Επισκόπηση τύπου | 25.05.2011
Τα ρίσκα της ελληνικής κρίσης και η ΕΕ
Με τίτλο «Η στιγμή του φαινομένου Lehman» η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου (σχολιαστής Νικολάους Πίπερ) υπογραμμίζει πως η αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους απαιτεί ταχύτατη διαχείριση για να μην διογκωθεί η αβεβαιότητα στις διεθνείς αγορές, οι οποίες φαίνεται ήδη ότι δεν εμπιστεύονται την Ευρώπη και λειτουργούν επιφυλακτικά, ίσως και φοβικά.
Κάτι που θυμίζει την περίπτωση της Lehman Brothers: «Μπορεί όμως η Ελλάδα να προκαλέσει μια παρόμοια εξέλιξη; Ναι, οι πολιτικοί πρέπει οπωσδήποτε να συνυπολογίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και αυτό γιατί η λεγόμενη περιφέρεια της Ευρώπης εκλαμβάνεται από τις αγορές σαν μία συγκεκριμένη κατηγορία επενδύσεων, επειδή τα ισοζύγια των μεγάλων τραπεζών επιβαρύνονται με παρόμοιο τρόπο με κρατικά ομόλογα από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και άλλες χώρες. Ουδείς γνωρίζει επακριβώς τι αποθεματικά έχουν (οι τράπεζες), ώστε σε περίπτωση κατάρρευσης να εξισορροπήσουν τις απώλειες.»
«Όσο αναβάλλονται οι λύσεις για να ξεπεραστεί η ελληνική κρίση, τόσο αυξάνεται το ρίσκο του εκτροχιασμού. Γι’ αυτό πρέπει η κρίση να εκτονωθεί γρήγορα. Η ελληνική κυβέρνηση χρειάζεται ρευστό και ευνοϊκές ρήτρες αποπληρωμής και σε αντάλλαγμα οφείλει να δρομολογήσει τις υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις και να αρχίσει τις ιδιωτικοποιήσεις.»
Και ο σχολιαστής υποστηρίζει ότι μπορεί να αποσοβηθεί η κατάρρευση τύπου Lehman μόνον με μια ‘ελεγχόμενη χρεοκοπία’, αλλά τονίζει: «Δεν πρέπει να καλλιεργούνται αυταπάτες. Ακόμη και μία αναδιάταξη του χρέους είναι επώδυνη και εγκυμονεί κινδύνους επέκτασης και σε άλλες χώρες, αλλά στην παρούσα φάση δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις εξελίξεις χωρίς αναδιάρθρωση.»
Σίσυφος η ελληνική κυβέρνηση;
«Ο Σίσυφος», είναι ο τίτλος σχολίου στις οικονομικές σελίδες της Frankfurter Allgemeine Zeitung (του Ράινερ Χέρμαν) που αποφαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση παρά τις προσπάθειές της δεν θα τα καταφέρει: «Όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης απεκδύονται των ευθυνών τους, όταν τα συνδικάτα απειλούν με θύελλες, και όταν οι προηγούμενες προσπάθειες ιδιωτικοποίησης έχουν αποτύχει, αμφισβητείται (η θετική έκβαση).»«Ακόμη περισσότερο παίζει σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν ακτινοβολεί πια την ευρωστία ενός νεαρού Ηρακλή. Ο σοσιαλιστής Γιώργος Παπανδρέου χρειάζεται αστείρευτη δύναμη για να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία που άφησε η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή.
Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει με τον Σίσυφο, που ό, τι και αν έκανε, έπρεπε κατόπιν να αρχίσει πάλι από την αρχή. Αυτή η κυβέρνηση, παρά την καλή της θέληση, δεν διαθέτει πια καθόλου δυνάμεις για να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε για τη διάσωση της Ελλάδας.»
Ο αρχιτέκτονας του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας
Στην ίδια εφημερίδα με τίτλο «Ο αρχιτέκτονας» δημοσιεύεται πορτρέτο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, «αναδεικνύεται σε αρχιτέκτονα του ελληνικού προγράμματος εκσυγχρονισμού». Το ρεπορτάζ αναφέρεται διεξοδικά στη βιογραφία του κ. Παπακωνσταντίνου και τονίζει:«Ο Γ. Παπακωνσταντίνου προσπαθεί παρά τις αντιστάσεις εντός των κυβερνητικών κύκλων να επιβάλει αλλαγές, οι οποίες πριν από λίγα χρόνια ήταν αδιανόητες για την Ελλάδα. Αν και συμμετέχει ενεργά εδώ και χρόνια στον πολιτικό στίβο, δεν ανήκει στην παλιά φρουρά του κόμματος, δηλαδή στο ‘βαθύ ΠΑΣΟΚ’, στους συνδικαλιστές και τους τεχνοκράτες του μηχανισμού που θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία τους, όπως ακριβώς έκανε και ο οπορτουνιστής Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος φρόντισε να διολισθήσει η Ελλάδα στα χείλος του γκρεμού.»
«Το ευρώ χρειάζεται σαφή μηνύματα», τονίζει η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt (Ρούτ Μπέρσενς): «Τα επαναλαμβανόμενα επικοινωνιακά λάθη της ευρωπαϊκής ηγεσίας μετατρέπονται σε ρίσκο για το ευρώ.
Η ΟΝΕ δίνει συνεχώς την εντύπωση ερασιτεχνισμού και διάσπασης. Είναι πια καιρός για αλλαγή πορείας. Οι πρωθυπουργοί, η Κομισιόν και η ΕΚΤ πρέπει να εκπέμπουν αποφασιστικότητα και να έχουν κοινή γραμμή για τη διαχείριση της κρίσης χρεών.
Γι’ αυτό χρειάζονται τακτικές σύνοδοι. Μόνον με την προσωπική επαφή και ανταλλαγή απόψεων της ελίτ στην ευρωζώνη, είναι εφικτό να αποφευχθούν οι εθνικοί εγωισμοί και να διαμορφωθεί μια αξιόπιστη κοινή προοπτική. Και αυτό ακριβώς είναι για το ευρώ ζωτικής σημασίας.»
Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου
Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου
dw
No comments:
Post a Comment