Πολιτική | 27.01.2011
Πάνω από 300.000 τα θύματα της ναζιστικής «ευθανασίας»
Πριν από 71 χρόνια, τον Ιανουάριο του 1940, η ναζιστική κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή την «Επιχείρηση Τ4» (Τ4= Tiergartenstrasse 4 / διεύθυνση κτιρίου). Πρόκειται για την κωδικοποιημένη ονομασία των ‘Κεντρικών Γραφείων Συντονισμού και Υλοποίησης της Ευθανασίας’ στο Τρίτο Ράιχ.
Τα πρώτα θύματα της «ευθανασίας»
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία τα θύματα που εξοντώθηκαν στην Παλιά Φυλακή του Βρανδεμβούργου ξεπερνούν τα 9.000. Γύρω στα 800 ήταν Γερμανοί εβραίοι και εξοντώθηκαν όχι επειδή ήταν ψυχικά άρρωστοι, αλλά λόγω της φυλετικής καταγωγής τους, διότι αυτή καθ’ εαυτήν «η ύπαρξή τους ερχόταν σε αντίθεση με τον νόμο περί προστασίας της καθαρότητας του γερμανικού αίματος» και «με την βελτίωση των χαρακτηριστικών της γερμανικής φυλής».
Να σημειώσουμε εδώ ότι η «επιχείρηση Ευθανασία» εφαρμόστηκε μόνον σε Γερμανούς υπηκόους και όχι σε ξένους.
Η δρ. Άστριντ Λάι, ειδική στην ιστορία της ναζιστικής ιατρικής και διευθύντρια του νέου μουσείου, εκτιμά πως το μουσείο αυτό είναι αναγκαίο για ανθρωπιστικούς και ηθικούς λόγους.
Ηθικούς, διότι ήταν ο μόνος από τους πέντε τόπους δολοφονίας πολιτών βάσει της «ευθανασίας» που δεν είχε μουσείο, και ανθρωπιστικούς, διότι με την ίδρυση του μουσείου: «Ευελπιστούμε να στηρίξουμε ανθρωπιστικά τους απογόνους των θυμάτων, που εξακολουθούν να αναζητούν τα ίχνη των δολοφονημένων συγγενών τους. Από την άλλη επιδιώκουμε να διαφωτίσουμε τους νέους ανθρώπους με σεμινάρια και προγράμματα επιμόρφωσης για το θέμα της ευθανασίας».
Η συλλογική μνήμη τα «αγνοεί»

Έκτοτε η έρευνα για την «ευθανασία» των ναζί έχει πάψει να είναι ταμπού, αν και η κοινή γνώμη αγνοεί ακόμη τις πραγματικές διαστάσεις της. Πολλοί Γερμανοί αγνοούν ότι ανάμεσα στα θύματα ήταν και 5.000 παιδιά διανοητικά καθυστερημένα ή με ανίατες ή κληρονομικές, εκφυλιστικές ασθένειες.
Η κ. Λάι χαρακτηρίζει τα θύματα της «ευθανασίας» σαν «ξεχασμένα θύματα» του ναζισμού και υπογραμμίζει ότι «τα τελευταία δέκα χρόνια έγιναν μια σειρά μεγάλα διεπιστημονικά ερευνητικά προγράμματα που διαλεύκαναν το θέμα της 'ευθανασίας' την εποχή του ναζισμού. Αλλά και μόνον το γεγονός ότι μετά από 71 χρόνια από την έναρξη της επιχείρησης 'ευθανασία' δημιουργείται στο Βρανδεμβούργο Μουσείο Μνήμης για τα θύματα αποδεικνύει πως το θέμα αυτό δεν έχει αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη, όσο θα έπρεπε».
200.000 καταγεγραμμένες ιστορίες «ευθανασίας»

Τελικά ποιος είναι ο πραγματικός απολογισμός της «επιχείρησης ευθανασία»;
Η ιστορικός Άστριντ Λάι υπολογίζει ότι τα θύματα ξεπερνούν τις 300.000 και αυτό διότι, όπως διευκρινίζει, σε αυτά συγκαταλέγεται και ένας απροσδιόριστος, αλλά οπωσδήποτε μεγαλύτερος αριθμός δολοφονημένων πολιτών «σε ιδρύματα της κατεχόμενης Πολωνίας, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στη λεγόμενη ‘αποκεντρωτική επιχείρηση ευθανασίας’ όπου δολοφονήθηκε άγνωστος αριθμός ασθενών σε διάφορα τοπικά ιδρύματα. Γι’ αυτό υπολογίζουμε με τουλάχιστον 300.000 θύματα.»
Βιβή Παπαναγιώτου
Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου
dw
No comments:
Post a Comment