ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗΤο χρήμα δεν είναι θεός
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η ομιλία του Πάπα Φραγκίσκου στο Κογκρέσο κρίνεται ως ιστορική για πολλούς λόγους. Αν επιλέγαμε έναν, θα ήταν ότι από το βήμα του Καπιτωλίου επανατοποθέτησε, για λίγα λεπτά, ενώπιον όλου ουσιαστικά του πλανήτη, τον άνθρωπο στο κέντρο της ομιλίας του. Ούτε την πολιτική ούτε την οικονομία: «Η οικοδόμηση ενός έθνους απαιτεί τη διαρκή ενασχόληση με τους άλλους και την απόρριψη μιας νοοτροπίας εχθρότητας προκειμένου να υιοθετηθεί μια νοοτροπία αλληλοβοήθειας» είπε μεταξύ άλλων. «Οι προσπάθειές μας πρέπει να στοχεύσουν στην αποκατάσταση της ελπίδας, τη διόρθωση των λαθών και τη διατήρηση των δεσμεύσεων».
Στην Ελλάδα, κυρίως την πενταετία της κρίσης, συνδέσαμε άρρηκτα την παραγωγικότητα με την οικονομία και την προοπτική με τις επενδύσεις. Οχι άδικα ασφαλώς. Τείνουμε όμως, συχνά πυκνά, να συρρικνώνουμε την κρίση στην «έλλειψη ρευστότητας», απωθώντας την οδυνηρή σκέψη ότι η Ελλάδα δεν πάσχει ειδικά από χρήματα αλλά από την πιστοποίηση μιας συνολικής ήττας, σε όλους, σχεδόν, τους τομείς: της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας. Ηττα της προοπτικής, ήττα της παραγωγικότητας, ήττα της ευγενούς άμιλλας. Χρήσιμο είναι να μη λησμονούμε ότι μετά τη Μεταπολίτευση έρρεε το χρήμα άφθονο για δεκαετίες. Αυτό όμως δεν βοήθησε στη δημιουργία ούτε στέρεου εκπαιδευτικού συστήματος ούτε χρηστής διοίκησης - για να περιοριστούμε σε δύο μόνο πλευρές. Τουναντίον.
Ο παραγωγικός πλούτος μιας χώρας δεν μετριέται μόνο σε ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες συρρέουν, για παράδειγμα, στη Μεγάλη Βρετανία για να παρακολουθήσουν θεατρικές παραστάσεις ή να ενταχθούν στη διαδικασία των πτυχιακών ή μεταπτυχιακών σπουδών. Ο πολιτισμός, η εκπαίδευση, δεν συνδέονται μόνο με το χρήμα. Είναι θέματα τόσο πολιτικών επιλογών όσο και δημιουργικών επιθυμιών του ανθρώπινου δυναμικού. Οταν λέμε ότι η Ελλάδα «δεν παράγει», δεν αναφερόμαστε μόνο στην οικονομία. Αλλά και στις τάσεις, στις ιδέες, στις επιθυμίες που έχουν ατροφήσει. Στην ανάγκη γι’ αυτήν ακριβώς την «αποκατάσταση της ελπίδας».
Στην Ελλάδα, κυρίως την πενταετία της κρίσης, συνδέσαμε άρρηκτα την παραγωγικότητα με την οικονομία και την προοπτική με τις επενδύσεις. Οχι άδικα ασφαλώς. Τείνουμε όμως, συχνά πυκνά, να συρρικνώνουμε την κρίση στην «έλλειψη ρευστότητας», απωθώντας την οδυνηρή σκέψη ότι η Ελλάδα δεν πάσχει ειδικά από χρήματα αλλά από την πιστοποίηση μιας συνολικής ήττας, σε όλους, σχεδόν, τους τομείς: της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας. Ηττα της προοπτικής, ήττα της παραγωγικότητας, ήττα της ευγενούς άμιλλας. Χρήσιμο είναι να μη λησμονούμε ότι μετά τη Μεταπολίτευση έρρεε το χρήμα άφθονο για δεκαετίες. Αυτό όμως δεν βοήθησε στη δημιουργία ούτε στέρεου εκπαιδευτικού συστήματος ούτε χρηστής διοίκησης - για να περιοριστούμε σε δύο μόνο πλευρές. Τουναντίον.
Ο παραγωγικός πλούτος μιας χώρας δεν μετριέται μόνο σε ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες συρρέουν, για παράδειγμα, στη Μεγάλη Βρετανία για να παρακολουθήσουν θεατρικές παραστάσεις ή να ενταχθούν στη διαδικασία των πτυχιακών ή μεταπτυχιακών σπουδών. Ο πολιτισμός, η εκπαίδευση, δεν συνδέονται μόνο με το χρήμα. Είναι θέματα τόσο πολιτικών επιλογών όσο και δημιουργικών επιθυμιών του ανθρώπινου δυναμικού. Οταν λέμε ότι η Ελλάδα «δεν παράγει», δεν αναφερόμαστε μόνο στην οικονομία. Αλλά και στις τάσεις, στις ιδέες, στις επιθυμίες που έχουν ατροφήσει. Στην ανάγκη γι’ αυτήν ακριβώς την «αποκατάσταση της ελπίδας».
No comments:
Post a Comment