ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣΑνάγκη επανασυσπειρώσεως
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής αναδεικνύουν την ανάγκη επανασυσπειρώσεως της Κεντροδεξιάς, διότι εάν συνεχισθεί η διαπιστωθείσα φθίνουσα τάση και η διαρκής ενσωμάτωση παραδοσιακών συντηρητικών ψηφοφόρων στη Χρυσή Αυγή, η Νέα Δημοκρατία θα πάψει σε λίγα χρόνια να διαδραματίζει ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Αντίθετα, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές, έστω και με τέσσερις μόνον εκατοστιαίες μονάδες, αρχίζει να λειτουργεί ως πόλος έλξης στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς - σε στελέχη της τρωθείσης ΔΗΜΑΡ, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ.
Δεν πρόκειται για εξέλιξη καινοφανή. Στη δεκαετία του ’80 το ΠΑΣΟΚ είχε απορροφήσει σταδιακά όχι απλώς τους ψηφοφόρους, αλλά και την ηγεσία του Κέντρου. Η ώσμωση στην παρούσα συγκυρία θα αρχίσει να λειτουργεί στο επίπεδο της Περιφέρειας Αττικής, μετά την εκλογή της κ. Ρένας Δούρου.
Σε αυτήν την πλούσια σε πόρους περιφέρεια της χώρας θα αρχίσει να διαμορφώνεται η νέα Κεντροαριστερά και όχι στις αίθουσες της λέσχης της «Ελιάς». Το χρήμα συσπειρώνει και όχι οι συνάξεις θεωρητικού περιεχομένου. Το οκτώ τοις εκατό, που εξασφάλισε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, μπορεί να αποδειχθεί η τελευταία αναλαμπή βαρέως ασθενούς.
Στον χώρο της συντηρητικής παρατάξεως το θέμα είναι περισσότερο περίπλοκο. Η Κεντροδεξιά από την ενσωμάτωση τμήματος των Φιλελευθέρων στον Ελληνικό Συναγερμό του Αλεξάνδρου Παπάγου, -αλλά και πριν και εφ’ εξής- είναι επί της ουσίας σχηματισμός όπου κυριαρχούν «βαρώνοι» μικρότερου ή μεγαλύτερου διαμετρήματος.
Κάποιοι θα πουν πως πρόκειται επί της ουσίας για επιβίωση του «κοτζαμπασισμού» αλλά αυτό δεν μεταβάλλει τα δεδομένα, έστω και κατ’ ελάχιστον. Αντίθετα αποτελεί στοιχείο γοητείας της παρατάξεως αυτής, διότι ο εκάστοτε ηγέτης πρέπει να λειτουργεί εξισορροπητικά και να συνθέτει τις αποκλίνουσες τάσεις, ώστε να μη διαταράσσεται η ενότητα, αλλά κυρίως για να εξασφαλίζει την ενεργό συμμετοχή των πάντων.
Πρόκειται ασφαλώς για άσκηση δυσχερέστατη, που σημαδεύτηκε από πολλές αποτυχίες διαχρονικώς. Εάν εξαιρέσει κανείς τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, επί της αρχηγίας του Κων/νου Καραμανλή, και λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούσαν μετά την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος, η ιστορία της συντηρητικής παρατάξεως είναι μία συνεχής διαπάλη στο επίπεδο «βαρώνων» και των εκάστοτε ηγετών της.
Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, ο κ. Αντώνης Σαμαράς όταν ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ. αγνόησε και εξακολουθεί να παραβλέπει αυτή την «παραταξιακή πραγματικότητα». Το άκρως ανησυχητικό στην παρούσα συγκυρία είναι ότι η κρίση δεν προέρχεται από την τάξη των «βαρώνων» που κάλλιστα γνωρίζουν ότι παρά τις αντιθέσεις τους ανήκουν διά βίου στην ίδια λέσχη.
Ανύπαρκτη ομάδα εξτρεμιστών -έως τις εκλογές του 2012- προσελκύει, πέρα από το πληβειακό στοιχείο και συντηρητικούς αστούς, όπως καταδεικνύει η άνοδος της Χρυσής Αυγής, με την οποία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει διάλογος, ούτε και επαφή σε επίπεδο ηγεσίας. Απομένει επανασυσπείρωση της υπόλοιπης Κεντροδεξιάς. Ας την επιχειρήσει ο κ. Σαμαράς.
Αντίθετα, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές, έστω και με τέσσερις μόνον εκατοστιαίες μονάδες, αρχίζει να λειτουργεί ως πόλος έλξης στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς - σε στελέχη της τρωθείσης ΔΗΜΑΡ, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ.
Δεν πρόκειται για εξέλιξη καινοφανή. Στη δεκαετία του ’80 το ΠΑΣΟΚ είχε απορροφήσει σταδιακά όχι απλώς τους ψηφοφόρους, αλλά και την ηγεσία του Κέντρου. Η ώσμωση στην παρούσα συγκυρία θα αρχίσει να λειτουργεί στο επίπεδο της Περιφέρειας Αττικής, μετά την εκλογή της κ. Ρένας Δούρου.
Σε αυτήν την πλούσια σε πόρους περιφέρεια της χώρας θα αρχίσει να διαμορφώνεται η νέα Κεντροαριστερά και όχι στις αίθουσες της λέσχης της «Ελιάς». Το χρήμα συσπειρώνει και όχι οι συνάξεις θεωρητικού περιεχομένου. Το οκτώ τοις εκατό, που εξασφάλισε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, μπορεί να αποδειχθεί η τελευταία αναλαμπή βαρέως ασθενούς.
Στον χώρο της συντηρητικής παρατάξεως το θέμα είναι περισσότερο περίπλοκο. Η Κεντροδεξιά από την ενσωμάτωση τμήματος των Φιλελευθέρων στον Ελληνικό Συναγερμό του Αλεξάνδρου Παπάγου, -αλλά και πριν και εφ’ εξής- είναι επί της ουσίας σχηματισμός όπου κυριαρχούν «βαρώνοι» μικρότερου ή μεγαλύτερου διαμετρήματος.
Κάποιοι θα πουν πως πρόκειται επί της ουσίας για επιβίωση του «κοτζαμπασισμού» αλλά αυτό δεν μεταβάλλει τα δεδομένα, έστω και κατ’ ελάχιστον. Αντίθετα αποτελεί στοιχείο γοητείας της παρατάξεως αυτής, διότι ο εκάστοτε ηγέτης πρέπει να λειτουργεί εξισορροπητικά και να συνθέτει τις αποκλίνουσες τάσεις, ώστε να μη διαταράσσεται η ενότητα, αλλά κυρίως για να εξασφαλίζει την ενεργό συμμετοχή των πάντων.
Πρόκειται ασφαλώς για άσκηση δυσχερέστατη, που σημαδεύτηκε από πολλές αποτυχίες διαχρονικώς. Εάν εξαιρέσει κανείς τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, επί της αρχηγίας του Κων/νου Καραμανλή, και λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούσαν μετά την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος, η ιστορία της συντηρητικής παρατάξεως είναι μία συνεχής διαπάλη στο επίπεδο «βαρώνων» και των εκάστοτε ηγετών της.
Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, ο κ. Αντώνης Σαμαράς όταν ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ. αγνόησε και εξακολουθεί να παραβλέπει αυτή την «παραταξιακή πραγματικότητα». Το άκρως ανησυχητικό στην παρούσα συγκυρία είναι ότι η κρίση δεν προέρχεται από την τάξη των «βαρώνων» που κάλλιστα γνωρίζουν ότι παρά τις αντιθέσεις τους ανήκουν διά βίου στην ίδια λέσχη.
Ανύπαρκτη ομάδα εξτρεμιστών -έως τις εκλογές του 2012- προσελκύει, πέρα από το πληβειακό στοιχείο και συντηρητικούς αστούς, όπως καταδεικνύει η άνοδος της Χρυσής Αυγής, με την οποία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει διάλογος, ούτε και επαφή σε επίπεδο ηγεσίας. Απομένει επανασυσπείρωση της υπόλοιπης Κεντροδεξιάς. Ας την επιχειρήσει ο κ. Σαμαράς.
No comments:
Post a Comment