήσει την προσωπική του ατζέντα». Σε συζητήσεις με πολιτικούς και διπλωμάτες ευρωπαϊκών χωρών το τελευταίο διάστημα, ο γράφων έχει εισπράξει μια καθόλου κολακευτική εικόνα για τον πρόεδρο της Ν. Δ. Κάποια στελέχη της Ν.Δ. την αποδίδουν σε δάκτυλο της κυβέρνησης. Ο, τι και αν λένε ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του στους ξένους συνομιλητές τους, οι τελευταίοι αναπτύσσουν μια δική τους συλλογιστική, προβάλλουν επιχειρήματα και δεν περιορίζονται στη μεταφορά μιας ενδεχομένως διαστρεβλωμένης περιγραφής του κ. Σαμαρά, από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Σε αυτούς που θα σπεύσουν να προβάλουν το επιφανειακό επιχείρημα ότι δεν έχει σημασία τι λένε οι ξένοι, η απάντηση είναι απλή. Στον σημερινό αλληλοεξαρτώμενο κόσμο, η προσέγγιση αυτή δεν είναι όχι μόνο άτοπη, αλλά στη σημερινή συγκυρία για την Ελλάδα καθίσταται και εθνικά επικίνδυνη. Το συντηρητικό αστικό κόμμα της χώρας που ίδρυσε ο Κων. Καραμανλής, ο οποίος κόντρα στον λαϊκισμό των πολιτικών του αντιπάλων ενέταξε την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια πριν από τρεις δεκαετίες, βρίσκεται σήμερα χωρίς συμμάχους. Ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία Ελληνας κεντροδεξιός ηγέτης δεν ήταν τόσο μόνος. Είναι γνωστό το πόσο συνέβαλε στον εξευρωπαϊσμό της Ελλάδας η φιλία του Κων. Καραμανλή με τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν και τον Χέλ. Σμιτ, ενώ οι σχέσεις του Κων. Μητσοτάκη με τον Χέλμουτ Κολ, όπως και του Κώστα Καραμανλή με τον Ζ. Μπαρόζο ή τον Ν. Σαρκοζί, (ακόμη και του Α. Παπανδρέου με τον Μιτεράν ή του Κ. Σημίτη με τον Σρέντερ και τον Ζοσπέν) απέφεραν συγκεκριμένα οφέλη, είτε αυτά αφορούσαν χρηματοδότηση της Ελλάδας από τον κοινοτικό προϋπολογισμό είτε στήριξη στη μοναχική πορεία της χώρας μας σε ζητήματα όπως αυτό της ονομασίας των Σκοπίων. Τώρα, για πρώτη φορά στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ηγέτης της Ν. Δ. εμφανίζεται τόσο απομονωμένος εντός της Ε. Ε, εξέλιξη που εγείρει ερωτήματα σε ό, τι αφορά τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει αυτό το τόσο αρνητικό κλίμα στην περίπτωση που ο κ. Σαμαράς αναρριχηθεί στην πρωθυπουργία. Κανείς Ελληνας πολίτης, ακόμη και αν ψηφίζει άλλο κόμμα, δεν μπορεί να χαίρεται για το γεγονός ότι το ένα από τα δυο κόμματα εξουσίας της χώρας έχει απολέσει τις σχέσεις εμπιστοσύνης με την Ε. Ε. Το ζήτημα δεν αφορά προσωπικά τον κ. Σαμαρά, αλλά την Ελλάδα. Εάν ο πρόεδρος της Ν.Δ. πιστεύει ότι αφού κερδίσει τις εκλογές οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να τον αποδεχθούν και θα αγνοήσουν το παρελθόν, πλανάται. Εάν δεν προβεί σύντομα σε πρωτοβουλίες προσέγγισης -όποιες αυτός κρίνει αναγκαίες- τη στάση του ίσως πληρώσει η χώρα στο μέλλον.