Κατάθεση ψυχής από έναν σπάνιο δάσκαλο, τον Ηλ.Τουμασάτο

Ένα πράγμα μόνο πριν διαβάσετε την κατάθεση ψυχής και το παράπονο που έγραψε αυτός ο σπάνιος δάσκαλος, ο Ηλίας Τουμασάτος, στο facebook του.

Σπάνιος δάσκαλος γιατί είναι ευσυνείδητος, φιλότιμος, με μιά μεγάλη καρδιά γεμάτη αγάπη για τα παιδιά, απόλυτα αφοσιωμένος στην τάξη. Ώρες ολόκληρες εντός και εκτός σχολικής αίθουσας, είναι διαθέσιμος για τα παιδιά του, τους μαθητές του παντού και πάντα…

Σε αυτόν τον σπάνιο δάσκαλο και άνθρωπο, ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ !!!!Μέσα στην απογοήτευση του να θυμάται ότι δεν μπορεί να μεταδώσει γνώσεις και αγάπη σε όλους….. Αυτό δεν τον κάνει κακό δάσκαλο… Αυτές τις στιγμές να θυμάται πόση αγάπη έχει νιώσει από μαθητές του, που τέλειωσαν το σχολείο και έχουν προχωρήσει στην ζωή τους και στην επαγγελματική τους καταξίωση…

ο Δημήτρης, ένας από τους παλιούς μαθητές του, του έχει αδυναμία και απέραντη αγάπη

Ακολουθεί το κείμενο που έγραψε ο Ηλίας

Δεν ξέρω αν περιγράφεται αυτό που νιώθω. Αηδία; Απογοήτευση; Αγανάκτηση; Ξέρω τι είναι αυτό που το προκαλεί. Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Αυτή η απέραντη υποκρισία, το μεγαλύτερο δηλητήριο που έχει φαρμακώσει αυτή την κοινωνία. Αυτή που μας έφερε εδώ που είμαστε. Αυτή την οποία πάμε επιτηδευμένα και στοχευμένα να μεταδώσουμε στα παιδιά μας.

Όταν ξεκινούσα πριν από έξι χρόνια να κάνω τη δουλειά του δασκάλου, τα μόνα πράγματα που ήθελα να μάθω στα παιδιά μου είναι να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους, να δουλεύουν σκληρά για να πετύχουν το στόχο τους, να βασίζονται μονάχα στη δύναμη και την προσπάθειά τους για να πετύχουν τους στόχους τους. Να αγωνίζονται και να προσπαθούν για το δίκιο όλων, όχι για να βολέψουν τους εαυτούς τους. Να αγαπούν τους ανθρώπους περισσότερο από το όποιο συμφέρον τους. Να μην πιστεύουν εύκολα αυτούς που προσπαθούν να τους χαϊδέψουν τα αυτιά. Να σκέφτονται, να κρίνουν, να αμφισβητούν.

Σήμερα ένιωσα για άλλη μια φορά ότι σαν δάσκαλος απέτυχα. Ότι δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά.

Είμαι ένας αποτυχημένος δάσκαλος γιατί δεν μπορώ να διδάσκω ότι αγώνας είναι η λούφα, και μάλιστα η ανέξοδη λούφα, ότι ο καλύτερος τρόπος να πετύχεις το στόχο σου είναι να «τρυπώσεις» κάπου, ο εαυτούλης σου και κανένας άλλος, διεκδικώντας παράλληλα, για τα μάτια του κόσμου, για ξεκάρφωμα, και άλλα πράγματα που ξέρεις ότι κατά βάθος ελάχιστα σε νοιάζουν (αν όχι καθόλου). Εσύ να βολευτείς, κι ας χαλάσει ο κόσμος.

Δεν είμαι καλός δάσκαλος, γιατί μου προκαλεί πλέον εμετό να πρωταγωνιστώ και σιχαίνομαι να είμαι ακόμη και κομπάρσος σε δήθεν «αγώνες» που μεταφράζονται σε πομπώδη δελτία τύπου, δημιουργία εντυπώσεων και πόντους στο σύστημα της κομματικής ιεραρχίας. Δεν μπορώ να διδάσκω ότι πρέπει να ψάχνεις το παραθυράκι, τη συναλλαγή, το βόλεμα. Δεν μπορώ να διδάσκω ότι ο αγώνας είναι ανέξοδος, δεν κοστίζει ούτε μια απουσία, και να προαναγγέλλω «αυθόρμητες» δράσεις. Δράσεις που είθισται να καταλήγουν σε λαϊκό προσκύνημα στις καφετέριες πέριξ της πλατείας Αργοστολίου.

Δεν είμαι καλός δάσκαλος γιατί θέλω να μάθω στα παιδιά να είναι αγωνιστές της ζωής και όχι γιαλαντζί «αγωνιστές», μασκαρεμένοι τυχοδιώκτες.

Δεν είμαι καλός δάσκαλος γιατί κάθομαι με τις ώρες και διαβάζω. Διάβαζα ως μαθητής, ως φοιτητής, ως μεταπτυχιακός, ως ερευνητής, διαβάζω και ως δάσκαλος. Κανείς δε μου χάρισε ποτέ τίποτα, ούτε μισό βαθμό, ούτε μία απουσία, ούτε ένα ευρώ. Δεν κέρδισα ποτέ τίποτα χωρίς να το δουλέψω. Γιατί ήμουν ηλίθιος. Έξυπνοι είναι εκείνοι που τη βολεύουν χωρίς κανέναν κόπο. Που φροντίζουν με τον κατάλληλο τρόπο να «τρυπώνουν». Με τον μπάρμπα στην Κορώνη, με το κομματικό τους διαβατήριο, με «ποσοστώσεις», όλα στο όνομα βέβαια των «δίκαιων αιτημάτων». Έξυπνοι είναι εκείνοι που απολαμβάνουν τα αγωνιστικά τους προνόμια ενώ εγώ δουλεύω. Έξυπνοι είναι εκείνοι που κλαίγονται και παρακαλούν ή, ακόμη χειρότερα, συναλλάσσονται, ζητώντας ελεημοσύνη, όχι εκείνοι που ιδρώνουν για να πετύχουν το στόχο τους. Έξυπνοι είναι εκείνοι που κλείνουν το κακό σχολείο τους και τα σκάνε αδιαμαρτύρητα το απόγευμα στον καλό τους ιδιαιτερά, αδιαφορώντας για το αν κάποιοι άλλοι δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια.

Δεν είμαι καλός δάσκαλος γιατί θέλω η επόμενη γενιά να γίνει καλύτερη από τη γενιά μου, όχι σαν και τα μούτρα μας. Όχι σαν και τα χάλια μας, αυτά που μεταδίδονται πολύ πιο εύκολα από τις πραγματικές αξίες. Γιατί εξακολουθώ να πιστεύω σ’ αυτά τα παιδιά, και ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουν όλη αυτή την υποκρισία, πριν καταφέρει να δηλητηριάσει τις ψυχές τους.

Δεν είμαι καλός δάσκαλος, και δεν ξέρω αν θα μπορώ για πολύ ακόμα να συνυπάρχω με όλη αυτή την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Όσο αντέχω όμως, τόσο πιο πολύ θα την πολεμάω.