η παράδοση του ΟΧΙ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η παράδοση του «όχι»

Toυ Aγγελου Σταγκου
Εκείνο το «Οχι» του Ιωάννη Μεταξά, το οποίο υιοθέτησε πλήρως και με γενναιότητα ο ελληνικός λαός, έχει αφήσει τη σφραγίδα του. «Οχι» λένε στις συγχωνεύσεις σχολείων οι εκπαιδευτικοί, «όχι» λένε στις συγχωνεύσεις νοσοκομείων οι νοσοκομειακοί γιατροί, «όχι» λένε στη δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή τους οι κάτοικοι της Κερατέας και γενικώς οι πάντες, απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδος, βροντοφωνάζουν ένα «όχι». Οχι βέβαια για να σώσουν την πατρίδα αυτή τη φορά, αλλά για να σώσουν τα μικροσυμφέροντά τους, που πολύ συχνά δεν είναι νόμιμα ή θεωρούνται κεκτημένα, χωρίς να έχουν σχέση με τη λογική. Γι’ αυτό, άλλωστε, ξόκειλε το καράβι…
Είναι βέβαια ερώτημα που θέλει απάντηση αν όλοι οι αρειμάνιοι εκφραστές του «όχι» αντιλαμβάνονται σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα, δηλαδή οι ίδιοι. Αν δεν το αντιλαμβάνονται σημαίνει ότι δεν έχουν οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα, αν πάλι το αντιλαμβάνονται σημαίνει ότι τη γράφουν (την πραγματικότητα) στα παλιά τους τα παπούτσια και πουλάνε φτηνά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Οπότε τίθεται ένα δεύτερο ερώτημα, που αφορά την πελατεία των συνδικαλιστών, των κομμάτων και των δημάρχων, οι οποίοι εκτοξεύουν τα «όχι» τους προς πάσα κατεύθυνση με κάθε ευκαιρία. Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν ότι οι ταγοί τους είτε παραλογίζονται είτε τους κοροϊδεύουν; Δυστυχώς, σύμφωνα με αυτά που βλέπουμε και ζούμε, φαίνεται ότι είναι!
Το εξοργιστικό είναι ότι πολλά από τα «όχι» που κυκλοφορούν δεν αφορούν περικοπές αποδοχών ή απολύσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα μπορούσαν και να δικαιολογηθούν. Αφορούν προσπάθειες εξορθολογισμού κάποιου συστήματος, προκειμένου να βελτιωθεί η λειτουργία του ή και για να περιορισθούν οι δαπάνες. Πολλές φορές στοχεύουν στη βελτίωση των συνθηκών της καθημερινότητας, αλλά και πάλι η ανταπόκριση είναι ένα βροντερό «όχι». Ακόμη και όταν προσφέρεται χείρα βοηθείας, ακούγεται το «όχι», γιατί συνήθως απαιτείται με τους όρους που τη θέλει ο δέκτης. Χωρίς προϋποθέσεις και δίχως ανταπόδοση από την πλευρά του. Με αποτέλεσμα, φυσικά, να έχει βαλτώσει η χώρα και να μην κουνιέται τίποτα, ούτε τώρα που είναι αυταπόδεικτο ότι φτάσαμε σε αδιέξοδο και από κάτω υπάρχει άβυσσσος, αφού δεν υπάρχουν λεφτά.
Με τους συνδικαλιστές του «όχι» συντάσσονται και οι συνάδελφοί τους (σχεδόν πάντα είναι οι ίδιοι), που έχουν αναλάβει εργολαβικά και χωρίς να τους το αναθέσει κανείς, την υπεράσπιση των συμφερόντων του υπόλοιπου λαού και της χώρας. Τρανό παράδειγμα ο Ν. Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι, λιγότερο διάσημοι. Αυτοί απειλούν κάθε τόσο θεούς και δαίμονες, αν η εκλεγμένη κυβέρνηση επιχειρήσει αλλαγές στο καθεστώς στο οποίο λειτουργούν και... δοξάστηκαν. Είναι γνωστό ότι οι συνδικαλιστές στις ΔΕΚΟ προσπαθούν κυρίως να συνδιοικούν, αλλά οι συγκεκριμένοι έχουν περάσει σε πιο προωθημένο στάδιο. Αντιδρούν σαν πραγματικοί ιδιοκτήτες. Παραδείγματος χάριν, ο Ν. Φωτόπουλος απειλεί την ελληνική κοινωνία ότι θα τη βυθίσει στο σκοτάδι, αν η κυβέρνηση τολμήσει να πουλήσει και άλλο ποσοστό της ΔΕΗ, ενώ κάποιοι άλλοι έβγαλαν όρντινο ότι μόνον αυτοί θα δίνουν άδεια για να κυκλοφορούν προϊόντα της δημόσιας εταιρείας στην οποία εργάζονται. Καταπληκτικά πράγματα...
Είναι πολλά τα αίτια του γενικευμένου παραλογισμού, στον οποίο φτάσαμε και τον οποίο πολλοί προσπαθούν μετά μανίας να συντηρήσουν. Ενα όμως από αυτά έχει απόλυτη συνάφεια με τα παραπάνω. Στην Ελλάδα αγνοείται πλήρως ο σκοπός για τον οποίο δημιουργήθηκε ένας θεσμός, ιδρύθηκε μία ΔΕΚΟ, συστάθηκε μία υπηρεσία. Το θέμα που απασχολεί, κυρίως τους συνδικαλιστές, τα μίντια και το πολιτικό προσωπικό είναι οι θέσεις εργασίας και η άνεση (η βολή όπως συχνά λέμε) των απασχολουμένων εκεί. Αυτή είναι η βάση όλων των αιτημάτων, των πιέσεων, των αντιδράσεων και από εκεί εκπορεύονται πολλά από τα αλλεπάλληλα «όχι» που ακούγονται. Η προσφορά του αγαθού στον κόσμο και η εξυπηρέτηση του κοινού έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα και σε πολλές περιπτώσεις έχουν εξαφανιστεί, παρά τις μεγαλοστομίες που εκτοξεύονται δεξιά και αριστερά. Αλλωστε, το αποδεικνύουν πολλές φορές οι ισολογισμοί, όπου υπάρχουν και είναι αξιόπιστοι.