αναδημοσίευση απο omogenia.com
αλαφροσημειόματα. 24.2.2012 Ιxνηλατώντας το ιντερνετ βρέθηκα αντιμέτωπος με τα ερείπια της Μονής των Σισίων.Από το 1942 μέχρι το σήμερα πέρασαν 70 χρόνια που επισκέπτης μια βραδυά, είχα την φιλοξενία του ηγούμενου της Μονής του πατρός Μουρελάτου.Ηταν και τότες το μοναστήρι μισοέρημο από προσωπικό- και λίγο καταφρονημένο από τον κόσμο, καθ’ότι μια απότομη κατηφόρα σ’εφερνε εκεί, απομονωμένο μέσα στην αγριάδα των δέντρων και των θάμνων , που μόνο οι φωτιές του καλοκαιριού τιθάσευαν ,κι αμέσως στα εκατό περίπου μέτρα πιο κάτω μια πλατειά θάλασσα κυματισμένη διαλαλούσε το σπάσιμο του κύματος της στους βράχους.Τα κτίσματα παληά και τότες ,συντηρημένα εσωτερικά.. η εκκλησίτσα για προσκύνημα και τα τριγύρω τεμάχια του εδάφους καλλιεργημένα, δίναν τους καρπούςκαι το λάδι για την διατροφή των ενοικούντων ,η” και των ξένων πούφταναν εκεί. Ο ηγούμενος είχε κρυμένο ενα Ιταλό στρατιώτη στον οποίο προσέφερε προστασία, αφού καλλιεργούσε τα κηπάρια.Το βραδυνό στο σαλονάκι της Μονής πέρασε συζητώντας τα του χωριού μας στο Ληξούρι. Φάγαμε πρόχειρα και φτωχικά ψωμί εληές τυρί και την άλλη μέρα κατά το χάραμα έφυγα φορτωμένος όσπρια ,τυριά και άλευρα προορισμένα για τον πατέρα μου.Ο ηγούμενος πέθανε ύστερα από λίγα χρόνια ,εγώ βρέθηκα στρατευμένος στα ορεινά της χώρας- και τα Σίσια στην ίδια θέση μέτραγαν της ερήμωσής τις εφτά δεκαετίες που παρήλθον . Δεν βρέθηκαν ευεργέτες για αναστήλωση.Θύμησες που μένουν ειν’αυτές.
αλαφροσημειόματα. 24.2.2012 Ιxνηλατώντας το ιντερνετ βρέθηκα αντιμέτωπος με τα ερείπια της Μονής των Σισίων.Από το 1942 μέχρι το σήμερα πέρασαν 70 χρόνια που επισκέπτης μια βραδυά, είχα την φιλοξενία του ηγούμενου της Μονής του πατρός Μουρελάτου.Ηταν και τότες το μοναστήρι μισοέρημο από προσωπικό- και λίγο καταφρονημένο από τον κόσμο, καθ’ότι μια απότομη κατηφόρα σ’εφερνε εκεί, απομονωμένο μέσα στην αγριάδα των δέντρων και των θάμνων , που μόνο οι φωτιές του καλοκαιριού τιθάσευαν ,κι αμέσως στα εκατό περίπου μέτρα πιο κάτω μια πλατειά θάλασσα κυματισμένη διαλαλούσε το σπάσιμο του κύματος της στους βράχους.Τα κτίσματα παληά και τότες ,συντηρημένα εσωτερικά.. η εκκλησίτσα για προσκύνημα και τα τριγύρω τεμάχια του εδάφους καλλιεργημένα, δίναν τους καρπούςκαι το λάδι για την διατροφή των ενοικούντων ,η” και των ξένων πούφταναν εκεί. Ο ηγούμενος είχε κρυμένο ενα Ιταλό στρατιώτη στον οποίο προσέφερε προστασία, αφού καλλιεργούσε τα κηπάρια.Το βραδυνό στο σαλονάκι της Μονής πέρασε συζητώντας τα του χωριού μας στο Ληξούρι. Φάγαμε πρόχειρα και φτωχικά ψωμί εληές τυρί και την άλλη μέρα κατά το χάραμα έφυγα φορτωμένος όσπρια ,τυριά και άλευρα προορισμένα για τον πατέρα μου.Ο ηγούμενος πέθανε ύστερα από λίγα χρόνια ,εγώ βρέθηκα στρατευμένος στα ορεινά της χώρας- και τα Σίσια στην ίδια θέση μέτραγαν της ερήμωσής τις εφτά δεκαετίες που παρήλθον . Δεν βρέθηκαν ευεργέτες για αναστήλωση.Θύμησες που μένουν ειν’αυτές.
| Lornion http://lornion.blogspot.com |
No comments:
Post a Comment