Μετά την Παρασκευή

Ακούω τους πολιτικούς και όσους έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ, και διαβάζω κι εμάς τους δημοσιογράφους, κι εδώ αλλά και στο εξωτερικό, να διακηρύσσουμε ότι η σφαγή του Παρισιού δεν θα πρέπει ν’ ανοίξει τον δρόμο στη μισαλλοδοξία και στον φόβο και πως η δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα θα πρέπει να μείνουν αλώβητα από το καταστροφικό πλήγμα που δέχθηκαν. Αλλά όλοι ξέρουμε πως άλλο είναι να εύχεσαι κάτι και τελείως άλλο να το δεις να πραγματοποιείται. Και δυστυχώς το ίδιο θα συμβεί και στην περίπτωση αυτή. Η ζωή δεν διαμορφώνεται με τα ευχολόγια, όσο ειλικρινή κι αν είναι. Τα γεγονότα είναι εκείνα που την καθορίζουν.

Το Παρίσι δεν είναι σήμερα αυτό που ήταν την περασμένη βδομάδα και θα χρειαστεί να περάσει καιρός για να ξαναθυμίσει και όχι για να ξαναγίνει αυτό που ήταν την Παρασκευή το απόγευμα. Αλλά τα σημάδια θα μείνουν. Oπως έμειναν στη Νέα Υόρκη μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ή στο Λονδίνο μετά το χτύπημα στο μετρό ή στη Μαδρίτη μετά τον όλεθρο στον σιδηροδρομικό σταθμό.

Κι ας μη γελιόμαστε, αυτή τη φορά τα σημάδια δεν θα χαραχθούν μόνο στο Παρίσι. Η συγκυρία είναι τέτοια που ήδη τα κάνει κι απλώνονται σ’ όλη την Ευρώπη. Αλλού εμφανέστερα κι αλλού απλώς ορατά. Κι εμείς, εδώ στην Ελλάδα, ν’ ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία. Σ’ αυτούς που ο απόηχος των εκρήξεων και οι ριπές των πυροβόλων όπλων των δολοφόνων θ’ ανοίξουν ίσως τις βαθύτερες πληγές.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σήμερα με ακρίβεια ποια θα είναι τελικά η στάση της Ευρωπαϊκής Eνωσης απέναντι στο Προσφυγικό μετά το λουτρό αίματος της περασμένης Παρασκευής. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν και ποιοι θ’ αποφασίσουν να στήσουν νέα τείχη. Και κανείς δεν είναι σε θέση να διαβλέψει αν και σε ποια βοήθεια θα μπορούμε να προσβλέπουμε για τους χιλιάδες απελπισμένους που θα βρεθούν εγκλωβισμένοι στον τόπο μας ή για εκείνους που θα συνεχίσουν ν’ αναζητούν την ελπίδα στα ελληνικά νησιά.

Ούτε και για μας τα πράγματα θα είναι όπως ήταν την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα.