Αλαφροσημειώματα 25. 12. 2006 . Πρωί –πρωί ξεκίνησε στην εκκλησιά να πάει. Είχε τηλεφωνίσει αποβραδίς δια την σιγουριά του ,μην τύχει χρόνος και κόπος πάει χαμένος και βρεθεί συνάμα κολασμένος. Περίανδρε με λέγει ο Σπυρίδων, μπές στ’αμάξι ,κάνει κρύο ,και μα την αλήθεια άκουσέ με,αμφιβάλλω κατά πόσον θέλει- βρω πάρκινγκ, λόγω μέρας ,λόγω κόσμου.Υπάκουσε σαν γέρος στα κελεύσματα του γυιού του. Είναι απολαυστικό να διασχίζεις δρόμους χωρίς κάρο να θωριέται πουθενά, και ξεκούραστος να φτάνεις στον ναό. Οποία εκπληξη ετούτη ,σαν παρκάρισαν κεί γύρω, εις της εκκλησιάς τους χώρους, μια ανθρώπινη ύπαρξη σερνική η θηλυκή,το γένος δεν έχει σημασία ,τυλιγμένη καταλλήλως εκοιμάτο καταγής, εις τον του πεζοδρομίου χώρον, με κασελάκι ανοιχτό, δεχόμενο του περαστικού τον οβολόν. Αναρρωτήθηκε –προβληματίστηκε –λυπήθηκε για την κατάντια! .Πως και τέτοιες καταστάσεις , σε τούτες δώ τις πλούσιες χώρες ,που πολιτισμούς προσβάλουν, αφίνονται ανευ ελέγχου από ταγούς και κυβερνήσεις?χάριν της του ατόμου ελευθερίας ?Οποίος εξεφτελισμός με την υποκρισία συνοδό!. Δεύτερη έκπληξη ετούτη ,με το άνοιγμα της θύρας νάτενίζεις τον ναό άδειο από χριστιανούς ,τέτοια μέρα του Χριστού.Είπε εις τον εαυτό του.Περίανδρε βλέπεις καλά, η ήλθες εις τον όρθρον? Καθόλου απίθανο νά ήτο πολύ πρωινός.Το ρολόι έδειχνε 20 λεπτά πριν τις ενηά.Ακουσε με προσοχή της μέρας τα τροπάρια /Χριστός γεννάται δοξάσατε/ και το /η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών.../που του θύμισαν παιδικές εποχές πίστης και αφοσίωσης στην Θεότητα .Ενοιωσε καλά,με το στοιχείο του παρελθόντος που κουβαλούσε μέσα του ,αναλλοίωτο στου χρόνου το διάβα. Αναχωρούντες για το σπίτι μέρος της πόλης επεσκέφθησαν και του κλίματος βοηθούντος πήραν διακοπή στην καρδιά του χειμώνα. lornion